مانع و عامل مشارکت سیاسی زنان همین جاست

 نشست هم اندیشی بانوان فعال سیاسی که روز سه شنبه در محل در وزرات کشور برگزارشد،  تجمعی بود از زنان فعال سیاسی اعم از آنها که دارای پست سیاسی بوده اند یا هستند در مناصب مختلف حاکمیتی مثل معاونت رئیس جمهور و مدیر کل و فرماندار و نمایندگی مجلس شورای اسلامی و … یا فعال سیاسی بوده اند و نخبه علمی یا رسانه ای و بعضا کسانی با ترکیبی از این عناوین و موقعیت ها در این نشست حاضر بودند.

طبعا محور اصلی بحث هایی که سخنرانان در این نشست مطرح کردند، ضرورت مشارکت سیاسی زنان و نحوه تحقق آن و هم عوامل ایجاد و تقویت و هم موانع آن بود.

اما آنچه نگارنده به عنوان یکی از شرکت کنندگان در نشست در یک نگاه به نشست و چند و چون برپایی آن به نظرم آمد، این موارد بود؛ مواردی که خود مانند تابلویی بود از مجموعه عوامل و موانع مشارکت سیاسی زنان :

• شرکت کنندگان در نشست از لحاظ خطوط سیاسی و جناحی یکسان نبودند، اما تاکید بر ضرورت افزایش مشارکت سیاسی واقعی زنان حرف مشترک همه آنها بود. این اشتراک نظر خود نقطه مثبتی محسوب می شود برای تعریف و تقویت این مشارکت که فقط وقتی مایه وفاق است که فارغ از جناح و خط سیاسی مطرح باشد .
• میان مشارکت سیاسی زنان با وابستگی جناحی سیاسی به این گروه و آن حزب فرق است. مشارکت سیاسی زنان، قدرت فهم و درک امور سیاسی و توان مشارکت عملی در عرصه تصمیم گیری و تصمیم سازی در کشور است. به نوعی باید گفت وابستگی های جناحی زنان نه تنها عامل مشارکت سیاسی واقعی زنان در جامعه ما نبوده و نیست، بلکه در خیلی موارد مانع این مشارکت موثر است. چرا که مشارکت واقعی سیاسی نیازمند درگیرشدن ذهنی و عینی زنان با مقولات سیاسی و تلاش برای تغییر مثبت در این عرصه است؛ و این در خیلی موارد مغایر وابستگی های جناحی سیاسی است حتی برای مردان چه ر سد به زنان که کمتر و جدی تر به بازی گرفته می شوند و اگر هم به عرصه آورده شوند، غالبا برای منافع جناحی خاص است و ربطی به حضور و مشارکت زنان در عرصه سیاسی ندارد. مهم ترین عیب این وابستگی ها هم تکه تکه کردن جمع زنانی است که الزاما ضامن منافع توده زنان نیست.
• فعالان سیاسی که اهل کار و عمل اجتماعی و تلاش و فعالیت در مسیر حل مسائل و معضلات زنان جامعه بودند و حرف می زدند، نوعا بیشتر به این مسائل نزدیک و برای راه های عملی آن پیشنهاد دهنده و راهنما بودند و آنان که بیشتر بر مواضع نظری خاص جناحی متمرکز بودند، حرف هایی می زدند که نه برای مشارکت سیاسی نخبگان حاوی اثری و نشان دهنده راهکاری عملی بود و نه برای توده زنان حامل پیامی مفید و چاره ساز. گاهی این نوع فعالان سیاسی در خواندن مقاله شان، حضار را به یاد انشاهای مدرسه ای می انداختند؛ چون بیش از حد تبلیغاتی و قالبی بود و جانبدارانه و نپخته!
• بعضی رهنمودها و باید ها و نبایدهای خوب از طرف مجریان امور زنان در این نشست مطرح شد که برای شنونده این سوال را دائما پیش می آورد که این الزامات درون کشوری و برون مرزی که مسئول مربوطه ازآن می گوید، مشخصا و دقیقا توسط چه کسی و مرجعی جز خود ایشان و دستگاه مربوط به ایشان باید اجرایی شود؟ آیا باید از ایشان پرسید و خواست، این موارد را یا این که خودشان باید بگویند و مطالبه کنند؟ از چه کسی مطالبه می کنند؟
• یک نقطه قوت این نشست این بود که حتی از کسانی از زنان موثر و پیشکسوت سیاسی که نبودند، تجلیل شد، مثل زنده یاد منیره دباغ چریک انقلاب و سفیر امام در اعزام به شوروی سابق و مرحوم مریم بهروزی از فعالان قدیمی عرصه سیاست و هم مرحوم خدیجه ثقفی بانوی انقلاب و همسر بانی انقلاب حضرت امام خمینی (ره) و هم از کسانی به نیکی و بزرگی یاد شد که به دلیل کسالت و کهولت نیامدند و سهمی بزرگ در حضور موثر زنان انقلابی مسلمان در عرصه سیاست داشتند مثل منیره گرجی، تنها  زن عضو خبرگان اول. از بعضی بزرگترهای صاحب نسق هم دعوت شده بود و آمده بودند اگر چه با زحمت و مرارت مثل خانم اعظم طالقانی فرزند ابوذر انقلاب حضرت آیت الله طالقانی و ای کاش برای آمدنش قدر بیشتری قائل می شدند و با دادن فرصتی اندک نشست را مخاطب کلامی از او می کردند.
• بودند کسانی دیگر که با زحمت و مشقت و با تحمل بیماری و کسالت آمده بودند بخاطر اهمیتی که برای این نشست و موضوع و محتوای آن قائل بودند و از مسائل مهم و مشکلات مبرم عرصه مشارکت سیاسی زنان گفتند که خود درگیرش بودند. قدر این نسل از زنان انقلاب را باید دانست؛ کسانی که ازخودگذشته بودند در مسیر اهداف عالی که برای فعالیت و کار قائل بودند. بعضی از اینها بودند که در همین نشست شاید حرف نزدند، اما بعد ازاتمام نشست تا دفتر وزیر رفتند برای حرفی که باید به شخص ایشان می گفتند و این خود زحمتی بود مضاعف برای آنها و شایسته قدردانی بیشتر.
• و حرف و نکته نهایی این که جناب وزیر بعد از شنیدن حرف های بیش از 12 زن از فعالان سیاسی در موقعیت های مختلف، وقتی سخن گفتند تقریبا به جز در یک جمله آخر صحبت های خود که آن هم ناظر بر عدم منع شرع و قانون از فعالیت سیاسی زنان بود، تقریبا هیچ اشاره ای به موضوع جلسه و سخنان شنیده شده نکردند و این خود مایه تعجب وبلکه اعتراض بود و همین بود که انتقاد بحق آن بانوی پیشکسوت در فعالیت سیاسی را متوجه ایشان کرد که برای این منظور تا آخرین طبقه وزرات کشور و دفترشان برود و بگوید:

 ” جناب وزیر! اگر انشاءالله در دور دیگر هم زمام امور را به دست گرفتید، روش های تان را عوض کنید. این همه حرف از زنان سیاسی و این همه بی اعتنایی از شما چرا؟”
/انتهای متن/