تبدیل جشن میلاد به عزاداری یک بدعت است

طیبه میرزااسکندری/

چند سالی می شود که در روزهای اول ماه ربیع الاول در برخی از محافل مذهبی مراسمی گرفته می شود که در سال های گذشته که هیچ، در قرن های پیشین هم سابقه نداشته  است؛ دهه عزاداری «مسلمیه»، دهه عزاداری «محسنیه» و…

این مراسم البته به بهانه بزرگداشت نام و یاد ائمه و مظلومیت خاندان رسالت برپا می شود، اما آیا برای برگزاری این گونه مراسم سند نقلی و یا حتی عقلی در دست هست؟

 

هفته وحدت باید به هم بریزد 

ماه ربیع الاول، ماهی است که درآن مناسبت مهمی چون ولادت حضرت رسول اکرم(ص) وجود دارد؛ مناسبتی که در چند دهه ی اخیر یک اتفاق بسیار زیبا را در میان امت اسلامی رقم زده است و آن، هفته وحدت است که فرصتی است برای وفاق و نزدیکی میان اهل سنت و شیعیان .

 اهل سنت  روز 12 ربیع الاول به عنوان روز ولادت پیامبر خاتم(ص) قبول دارند و شیعیان روز 17 ربیع الاول را و این تفاوت که ممکن بود مایه افتراق شود میان شیعه وسنی حالا در هفته وحدت به عامل یکی شدن شان تبدیل شده است. این اتفاق خوب برای امت اسلام شاید برای خیلی ها هم یک قضیه ناخوشایند حساب شود؛ کسانی که از امت اسلامی یکپارچه و متحد می ترسند؛ چون چنین امتی  قدرت دارد و البته که برعکس از اختلاف شیعه وسنی بسیار منفعت  می برند؛ همان که  این امت را ضعیف و ناتوان می سازد. 

پس هفته وحدت هر چه برای مسلمانان خوب است و مایه نشاط  اما دشمنان این امت را خوش نمی آید. پس به هم زدن این صحنه و ایجاد زمینه های تفرقه و آشوب میان فرقه های اسلامی در دستور کار شان قرار می گیرد.

چگونه؟ با یک ترفند به ظاهر مذهبی و به نام حب اهل بیت.

 

عزاداری برای اهل بیت

در منابع شیعه و نیز اهل سنت  تاکید شده که به دنبال رحلت پیامبر(ص) مجموعه ای از حوادث تلخ برای اهل بیت مخصوصا حضرت زهرا(س) و علی (ع) پیش آمد که نه تنها ظلم به این بزرگواران که ضایع شدن حق امت اسلامی به شمار می رفت؛ از جمله آنها حمله ای بود که به خانه حضرت زهرا شد و منجر به اتفاق ناگواری چون سقط  فرزندشان شد.

اما در کدام منبع موثق آمده که برای این فرزند سقط شده حضرت باید عزاداری کرد؟

 

شرط  شیعه بودن

چگونه است که ما مجاز نیستیم که حتی در مضمون دعاهایی که می خوانیم از پیش خود کلمه ای را اضافه یا کم کنیم، چون همه این دعاها از معارف ناب اهل بیت سرچشمه می گیرد؟ پس آیا اجازه داریم آئین ها و مراسمی خاص به سلیقه و میل خود بر مجموعه مراسم مذهبی اضافه کنیم؟ آن هم مراسم عزاداری در موسم شادی و سرور اهل بیت در ولادت اول شخصیت عالم امکان حضرت محمد(ص)، که اتفاقا اکنون به هفته وحدت در میان مسلمین تبدیل شده است؟

امام علی بن موسی الرضا-علیه السلام- در حدیثی شروطی را برای شیعه بودن بیان کردند و کسانی که آن شروط را رعایت نمی کنند را تنها «محبّ خاندان نبوت» نامیدند. بخشی از آن شروط اینهاست:

«شیعه کسی است که با زبان و قلبش موافق ما باشد و از آثار ما پیروی نماید و طبق رفتار ما رفتار کند[1].»

پس بر این مبنا، اعمال و رفتار ما باید ملهم از گفتار، رفتار و آثار ائمه – علیهم السلام- باشد. در غیر این صورت گفتار، رفتار و اعمال ما خودسرانه بوده و مورد تایید خداوند نیست.

 

کدامیک از امامان تایید می کنند؟

حالا سوال اینجاست که براساس این مبنا آیا در گفتار حضرت علی(ع) درپنج ساله خلافت خود، امام حسن مجتبی(ع) در دوره امامت شان و یا در گفتار و سیره امام محمدباقر و امام جعفر صادق-علیهما السلام- و امام رضا(ع) صحبتی مبنی بر عزاداری برای حضرت محسن وجود دارد؟ با توجه به اینکه امام باقر، امام صادق و امام رضا(ع) کلامی واضح و مشخص درباره ایام عزای اباعبدالله الحسین(ع) و نحوه عزاداری در دهه اول محرم برای ایشان بیان داشته اند، آیا اگر این آئین لازم و صلاح بود که باشد، حضرات ائمه مانند عزاداری امام حسین(ع) در مورد آن بیان صریح نداشتند؟

 با در نظر گرفتن این مطلب که راویان خطبه فدکیه یعنی امام حسن مجتبی، حضرت زینب، جابر بن عبدالله و… تمام خطبه حضرت زهرای مرضیه و فریاد حق طلبانه و تظلم خواهانه ایشان را کامل بیان کرده اند، آیا  در کجای این خطبه از قول این راویان بزرگوار کلامی درباره ضرورت عزاداری برای حضرت محسن آمده است؟

همه این منابع  به خوبی حاکی از آن است که در واقع هیچ سندی مبنی بر عزاداری برای حضرت محسن آن هم به مدت یک دهه وجود ندارد و این یک بدعت آشکار است که مسلما با انگیزه های خاص سیاسی برای به هم زدن وحدت مسلمانان در روزگار ما پیدا شده است.

 

کدام شیعه  حامی عزاداری در هفته وحدت است؟

سوال مهم این است که وقتی ائمه-علیهم السلام- بنا بر مصالحی حتی از بیان صریح نام عاملان وقایع بعد از رحلت حضرت رسول(ص) که موجب تضییع حق اهل بیت شد، اجتناب کرده اند، آیا ما امروز می توانیم آن مصالح یعنی وحدت جامعه اسلامی را زیر پا بگذاریم و دست به رفتاری بزنیم که در تعارض با گفتار، رفتار و اعمال ائمه است؟

سوال مهم تر این است که چه کسانی موسس این بدعت و مشوق رواج آن هستند؟

جالب است که بدانیم مهم ترین  مبلغان و حامیان برگزاری این دهه های عزاداری تازه مرسوم شده، کسانی هستند که به نام شیعه در لندن بساط تبلیع و ترویج به راه انداخته اند و از رسانه هایی که حامی اصلی اش استعمار انگلیس است، به این بدعت و رواجش دامن می زنند.

البته کیست که نداند این انگلیس این استعمارگر پیر از دیرباز با  منطق “تفرقه بیانداز و حکومت کن” را در همه جای دنیا مخصوصا در میان مسلمانان  با جدیت کار کرده است.

پس عجیب نیست که برای هفته وحدت مسلمانان هم به ترفند برگزاری مراسمی چون دهه محسنیه متوسل شود و از طریق عوامل بظاهر مذهبی و منتسب به تشیع آن را تقویت کند و رواج دهد.

در این میان عقل و منطق ما مسلمانان و مخصوصا ما شیعیان کجا رفته است، اگر واقعا می خواهیم مصداق تعریف شیعه باشیم که امام رضا(ع) دارند، وظیفه ای جز مخالفت زبانی و عملی با این بدعت ها  تفرقه افکنانه داریم؟   

شیعه واقعی و بصیر می داند که در ایامی چون ایام سوگ حضرت زهرا(ع) فرصت و مجال کافی برای توجه به جایگاه حقیقی اهل بیت و مظالمی که بر ایشان رفت مخصوصا بر زهرای مرضیه و علی علهیماالسلام، وجود دارد. خطبه فدکیه و نگاه دقیق به محتوا و مضمون آن خود بیشترین عامل فهم و درک درست از این جایگاه است. اما قطعا این فرق دارد با این که در ایام هفته وحدت به بهانه بدعتی چون عزاداری برای حضرت محسن، در زمین دشمنان اسلام بازی کنیم وشادی امت اسلام را به عزا تبدیل نماییم.

 

[1] -«احتجاج»، ابومنصور احمد بن علی طبرسی(قرن6)؛ جلد2، ص 459، حدیث ]318

/انتهای  متن/