اینجا حمایت از تولید ملی اهمیت ندارد؟

آن شب در مهمانی بعد از مدت‌ها، نسرین را دیدم، فکر می‌کردم دیگر سروسامانی گرفته باشند و همسرش دریکی از دانشگاه‌ها جذب‌شده باشد، اما ازآنچه آن شب نسرین برایم تعریف کرد، فهمیدم که از جذب و سروسامان خبری نیست.

نسرین تعریف می‌کرد که همسرش می‌گوید، آن زمان که دانشجویان قصد این را می‌کنند که برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بروند، خیلی زیادند آدم‌هایی که از عرق وطن و آبادانی کشور و سازندگی مرز و بومی که به آن تعلق دارند، حرف می‌زنند. نسرین می‌گفت همسرش می‌گوید، آن زمانی که خیلی‌ها عزم رفتن کردند و رفتن را بر ماندن ترجیح دادند، ما ماندیم تا نکند خدای‌نکرده، این کشور و این سرزمین آباد نشود، ما ماندیم و خیلی از سختی‌ها، محدودیت‌ها و تحریم‌ها را به جان خریدیم تا شاید بتوانیم فردای کشور را بهتر بسازیم.

اما چه سود، که ما کارمان را کرده‌ایم و دین مان را ادا کرده‌ایم، جذب، کار، امکانات و هزاران هزار مزیت دیگر برای آن دیگرانی است که رفتند و حالا برگشته‌اند.

ما که انتظار بهره‌مندی از سال‌ها صبوری و تحمل و سختی را داریم، نسبت به دیگرانی که چه‌بسا از جنبه‌های علمی، فنی و شایستگی‌های عمومی از ما در رتبه‌های پایین‌تری قرار دارند و فقط و فقط امتیازشان درس خواندن در دانشگاه‌های آن‌سوی مرزها است، برتر حساب می شوند و جای ما می‌گیرند و حق ما را…

و ما می‌مانیم و خواسته‌هایی که کسی گوش شنیدن و عزمی برای عمل کردن به آن‌ها را ندارد.

و ما می‌مانیم و مرغ همسایه‌ای که همیشه غاز بوده!

حرف‌های نسرین و نقل‌قول‌هایی که از همسرش کرد، دردناک بود. وقتی حرف‌های شان را می‌شنیدی، احساس می‌کردی که بار سنگینی از گلایه و قطع امید در کلام شان هست.

اما به‌راستی در این حرف‌ها و درد دل‌ها، هزار و یک چرا وجود دارد.

چراهایی که جوابش را باید مسئولانی بدهند که روزی به همین دانشجویان توصیه کرده‌اند که بمانند برای خاطر کشورشان.

آیا این ها سرمایه های انسانی ما نیستند و مسئولان آموزش عالی و وزارت علوم در این زمینه نباید از تولید ملی حمایت نمی‌کنند؟ چرا به انگیزه دادن به این نیروهای خوب و نخبه برای تلاش و آبادانی برای کشور بهایی داده نمی شود؟

راستی چرا در جذب این نیروها به دانشگاه‌ها تعلل می شود؟

/انتهای متن/