اگر خانم مولاوردی مشاوران دانایی داشت…

طاهره رحیمی دبیر کل جامعه فاطمیون و عضو شورای مرکزی جامعه زینب(س)، فعال سیاسی و آشنا به  امور زنان است. طاهره رحیمی که از نزدیک با مشکلات ریزو درشت زنان سرپرست خانوار، مخصوصا زنان بیمار سروکار دارد، در گفت وگویی با به دخت از این مشکلات می گوید و گله مند است از این که زنان  این جامعه این همه مسأله و نابسامانی دارند اما مسئولین امور اجرایی زنان در کشور بی اعتنا به این همه به سمت و سویی دیگر می روند.

خانم رحیمی از مشکلات زنان که این روزها زیاد با آن در ارتباطید، بگویید.

• ببینید نه من خیلی از زنان این جامعه مشکلات ملموس زنان را می بینند. الان مهم ترین مشکلات زنان ما این است که چند بچه‌ی تحصیلکرده در خانه دارند که بیکارند و و جوانان شان بهترین سال‌های عمرشان را به بطالت از دست می‌دهند. مشکل آن‌ها این است که وقتی به هر دلیلی همسران شان را از دست می دهند و خودسرپرست یا بعضا بی‌سرپرستند، باید با فلاکت و بدبختی زندگی ‌کنند. زنان بیماری داریم که نه مهریه گرفته‌اند نه ارثیه و تأمین مخارج صعب‌العلاج آن‌ها به عهده همسران شان نیست. زنی که شغل ندارد، منبع درآمد ندارد، مهریه هم نگرفته یا به او نداده‌اند، ارثیه نداشته یا به او نداده‌اند، وقتی بیمار می‌شود چه کسی  باید هزینه‌های درمان او را بپردازد؟ بسیاری از این زنان در فقر و فلاکت جان می‌دهند. مشکل امروز ما  دخترانی هستند که سنین باروری آن‌ها رو به پایان است و هنوز مجردند و فرصت مادر شدن را از دست می‌دهند. زنانی که پدر ندارند، همسر ندارند و با وجود داشتن تحصیلات عالیه، شغل هم ندارند، چه کسی باید زندگی این‌ها را تامین کند؟ بحث بیمه تکمیلی برای زنان خانه‌دار و خانم‌هایی که بیماری صعب‌العلاج دارند به کجا رسید؟ برنامه دولت و دفتر امور زنان برای این دسته از زنان چیست؟

 

به نظر شما الان مسئولین امور اجرایی زنان به این مشکلات چقدر توجه دارند؟

• توجه شان را باید در جاهایی که نظر می دهند، یادداشت می نویسند، همایش و مهمانی برگزار می کنند، دید. در مهمانی افطاری‌ای که معاونت امور زنان اخیرا با حضور ریاست محترم جمهور برگزار کرد، ما می بینیم که تریبون دست کسانی بوده که به جای طرح مشکلات زنان و رسیدگی به امور آن‌ها، به بحث حل شدن مسأله نجاست سگ و حقوق حیوانات و حذف شعار مرگ بر آمریکا پرداخته‌اند. برای خیلی از حاضرین و کسی مثل من که حاضر نبودم ولی خبرش را شنیدم این سوال مطرح است که خانم مولاوردی به عنوان بانویی مؤمن و محجبه و آشنا به عرصه امور زنان که در راس مهم ترین ارگان اجرایی امور زنان است، چرا تریبون را می دهد به کسانی که از مسائل زنان بسیار کم یا هیچ خبر دارند و دغدغه‌شان در حد گرفتن سگ در بغل و ظاهر شدن در اماکن عمومی است و از آقای رئیس جمهور هم می خواهند که فکری برای احکام خدا بکنند! واقعا  مشکلات زنان ما اینهاست؟

 به نظر من اگر خانم مولاوردی مشاورین دانایی داشت، هزینه‌‌های بیت‌المال و وقت رئیس جمهور را  به جای بررسی مشکلات جدی زنان صرف اینگونه مسائل نمی کرد.

 

پرداختن به مسائل حاشیه‌ای و وقت گیر

البته خانم مولاوردی در موارد مختلف در مورد مسائل زنان اظهار نظر و گاهی انتقاد هم می کنند.

• بله اما اولا این انتقادات خیلی وقت ها متوجه مسائل جدی و درجه اول نیست و آدم فکر می کند به حاشیه بیشتر پرداخته می شود تا اصل مسائل زنان. بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها ماه‌ها وقت ایشان را گرفت و کلی هم برایشان حاشیه ساز شد. آیا با این همه‌ی معضل در حوزه‌ی زنان، رفتن و نرفتن زنان به ورزشگاه‌ها مشکل مهمی است واقعا!؟ پرداختن به مسائل کم اهمیت در حوزه زنان باعث می‌شود که مسئولین فکر کنند واقعا در حوزه زنان مشکلات اساسی دیگر وجود ندارد.

 

مجری هستید نه منتقد

ثانیا ایشان طوری به مسائل برخورد و انتقاد می کند که گویی مثلا یک روزنامه نگار یا حتی گاهی در جایگاه اپوزیسیون است.  در حالی که حقیقتا خانم مولاوردی مجری است . انتقاد کردن برای امثال افرادی چون من است که در نهادی مردمی و غیردولتی هستیم نه برای ایشان. اصلا گاهی به نظر می رسد دقیقا ایشان نقش اپوزیسیون را بازی می‌کند. مثلا طرح مشکلاتی چون ازدواج دختران در سنین پایین یا مشکلات دیگر چون زنان سیستان و …مهم است اما انتقاد صرف به درد نمی‌خورد. وگرنه این می شود نوعی سیاه نمایی. بالاخره  با انتقاد کردن مردم نمی‌گویند ایشان دارد کار می‌کند، بلکه مردم انتظار دارند که خانم مولاوردی که  مسئولیت اجرایی دارد، برای مشکلات فکری و کاری بکند. برای مثال لایحه  به مجلس بدهد تا برای این مشکلات قوانینی تصویب و اجرا شود. چه کسی واقعا باید این مسائل را برطرف کند؟ آیا جای دیگری غیر از معاونت امور زنان داریم؟ درست است که شاید دولت با ایشان همراهی نکند اما ایشان باید با طرح مشکلاتی که در بطن جامعه است درجلسات هیات دولت مجموعه را به سمت حل و چاره اندیشی برای مشکلات واقعی و جدی  زنان ببرد کنند نه اینکه در سطح روزنامه‌ها و رسانه‌ها فقط انتقاد کند. انتظار این است که خانم مولاوردی از کارهای مثبتی که در حوزه زنان کرده درجهت بررسی و حل مشکلات حرف بزند نه اینکه فقط مشکلات را اظهار و مورد انتقاد قرار دهد.

 

از نظرات همه‌ی گروه‌ها بهره بگیرید

مشخصا چه پیشنهادی برای بهبود کارها در بخش های اجرایی امور زنان دارید؟

• ببینید از معاونت امور زنان در دولت اعتدال انتظار بهره گیری از نظرات همه گروه های سیاسی در امور زنان می رود. متاسفانه می‌بینیم الان درکنار خانم مولاوردی تنها گروه های خاصی از فعالان سیاسی دیده می‌شوند. عملا به نظر می آید تنها مرزی که ایشان دارند با اصولگرایان است. به هر حال ایشان می‌توانست از کسانی که در حوزه‌ی زنان کار کرده‌اند و دغدغه‌شان ‌مسائل زنان است استفاده کند و از آن‌ها مشورت بگیرد تا بلکه به مسائل واقعی زنان رسیدگی شود. سوال من این است که خانم مولاوری چرا به همه جناح های سیاسی  اجازه مشارکت نمی‌دهد. ایشان  در عمل  تریبون را به افراد خیلی خنثی و حتی بعضا فمینیست‌ها و سکولارها و مثلا گروه هایی مثل بازیگران می دهد، اما به فعالان سیاسی از جناح مقابل خودشان نه. نتیجه این می شود که بنده خدایی که اصلا نکهآنکه آبببدغدغه‌ اش مشکلات عمده‌ی زنان جامعه نیست وتفاوت خشونت و مرگ بر خشونت و تفاوت تروریست و مرگ بر تروریست را نمی‌داند  در مقابل خانواده‌های شهدای هسته‌ای خواهان حذف شعار مرگ بر آمریکا می‌شود. ما از ایشان توقع نداریم اما خانم مولاوردی که می داند هر دلی که به یاد خدا بتپد، قطعا مملو از نفرت نسبت به دشمنان خواهد بود. وقتی خدا وعده بهشت می‌دهد وعده جهنم هم می‌دهد پس همانطور که سلام بر اباعبدالله می‌دهیم بر قاتلان ایشان نیز لعن می‌فرستیم.

 

اولویت‌‌های تان را تغییر دهید

پیشنهاد دیگر من این است که معاونت امور زنان اولویت هایش را تغییر دهد. وقتی ما زنانی را داریم که صبح تا شب از آن‌ها بیگاری کشیده می‌شود برای ماهی ٦٠٠ یا ٧٠٠ هزار تومان، یا زنانی که با ١٠ الی ١٢ ساعت کار، ٥٠٠ هزار تومان می‌گیرند،( چون آنها زن هستند حقوق کمتری می گیرند) یا وقتی اشتغال زنان سرپرست خانوار و دختران خودسرپرست نه تنها در اولویت قرار ندارد بلکه قاعده و قانون برای عدم استخدام آن‌ها گذاشته می‌شود، وقتی زنان بیماری داریم که بیمه تکمیلی ندارند، از طرفی هزینه داروها سرسام آور است و در فقر و فلاکت جان می‌دهند و با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند، آیا نباید رسیدگی به مسائل این زنان در اولویت باشد؟ شما در همین مانتو فروشی‌های تهران ببینید که خانم‌هایی که بعضا 10 ساعت سر پا هستند واقعا چقدر حقوق می‌گیرند؟ خانم مولاوردی بهتر است به مسائل این زنان تمرکز کند و ببیند که چقدر از زنان بهره کشی شده  و بعضا  حتی کارهایی که مردان هم انجام نمی‌دهند، زنان برای تأمین معاش مجبور هستند که انجام بدهند.

ما  الان در رابطه با دادن ارثیه به زنان در برخی شهرستان‌ها، فقر فرهنگی داریم. مثلا خانمی را می‌شناسم که می‌گفت ١١ سال پیش همسرم در اثر بیماری سرطان فوت کرد، چون چهار تا  بچه یتیم داشتم پدرم سهم‌الارث مرا در زمان حیاتش داد و از روزی که من ارثیه‌ام را گرفتم برادرانم با من قهر کردند و بعد از فوت پدرم دو خواهر دیگرم جرأت نکردند ادعای سهم‌الارث کنند و این خانم خودش هم مبتلا به سرطان کبد است، هیچ منبع درآمدی ندارد و با ارثیه‌اش تنها یک سوییت چهل متری تهیه کرده. پس این مسأله نیاز به کار فرهنگی دارد و امور زنان باید این کار را انجام دهد.

آیا میزان پول ناچیزی که کمیته امداد می‌پردازد کفاف زندگی زنان بی‌سرپرست  و سرپرست خانوار را می‌دهد؟ اینها که خیلی شان هم مستأجر هستند، چطور می توانند  با این وضعیت تورم زندگی کنند؟

 

این زنان و آن حقوق نجومی!

به نظر شما معاونت امور زنان برای این زنان چه کار می تواند بکند؟

• باید جامعه و مدیران سطح بالا را به وضعیت این زنان آگاه و حساس کرد؛ مدیرانی که حقوق های نجومی را می‌گیرند، آیا به وضعیت این زنان هم واقف هستند؟! یکی از دولتی‌ها می‌گفت برای پرداخت هزینه‌ی یارانه اینقدر دولت مشکل دارد که گرفتن یارانه حرام است و من به ایشان گفتم کسانی که حقوق های آنچنانی می‌گیرند پول شان حرام است، نه آن بدبختی که چشمش به همین یارانه ناچیز است. چون صاحبان آن‌ ثروت ها حق مردم را یک جا می‌بلعند.

 

یک بام و دو هوای اهمیت خانواده

• اینحاست که می بینم همه وقتی حرف از خانواده و آسیب‌های پیش روی آن می‌زنند، کلی شعار می دهند اما  چطور است که وقتی یک زن تا ١٢ شب در هتل‌ها کار می‌کند یا ساعت‌ها با کوله باری از جنس در متروها مشغول است، التماس می‌کند تا از او خرید کنند و دست آخر پیکر نیمه جانش به خانه برمی‌گردد، کسی به فکر خانواده او نیست؟

فکر می کنم که خانم مولاوردی که معاون امور زنان و خانواده است، اصلا بعضی از این مشکلات و مصیبت های زنان و خانواده را نداند در آن صورت چگونه می تواند برایش فکری بکند؟ د حالی که عملا ما برای رسیدن و حل این مسائل جایی و مرجعی به جز این معاونت نداریم. امیدورام خود ایشان و اطرافیان شان در این ارگان این اولویت ها و مشکلات را در امور زنان بهتر ببینند و به فکر کاری بیشتر از انتقاد و یادداشت و مصاحبه و … باشند.

/انتهای متن/