در اصول اولیه حوزه زنان و خانواده ، تفاهمی میان دولت ها وجود نداشته است

در گفت و گویی که به دخت با دکتر مریم اردبیلی ترتیب داد، وی از مهم ترین مشکلات زنان و دختران گفت: نبود تعریف واحد از هویت زنانه و دخترانه در جامعه، نداشتن عزت نفس و الگوی مناسب جذاب و نهایتا از همه مهم تر ایرادات نظام آموزشی و عقب ماندگی بسیاری که برای دانش آموزان دختر ایجاد می کند.. و این که تشکیلات امور  زنان در سال های پس از پیروزی انقلاب با رفت وآمد دولت ها  دستخوش تغییر شده بی این که کاری اساسی برای زن و خانواده صورت گرفته باشد. مدیرکل سابق امور زنان و خانواده استان فارس در ادامه گفت و گو به تشریح راهکارها برای این مشکلات پرداخته است:

 

خانم دکتر اردبیلی چه اتفاقی باید در دولت آینده بیفتد که در وضع زنان جامعه ما تغییر مطلوبی حاصل شود؟

• متاسفانه ما یک مشکل اساسی که در امور زنان کشور مان داریم این است که هر چهار سال که مسئولان امور زنان تغییر می کنند، ترسیم آینده مطلوب زنان را هم تغییر می دهند. یک دولت، آینده مطلوب زنان را در تعالی خانواده می بیند، دیگری در رسیدن به آرمان های فمینیستی و آن یکی در مشارکت اجتماعی. این، به همان گمگشتگی هویتی و عدم وجود تعریف واحد از هویت زنان و دختران برمی گردد.

در بیشتر کشورها نظام های حاکم در مسائل زیربنایی فرهنگی خودشان تفاهم دارند و جناح ها دیگر در چنین مسائلی با هم رقابت نمی کنند، بیشتر در اینکه هرکدام به چه درصدی از این تفاهم ها عمل کرده اند، رقابت دارند. درحالی که در ایران چنین نیست و اصل هدف در هر چهار سال دستخوش تحولات دولت ها قرار می گیرد.

اتفاقی که در ساخت آینده مطلوب زنان باید بیفتد و دولت نقش خود را در آن حوزه خوب ایفا کند، این است که اضلاع آینده مطلوب زنان تحقق پیدا کند.

یکی دیگر از مشکلاتی که داریم این است که طرح و بودجه هایی که در معاونت امور زنان و خانواده وجود دارد در همه ادوار در خوشبینانه ترین حالت، نسبت به آسیب های زنان و خانواده بسیار حداقلی است.

اینکه عموم بدنه جامعه زنان هیچ حرکتی متناسب با معاونت امورز زنان ندارد به این دلیل است که ما به نقش اثرگذار خود این قشر در تعیین آینده مطلوب شان توجهی نکرده ایم.

 

یک مشکل مهم این است که طرح و بودجه هایی که در معاونت امور زنان و خانواده وجود دارد، در همه ادوار در خوشبینانه ترین حالت، نسبت به آسیب های زنان و خانواده بسیار حداقلی است.

 

به نظر شما مجموعه حرکت ها و اقدامات دولت های مختلف در این سال ها در امور زنان و خانواده ، چقدر در مسیر درست و تعریف شده ای که انقلاب اسلامی برای زن و خانواده ترسیم کرده، بوده است؟

• همانطور که عرض کردم عدم وجود یکسری تفاهم ها در اصول اولیه حوزه زنان و خانواده باعث شده نتوانیم به اهداف مهم دست پیدا کنیم؛ هرچند که برخی افراد و مدیران توانمندی بالایی داشته و کارهای بسیاری مهم و درستی انجام می دادند اما چون در دولت های مختلف سیاست ها تغییر می کرد، این طرح ها هم تداوم نداشت.

 

بطور خاص نظرتان در مورد دولت یازدهم و عملکردش در این حوزه چیست؟

• انتظار می رفت که پس از سال ها تجربه که در امور زنان پشت سرگذاشته ایم، عمق و کیفیت هدف گذاری در طرح ها بالا برود و هم توسعه کمی وگسترش امکاناتی در کارها به وجود آید. اما متاسفانه اصلا چنین چیزی اتفاق نیفتاد و زمانی که این همه آسیب اجتماعی در سطح گسترده و شیوع بالا بین دختران و زنان به وجود آمد، یک دفعه موضوعی که مساله یک هزارم جامعه زنان ما هم نبود، در صدر برنامه های معاونت امور زنان قرار می گرفت؛ ختنه دختران و رسمی کردن روسپیگران و مسائلی از این دست .

 

 در دولت فعلی با وجود این که  بعضی آسیب های اجتماعی در سطح گسترده و شیوع بالا بین دختران و زنان وجود دارد،  موضوعی که مساله یک هزارم جامعه زنان ما هم نبود، در صدر برنامه های معاونت امور زنان قرار گرفت؛ ختنه دختران و رسمی کردن روسپیگران و … .

 

البته باید همین مسائل نادر را هم با درایت رفع کرد، اما هرگز چنین مسائلی اولویت مشکلات زنان جامعه ما نبوده است و نشان می دهد که معاونت به صورت همه جانبه مسائل تراز اول زنان را ندیده است و بدون نسخه های بومی بلکه با نسخه های فمینیستی غربی و وارداتی می خواهند مسائل و مشکلات را رفع کنند. در مجموع در این دولت عقبگردی به رویکرد فمینستی داشته ایم.

 

نظرتان مشخصا در مورد تعامل های بین.المللی در حوزه زنان چیست؟ آیا ما توانسته ایم آنطور که.مقام معظم رهبری منظور نظر شان بوده پرچمدار ترقی و رشد زنان در جهان اسلام بلکه در کل عالم باشيم؟

• به طور موردی گاهی در کنفرانس ها و مجامع بین المللی حضور موفق داشته ایم اما به صورت سیستماتیک هنوز این اتفاق نیفتاده است. ما باید در ابتدا بر سر تعاریف مشکلات اساسی زنان به اجماع برسیم و بعد از آن حرف های مان را جهانی کنیم؛ نه اینکه در هر دولتی گروه های متفاوتی در مجامع بین المللی حاضر شوند و حرف هایی سلیقه ای و ضد و نقیض بگویند؛ این باعث می شود دنیا به ما فعالین زن جمهوری اسلامی بی اعتماد شود. در واقع ما باید بر سر یکسری اصول اولیه در حوزه زنان به اشتراک برسیم که هنوز نرسیده ایم.

 

 ما باید در ابتدا بر سر تعاریف مشکلات اساسی زنان به اجماع برسیم و بعد از آن حرف های مان را جهانی کنیم؛ نه اینکه در هر دولتی گروه های متفاوتی در مجامع بین المللی حاضر شوند و حرف هایی سلیقه ای و ضد و نقیض  بگویند.

 

بارها دیده ایم که گروه های متعددی با عزت نفس رفته اند و ارائه بسیار خوبی از توفیقات جمهوری اسلامی داشته اند، گاهی هم گروه هایی می روند و الزامات و تعهداتی برای کشور ایجاد می کنند که بسیار ضررآفرین و مخالف اصول اساسی و دینی کشور است مثل همین سند ۲۰۳۰. در کل به نظرم هنوز در حوزه زنان با دنیا به آن نوع تعاملی که مد نظر رهبر انقلاب بوده است، نرسیده ایم.

 

گاهی در کنفرانس ها و مجامع بین المللی در حوزه زنان حضور موفق داشته ایم اما به صورت سیستماتیک هنوز این اتفاق نیفتاده است.

 

از تجربه خودتان در کار اجرایی این حوزه و هم در تعامل های بین المللی بگویید.

• بله در فرصت های مختلف و اغلب در قالب های غیردولتی در اجلاس های بین المللی و کنفرانس های منطقه ای حاضر شده ام. گاهی با وجهه علمی و به صورت دانشگاهی در مباحث مطالعات زنان و خانواده مباحثی را در قالب مقاله و یا سخنرانی ارائه کرده ام. به عقیده من در شرایطی که این حد از تبلیغ علیه جمهوری اسلامی درباره وضعیت زنان می شود، نفس حضور عالمانه و مقتدرانه یک زن مسلمان و محجبه به خودی خود یک قدم مهم از تبلیغ و ترویج اوضاع زنان ما در داخل است. ضمن اینکه غنای مطالب بومی ما خیلی از حاضران این اجلاس ها را به زانو درمی آورد.

من هم در کشورهای اسلامی و هم در اروپایی حاضر شده ام. تجربه نشان می دهد که اگر می خواهیم بانوانی را از کشور برای شرکت در مجامع بین المللی بفرستیم باید کسانی باشند که از قبل برای این موضوع تربیت و آماده شده باشند. برخی بانوانی که می روند علیرغم حضور مدیریتی که در داخل داشته اند اما توانمندی حضور موثر در مجامع را نداشته اند. باید علاوه بر آشنایی کامل بر مسائل زنان، تسلط به زبان های خارجی و عمده شبهاتی که علیه کشور مطرح می شود و تسلط به روش های خطابه و بحث و دفاع از کشور را داشته باشند و همچنین فضای عمومی داخل کشور را هم بشناسند. پس دوره هایی تخصصی برای نیروهای نخبه خودمان در این مورد باید برگزار کنیم.

 

اگر می خواهیم بانوانی را از کشور برای شرکت در مجامع بین المللی بفرستیم باید کسانی باشند که از قبل برای این موضوع تربیت و آماده شده باشند.

 

با سپاس از این که در گفت و گو با ما شرکت کردید.

 

قسمت دوم

در مباحث زنان بزرگترین شکایت از دولت ها عدم تغییر نظام پوسیده آموزش و پرورش است

/انتهای متن/