داستـان/ تجــــربــه 2
قسمت دوم
بعد از کلی وقت بالاخره سوار یک ماشین بی ام دبلیو 530 ای، مشکی شد. تو کافی شاپ که نشستند د هصحبت سر قیمت شد و این که شوهر دارد یا نه. او هم پرسید که شما زن داری؟ بعد هم پرسید که اصلا چه اهمیتی داره شوهر داشتن من. و او گفت که دوست نداره به همجنساش خیانت کنه.
به ساعت نگاه کردم حدود ساعت یک بعد از ظهر بود. هنوز مطمئن نبودم.
– اول نهار.
– سفارش میدم بیارن خونه.
– رستوران بهتره.
– پس دوساعت هنوز حساب نیست.
– باشه.
– چه رستورانی؟
– فرقی نداره. فقط هندی و چینی نباشه.
– خوشت نمیاد؟
– تند و نپخته. نمی دونم چطور میشه اینا رو خورد؟
– تندی رو میشه تحمل کرد. ولی نپخته رو منم نمیدونم چطور می خورن. مخصوصاً با اون چوبا.
هر دو خندیدیم.
– چی دوست داری بخوری؟
– کوبیده.
– میریم یه رستوران که فقط کوبیده داره و محشره. خوبه؟ نظرت که عوض نمیشه؟
– نه. عالیه.
نمی دانم چرا ضبط ماشین را روشن نمی کرد. نمی خواستم بحثی شروع بشود برای همین نپرسیدم. بیرون را نگاه می کردم. فرقی ندارد از شیشه چه ماشینی بیرون را نگاه کنی. این شهر همانی است که هست. تنها فرقش در این بود که وقتی در پراید تصادفی نشستی و ضبط ماشین خاموش است، ماشین خودش ملودی تصادفی را می زند و با شنیدن این ملودی ناخودآگاه همه ی بدبختی های عالم جلوی چشم هایت رژه می روند. ولی این ماشین با ضبط خاموش و شیشه های بالا و تهویه الکتریکی اش همه ی خوبیهای عالم را جلوی چشم هایت می آورد. و الّا بچه های کثیف و سیاه شده بیشتر جلوی چشم هایت هستند. زن های روتوش شده می پرند جلویت تا دیده بشوند. مردهای مواد فروش با دیدنت از پستوهایشان در می آیند و جایی می ایستند که آنها را ببینی. همه ی کثیفی های این شهر وقتی توی این ماشین هستی جلوی چشم هایت هستند. ولی غصه شان را نمیخوری. از همه شان استفاده می کنی. یک اسکناس پنج تومانی می گذاری کف دست پسرک شیشه پاک کن از ذوق و برق چشم هایش از خودت راضی می شوی. یکی از زن های روتوش شده را انتخاب می کنی. بیشتر از نرخش پول می گذاری کف دستش برق چشمش باز هم راضیت می کند. از بغل مرد مواد فروش رد می شوی یک بست از او می خری برای برنامه دورهمی آخر شب با دوستان. او راضی تو هم راضی. وقتی توی این ماشین هستی کثیفی های شهر هم برایت پُر فایده اند.
تا رستوران یک کلام حرف توی ماشین رد و بدل نشد. نمی دانستم روتین همین است یا اینکه من باید حرفی می زدم. هفت میز چهار نفره طبقه پایین، یک گوشه همه ی وسائل آشپزی چیده شده بود. منقل پر از زغال گُر گرفته. یک چرخ گوشت تمیز بدون کمترین لکه ای. یک تشت پر از مواد کوبیده. پنج تا ردیف ده تایی با چهارتا اضافه، سیخ کوبیده آماده برای کباب کردن. پایین خالی بود. با سر به پله ها اشاره کرد. از پله ها بالا رفتم. پشت سرم آمد و پشت سرش شاگرد مغازه.
بالا سه تا میز دونفره چیده بودند. پسرک منتظر ماند تا نشستیم. جلو آمد سری خم کرد
“خانم چی میل دارند؟”
نگاهم از پسرک به سمتش چرخید
” به غیر از کوبیده چیز دیگری دارند؟”
لبخند کمرنگی زد چشم هایش بسته شدند و باز شدند سرش به دو طرف تکان خورد و دست هایش بالا آمدند
“نه. مخلفات چی می خوری؟”
رو کردم به جوان
“زیتون پروده، آب معدنی، لیمو ترش”
” آقا شما؟”
” نوشابه مشکی، ماست موسیر”
“ببخشید آقا جعفری هم کنار کباب میذارید؟”
– بله خانم.
– بهداشتی غذا میخوری یا وسواسی؟
– وقتی امکانش باشه بهداشتی غذا میخورم. امکانش نباشه کالباس و نون باگت.
خندید. از همون خنده هایش که سرش به عقب پرت می شد.
“حالا جعفری و برای چی می خوای؟”
– جویدن جعفری بعد از کباب بوی گوشت و کباب و از بین می بره. یه جور خوشبو کننده دهان بعد از کبابه.
– کتاب زیاد می خونی؟
– اگر بخونم اشکالی داره؟
– سیگار می کشی؟
– نه. اهل دود نیستم.
– اهل دود نیستی، کتاب می خونی، حتماً اهل مشروب هم نیستی؟
خندیدم. ابروها و دست هایم با هم بالا رفتند و سرم به طرفین تکان خورد “نه”
– خیلی راه داری تا این کاره بشی. حتماً دلیل خوبی داری که وارد این کار شدی.
– شاید.
بحث را باید عوض می کردم. توپ را باید می انداختم در زمین خودش. همیشه در مکالمات عادی مشکل داشتم. واقعاً نمی دانستم مردها دوست دارند الآن در این موقعیت درباره چه چیزهایی صحبت کنند. شاگرد با یک سینی بزرگ نجاتم داد. دو تا دیس مستطیل شکل سفید روی میز گذاشت. دوتا کباب کوبیده بزرگ فکر کنم طولشان چهل سانتیمتر بود. توی دیس غذا برای دو نفر گرسنه به حد کفایت بود.
با چنگال یکی از زیتونها را در دهانم گذاشتم. مَلَسی رُب انار با تُردی گردوهای خرد شده فوق العاده بود. زیتونها هم روغنشان یا کم گرفته شده بود یا پر از روغن بودند، زیتون ها تلخی اصل خودشان را داشتند. به عادت همیشگی ظرف زیتون پرورده را به سمتش گرفتم
“فوق العاده تازه و خوشمزه است. میخواهید امتحان کنید؟”
وقتی حرفم تمام شد و چشمم با چشم های کاملا باز که ابروی سمت چپ کمی بالا رفته بود برخورد کرد، تازه متوجه مکان و زمان شدم ولی حرف زده شده و کار انجام شده پس گرفتنی نبود. با چنگال یکی از زیتون ها را که مواد بیشتری دورش را گرفته بود انتخاب کرد
” آره خوشمزه است. خیلی خوشمزه است”
کاسه زیتون پرورده را همانجا بین دو تا دیس پایین گذاشتم.
– با شوهرت رستوران زیاد می رفتید؟
کبابی که به چنگال چسبیده بود بین دهانم و دیس خشکش زد.
” شما با خانومتون کم میرید رستوران؟”
– سؤال رو با سؤال …؟ یه قرار بذاریم. هر سؤال من رو جواب بدی یکی از سؤالاتت رو جواب میدم.
بازی خوبی بود. برای من که عرضه مکالمه درست و حسابی و حرف کشی از مردم نداشتم بهترین بازی بود.
– از کجا معلوم جواب سؤال ها رو درست بدید؟
– تو درست جواب بدی من هم درست جواب می دم.
– به امتحانش می ارزه.
نظیر کبابش را تا به حال نخورده بودم. فکر می کردم کباب برادران کریم مشهد نظیر ندارد ولی این قابل توصیف نبود. هیچ موادی اضافه یا کم نبود. حتی مقدار دقیقه ورز دادن هم دقیق محاسبه شده بود.
” خب جواب؟”
– نه خیلی زیاد، نه خیلی کم.
– شما؟
– کم
– دوستش داشتی؟
– آره
– دوستش دارید؟
– نمیدونم.
– دوستش داشتید؟
– این یه سؤال دیگه است.
– میدونم جواب نیست. یه سؤال پرسیدم که جواب درست و حسابی داشته باشه.
چانهام را به دست چپم تکیه دادم و نگاهش کردم. با کارد کباب توی دیس را تکه تکه می کردم. ته ریش روی گونه راستش را دستی کشید.
“فکر کنم وقتی باهاش ازدواج کردم دوستش داشتم ولی الآن نمی دونم. جواب راضی کننده بود؟” کارد را به دست چپم دادم و با چنگال یکی از تکه کباب ها را بلند کردم
” قابل قبوله”
خندید
” چرا می خندید؟”
– یاد بچگیم افتادم و صدای بوقلمون در آوردن.
– اون غیر قابل قبوله.
– زمان شما هم بوده؟
به صندلی تکیه دادم انگشتانم را به هم قفل کردم.
“فکر می کنید چند سالمه؟”
– دلخوش خنک بگم یا واقعیت؟
– واقعیت.
– سی، سی و یک. سی رو گذروندی.
سرم را کمی به چپ کج کردم و تکان دادم. لبخندی روی لبم نشست.
“فکر نکنم خیلی تفاوت سنی داشته باشیم”
” شاید”
مشغول خوردن شدیم.
– چقدر درس خوندی؟
چاقو و چنگال را پایین گذاشتم. دست هایم را جلویم درهم گره زدم با شستم کف دستم را فشردم. مانده بودم چی جواب بدهم.
“لیسانس”
– بهت میاد تحصیلات داشته باشی.
– تحصیلات شما چقدره؟
– لیسانس
– بهتون نمیاد.
– بهم نمیاد؟ پس بهم میاد دیپلمه باشم؟
– نه حداقل فوق.
لبخند رضایت بعد از شنیدن حرفم و تعجب و لحن عصبانی قبلش مطمئنم کرد که تحصیلاتش بیشتر از فوق لیسانسه.
” دروغ گفتید. قرار بود راستش رو بگید.”
– آره قرار بود.
– خب حالا چی؟
– یعنی چی؟
– آدم اعتماد میکنه به کسی ولی وقتی اعتماد از بین میره به این راحتی بر نمی گرده.
– خب چکار کنیم؟
– من یه سؤال جواب می دم شما دوتا سؤال.
دستش را بین موهایش برد و نگاهش را به چشمام وصل کرد. لبخند کمرنگی گوشه چپ لبش رشد میکرد.
“قبول. ولی اگر بازم درست جواب ندم؟”
– هر بار جواب نادرست باشه یه سؤال اضافه میشه.
– تنبیه معقولیه. اشکالی نداره از این زیتون پروده بخورم؟
– وسط میز گذاشتم که باهم بخوریم.
آب معدنی را باز کردم. نصفش را ریختم داخل لیوان. نصف لیمو ترش را هم چکاندم در آب. بطری آب معدنی و نصف دیگر لیمو را گذاشتم کنار دیس غذایش.
” آخر غذا بخورید. جلوی تشنگی رو میگیره”
آب را سرکشیدم.
– ممنون. سیر شدی؟
– آره. دستتون درد نکنه. کبابش فوق العاده خوش طعم بود.
دو پر از جعفریهای کنار دیس را با دست توی دهانم گذاشتم. تازه و ترد. سعی کردم همه ی برگها و ساقهها را در دهانم له کنم تا همهی بویش در دهانم بپیچد. مشغول تکه کردن آخرین تکه ی کبابش بود.
“یه سؤال بپرسم؟”
نگاهم کرد. منتظر جواب لفظی اش نموندم.
” معمولاً کسی برایش مهم نیست طرفش شوهر داره یا نه. چرا برای شما مهمه؟”
– کارد و چنگال را پایین گذاشت. در آلمینیومی نوشابه را کشید. یه قلوپ از رویش خورد.
– جوابت رو دادم. تیکه ات رو هم شنیدم.
– ولی اون واقعیت نبود. یه دلیل معقول بگید.
– از نظر من معقول بود.
– خب بر فرض به همجنستون خیانت کنید. اون وقت چی میشه؟
– اونم به من خیانت می کنه.
– یعنی فکر می کنید همسرتون با هیچ مردی ارتباط نداره؟
چنگالش را توی دیس پرت کرد. زیتون پرورده ازش جدا شد و توی دیس قِل خورد. دست مشت شده اش را زیر میز کشید.
“برام مهم نیست زنم با کی هست یا با کی نیست. نمیخوام کسی به دخترم خیانت کنه.”
نگاهش کردم چشم هایش شفاف شده بود. بلند شد. از جیب کتش کیف چرم قهوه ای رنگی را بیرون کشید. چهارتا تراول پنجاه تومانی در آورد و روی میز پرت کرد.
” پول غذا، پول خودت، پول تاکسی دربست”
از پله ها با عجله پایین رفت و از در بیرون. صدای کشیدن چرخ های ماشینش با صدای پاهای شاگرد مغازه که تند تند از پله ها بالا میآمد قاطی شدند.
“خانم شما حساب میکنید؟”
کیف را از روی صندلی برداشتم تراولها را توی کیف گذاشتم و از کیف پولم کارت بانکیام را به طرف شاگرد مغازه گرفتم.
از کبابی که بیرون آمدم نمی دانستم کجای شهر هستم. بی هوا مسیر سمت راست را انتخاب کردم. روزم آن طور که پیش بینی کرده بودم پیش نرفت. بلیط برگشتم برای فردا دم ظهر بود. ساعت دو پنجاه و سه دقیقه بود. دلم می خواست تا تاریکی هوا در خیابان راه بروم تا زانوهایم از سرما و فشار خستگی به زوق زوق بیافتند. ولی نماز نخوانده بودم. دوساعت دیگر هم قضا میشد. چادرم را از کیفم در آوردم. موها را زیر شالم هُل دادم. برای اولین تاکسی که میگذشت دست تکان دادم.
کلید اتاق را از متصدی هتل تحویل گرفتم. رکوع دوم نماز اول را می خواندم. تلفن اتاق زنگ خورد. وقتی تلفن موقع نماز خواندن زنگ می خورد با خودم می گویم چرا سیم تلفن را نکشیدم. از رکوع تا تشهد و سلام نمازم تلفن سه بار زنگ خورد.
– بفرمایید؟
– خانم صفایی؟ آقایی اومدن می خوان شما را ببینن. توی کافی شاپ منتظرتونن.
– اسم شریفشون؟
– گفتن شما منتظرشونید.
– میشه لطف کنید توصیفشون کنید؟
– حدوداً چهل ساله. قد بلند. چهار شونه. کت شلوار مشکی گرون قیمت.
– ممنون. لطف کنید به حساب اتاق ازشون پذیرایی کنید. بهشون بگید تا ده دقیقه دیگه میام پایین.
از کجا می دانست کدام هتل هستم. اصلاً نفهمیدم دو رکعت باقی مانده را چطور خواندم. شال را دور سرم پیچیدم، نگاهی به آیینه انداختم. خود خودم بودم. نه رژی، نه ریمل، نه فرموژه. طره موی بلوند مصنوعی هم روی میز زیر آیینه افتاده بود. چادرم روی تک مبل یک نفره پهن بود. چک پولهای تا شده را از کیفم درآوردم و در جیب مانتویم گذاشتم. به در کافی شاپ رسیدم. ایستادم. همه ی مسافرهای هتل برای چای و قهوه عصرانه در کافی شاپ نشسته بودند. سر چرخاندم نگاهم که به نگاهش رسید ایستاده بود. دست در جیب به سمتش رفتم وقتی رسیدم چک پولها را روی میز جلویش گذاشتم.
– چرا دنبالم اومدید؟
هنوز ایستاده بودیم.
“سلام. بشینیم.”
“سلام”
صندلی را عقب کشیدم و روبه رویش نشستم. نگاهش کردم و سؤالم را تکرار کردم. “بابت رستوران شرمنده” نگاهم را ازش برنداشتم.
– چادرتون کجاست؟
– توی اتاقم. اومدید این رو بپرسید؟
– نه.
قهوهای را که سفارش داده بودم، جلویم گذاشتند.
“سفارش آقا را نیاوردید”
“چیزی سفارش ندادند”
برگشتم دوباره نگاهش کردم
“چیزی میل ندارید؟”
به مرد جوان نگاهی کرد
“یه نسکافه بیارید”
قهوه را هم زدم تا هم مشغول بشوم و هم قهوه کمی سرد شود. دستانم را دور فنجان قهوهی روی میز حلقه کردم.
“خب؟”
“خب چی؟”
سرم را به چپ و راست تکان دادم و دستم را روی صورتم کشیدم.
– خب توضیح بدید اینجا چه کار میکنید؟
تمام تلاشم را کردم تا صدایم بلند نشود.
” مسائل خصوصی توی این رابطه بیمعنیه یعنی اصلاً مفهوم نداره. نباید وجود داشته باشه.”
مکث کرد
“خب؟”
به صندلی تکیه داد پایش را روی پایش گذاشت. دستش را روی لبش گذاشت و گوشه های لبش را خشک کرد.
“تا آخرش توضیح بدم؟ منظورم رو متوجه نشدی؟”
گارسون نسکافه را روی میز گذاشت. کمی قهوه نوشیدم حوصله ادامه دار کردن بحث را نداشتم.
– چرا متوجه شدم. عصبانی شدید. درباره مسئله خصوصی زندگی تون که براتون مهم بود صحبت کردید. دیگه تمایلی به ادامه نداشتید. بلند شدید و از رستوران رفتید. تا اینجاشو متوجه شدم. نیازی به توضیح شما نبود. میخوام بدونم اینجا چه کار میکنید؟
پایش را از روی پایش برداشت. بازوهایش را روی زانویش گذاشت. دست هایش را به هم قلاب کرد. چانه اش را روی قلاب گذاشت. چشم هایش روی صورتم میدویدند.
“اولش فکر کردم یکی از دوست های زنم هستی و میخوای ببینی چه کار می کنم. ولی احمقانه بود. زنم رفقایی مثل تو نداره. گفتم شاید بهت پول داده تا ته و توی کارام رو در بیاری …”
وقتی این جملهها را می گفت سرش پایین بین دست هایش بود. سرش را بالا آورد
” خودت بگو چرا من؟ چرا سوار ماشین من شدی؟ زنم بهت گفته بود من هر روز از این جا رد میشم؟”
سرم را به طرفین تکان دادم.
– نه. هیچ ربطی به زن تون نداره. اصلاً شما رو نمیشناسم. یه ماشین گذری بودید که انتخاب شدید. چطوری بگم؟؟ … یه زمانی یه جایی خونده بودم که یه نویسنده زمانی می فهمه که یه نویسنده است که جرأت این رو داشته باشه که بتونه ریسک کنه و به جای شخصیت اصلی داستانش تجربه کسب کنه. منم می خواستم بدونم شخصیت اصلی داستانم چه حسی رو تجربه میکنه. همین.
بین دو ابرویش چین افتاده بود. دهانش باز مانده بود. شروع کرد به خندیدن. اول آرام بعد بلند و بلندتر. دست راستش را بالا آورد. لبش را گاز گرفت. دستش را روی دهانش گذاشت.
“معذرت می خوام. خدای من چه فکرایی که از سرم نگذشت. نویسنده؟ نویسندهاید واقعاً!؟”
– شاید.
– شاید یعنی چی؟ چیزی تا به حال چاپ کردید؟
– نه.
– خب؟
– خب چی؟
چقدر از این کلمه توی چند ساعت مکالمه مون استفاده شده بود. ترجیح می دادیم کمترین اطلاعات را در اختیار همدیگر قرار بدهیم.
“اگر چیزی چاپ نکردی پس برای چی میخواستی تجربه کنی؟”
– چون دارم می نویسم.
– می خوای تجربه ات کامل بشه؟
می خواستم؟ نمی دانستم. سؤالی که خودم جواب دقیقش را نمی دانستم. در زندگی ام به خیلی از خواستنی ها حتی فکر هم نکرده بودم. خیلی ازخواستنیها مثل میوههای کمیاب و ناشناخته مناطق استوایی می ماندند. که نه تنها شکل، قیافه و مزهشان برایم ناشناخته بودند. خواستنشان هم برایم نامعقول و فکر نکردنی بودند. این مقوله هم جزء این موارد بود.
– نه. چیزی رو که می خواستم تجربه کردم.
بلند شدم. همراهم بلند شد.
“چرا؟”
– برای این کار ساخته نشدم. خمیر مایه این کار رو ندارم.
رو به رویم ایستاده بود. برای نگاه به چشم هایش یا باید عقب میرفتم یا سرم را بالا میآوردم. “راست میگید”
از جیبش کارتی در آورد به سمتم گرفت. از کنارش رد شدم به سمت در خروجی. برگشتم. دو قدم با او فاصله داشتم.
– امیدوارم هیچ مردی فکر خیانت به دخترتون به ذهنش خطور نکنه. خدانگهدار.
پایان
