سینماگران ما در حق زن ایرانی جفا کرده اند

به بهانه هفته زن سایت به دخت میزگردی داشت با موضوع “بررسی جایگاه  زنان در سینمای امروز کشور” با حضور کارشناسان رسانه و سینما  دکتر”رقیه محمدزاده”- کارشناس رسانه و مدیر گروه دانش و اقتصاد شبکه دو، دکترای جامعه شناسی فرهنگی “زهره یزدان پناه قره تپه”- نويسنده، پژوهشگر و مستندساز و “بتول محتشمی”- دبیر سابق شورای فرهنگی و اجتماعی زنان.

 

در ابتدا بهتر است مقایسه ای بین تصویر زن در قبل و بعد از انقلاب داشته باشیم. نقش زنان در سینمای قبل انقلاب و بعد از انقلاب چه تفاوتی دارد؟

یزدان پناه: ورود سینما به ایران با انقلاب مشروطیت مصادف بود. با مروری به روند فیلم سازی ایران قبل از انقلاب  می توانیم بگوییم آن زمان در سینما آنچه وجود داشت،  پررنگ کردن عشق های مادی و دنیوی به جای ارزش های معنوی بود و به زنان هم به عنوان یک ابزار تجاری و تمتع جنسی و خوشگذرانی نگاه می شد. تقابل بین زن سنتی و زن مدرن هم مطرح می شد منتها زن سنتی را هم جز برای تمتع جنسی و تسلیم سرنوشت شدن در جامعه مردسالار تعریف نمی کردند  و زن مدرن هم که زنی ترسیم می شد همسو با مدرنیسم وارداتی و نوگرایی- که اتفاقا عامل از هم پاشیدن خانواده هم بود. شاهد مثالش فیلم «شوهر آهو خانم» است که در واقع یک فیلم اقتباسی بود. آن موقع حضور زن در فیلم ها، حضوری حاشیه ای توأم با بی هویتی بود.  ضمن اینکه معلوم است وقتی بخشی از سیاست های فرهنگی پهلوی مخصوصا رضا خان،  شکستن سنت های مذهبی و دینی، مثل قضیه کشف حجاب بوده، در سینمای این دوره هم همین سیاست دنبال می شود.  بعد از انقلاب هم سینما مثل خیلی از پدیده های دیگر، دنبال پیدا کردن یک تعریف و جایگاه مناسب از خود می گشت و از سویی هنوز سیاست های مدونی درسالهای اول در مورد سینما و بخصوص درمورد چگونگی حضور زنان درسینما نبود . یعنی در ان سال ها زنان در سینمای بعد از انقلاب، هنوز بازیابی هویتی نشده بودند، به همین دلیل، در سالهای 58 تا 60 ، یا زن درسینمای ایران حضور ندارد و یا حضورش بسیارکمرنگ است؛ یعنی به جای اینکه فیلمسازان تلاش کنند تا هویت زن را درفیلم ها بازسازی کنند، کلاً صورت مسئله را پاک کردند.  البته مجموعا دهه 60 را می توان دوران شکل گیری سینمای خانوادگی با حضور زن در سینما دانست. در سینمای دفاع مقدس هم، زنان، یا حضور نداشتند و یا نقش حاشیه ای داشتند و برای همین بندرت فیلم هایی با حضور زنان با یک تعریف درست از  زن ساخته شدند. از جمله این فیلم ها بوی پیراهن یوسف و  فیلم آژانس شیشه ای بود. بعدها در دهه 80-70، فیلمسازان به دلایل مختلف از جمله تحت تأثیر فضای سیاسی و فرهنگی موجود، سعی کردند زن را در جامعه مردسالار، مظلوم و ضعیف ترسیم کنند، و متاسفانه اینجا هم زن، بازهم به عنوان وسیله ای برای تمتع جنسی مطرح بود و کیان خانه و خانواده در فیلم های این دوره، به شکل های مختلف در معرض تهدید ترسیم می شد. در این دو دهه در فیلم ها با نگرش های جنس مدارانه، زنان فاقد هدف و بعضاً بزهکار و همچنین زنانی که مورد  سوء استفاده و قربانی بودند، مواجه می شویم و همینطور در این دوره درفیلم ها شاهدتغییر شیوه پوشش زنان و آرایش های تند زنان هستیم که این فیلم ها بنوعی در واقع الگوهای نامناسب  فرهنگی نامطلوب را برای دختران و زنان ما ترویج می کرد. عشق و اخلاق درخانه و خانواده هایی که درفیلم های این دوره به نمایش در می آیند،  از جمله حلقه های مفقوده هستند. دراین دوره، بندرت فیلم هایی ساخته می شوند که زنان درآن حضور، هویت، جایگاه و شآن مناسب و صحیحی داشته باند که مخاطب، تا حدی بتواند با آن همذات پنداری مثبت کند و خود را به آن الگو نزدیک کند.

یزدان پناه: در سینمای دفاع مقدس، زنان، یا حضور نداشتند و یا نقش حاشیه ای داشتند و برای همین بندرت فیلم هایی با تعریف درست از  زن ساخته شدند که از جمله این فیلم ها بوی پیراهن یوسف و  فیلم آژانس شیشه ای بود.

محتشمی: ببینید زیربنایی ترین عنصر جامعه فرهنگ است که تمام شئونات اجتماعی و اقتصادی از آن نشات می گیرد. برای ارزیابی فرهنگ یک جامعه اول به سراغ محصولات فرهنگی یک جامعه رفت و آنچه فرهنگ را جاودانه می کند ،هنر است. در میان هنرها هم سینما از همه برجسته تر است. در واقع سینما سفره ایست که اجزای هفت هنر بر سر آن حاضرند. به این دلیل  سینما می تواند تأثیرات بسیاری بر جامعه داشته باشد. سینما هنریست که  تصویرگر حقیقت در عالم واقع است و باید تصویر زن را که وجه بارز این حقیقت گرایی و واقع گرایی است را ترسیم نماید.

من معتقدم قطار سینما قبل از انقلاب بر روی ریلی کهنه و پوسیده حرکت می کرد و سینما ضعف معرفتی و سیاستی ضد دین و ضد زن داشت. بعد از انقلاب این قطار می خواست خود را بازسازی کند اما تحولات اساسی در زیرساخت ها وجود نداشت.از آغاز شکل گیری سینما در غرب از سال 1303 ما شاهد ناسازگاری سینما با هویت زنان هستیم. سینمای ایران هم در ابتدا به تقلید از سینمای کلاسیک غرب جذابیت های ظاهری و جنسی زن را اساس قرار داد و از آن در جهت کسب منافع اقتصادی و تجارت استفاده کرد. پیش از انقلاب زنان در سینمای ایران  نقش های دست دوم را بر عهده داشتند که نتیجه این کپی برداری و حرکت به سمت شبه مدرنیسم غربی، به وجود آمدن فیلمفارسی و اشاعه فساد و بی بندوباری در جامعه بود. در سینمای قبل از انقلاب زنان یا نقش منفی داشتند چون تبهکار، فریب خورده که غیر هدفمند و بازیچه مردان بودند و فاقد هر گونه اندیشه و تدبر یا اگر هم نقش مثبتی ایفا می کردند، نقشی منفعل داشتند و عناصری منزوی، ساده لوح و فاقد پویایی بودند. بعد از پیروزی انقلاب امام خمینی(ره) استراتژی نظام درباره سینما را مشخص کردند و فرمودند:« ما با سینما مخالف نیستیم با فحشا مخالفیم.» همان گونه که خانم یزدان پناه اشاره کردند، در سه سال اول انقلاب چون سینماگران تحلیل درستی از تحولات سیاسی و اجتماعی نداشتند، نقش زن از فیلم ها حذف شد. از سال 64  نسل انقلابی طرحی نو در سینما در انداخت اما این طرح به جریانی مستمر در سینمای ما تبدیل نشد. در مجموع  باید گفت سینمای ما نتوانست به جایگاه زن در خانواده و جامعه به صورت واقع بینانه بپردازد و حتی در پرداخت مفاهیمی چون عشق مادر و فرزندی هم ناکام بود.

محتشمی: پیش از انقلاب زنان در سینمای ایران  نقش های دست دوم را بر عهده داشتند که نتیجه این کپی برداری و حرکت به سمت شبه مدرنیسم غربی، به وجود آمدن فیلمفارسی و اشاعه فساد و بی بندوباری در جامعه بود.

محمدزاده: تصویر زن در سینمای قبل و بعد از انقلاب متأثر از فضای ایدئولوژیک است. قبل از انقلاب حضور زنان در سینما بسیار کمرنگ است چراکه اساساً سینما مفهومی مدرن بوده که در آن فضای سنتی چندان مقبول نبود. در سینمای قبل از انقلاب زن به دلیل کپی برداری ناقص از سینمای هالیوود بیشتر کارکرد و استفاده ابزاری داشت.در سینمای بعد از انقلاب با شکل گیری مسیری جدید، ما هم شاهد حضور نقش های زنانه شاخص در فیلم ها هستیم و هم زنان موثری را در پروسه تولید می بینیم. در مجموع جریان سینما بعد از انقلاب در حوزه زنان جریان رو به رشدی است.

محمدزاده: در مجموع جریان سینما بعد از انقلاب در حوزه زنان جریان رو به رشدی است که در آن هم شاهد شکل گیری مسیری جدید از نقش های زنانه شاخص در فیلم ها هستیم و هم زنان موثری را در پروسه تولید می بینیم.

در مورد تصویر بعد از انقلاب زنان اگر بخواهید یک نظر مشخص بدهید چه می گویید؟

یزدان پناه: جای تأسف است که دریک پروسه تاریخی 40 ساله که انقلاب اسلامی پشت سرگذاشته،‌  نه تنها تعریف درستی از جایگاه زن در سینما ارائه نشده، بلکه در بسیاری از ارزش های اخلاقی، دینی و فرهنگی هم، سینمای ما دراین زمینه تنزل کرده است. در جشنواره فجر که ویترین سالیانه  سینمای ایران حساب می شود، هر سال متأسفانه فیلم ها در تصویرکردن چهره زن، سیاه تر و ناموفق تر و ناامیدانه تر عمل می کنند. در جشنواره امسال هم، در فیلم های خوب و ارزشی مانند “به وقت شام” و “تنگه ابوقریب”، زنان حضور ندارند، دربقیه فیلم ها هم که زنان حضور دارند،‌ یا کج فهم هستند و یا دچار بیمار روانی و افسردگی، یا قربانی ظلم و ستم مردان و قربانی و درگیر با جامعه مردسالار. آیا درجشنواره ای مثل فیلم فجر، فقط باید تعدادی بسیار نادر، فیلم داشته باشیم که چگونگی حضور زن درآنها، توأم با تلخی و سیاه نمایی نباشد و بلکه تا حداقل تا حدی توأم با هویت مناسب و دارای شأن یک زن مسلمان ایرانی، یک مادرآگاه و دارای احساس مسئولیت و دارای ویژگی های خوب و مناسب باشد؟! محتشمی: من فکر می کنم در کل، خصوصا در دهه سوم، سینمای ما شروع کرد به زیرپاگذاشتن خطوط قرمز و ارزش های دینی  با مضامینی چون عشق های مثلثی و تقابل سنت و مدرنیته و قرار دادن زنان در مقابل مردان. در این دهه آخر هم که  سینما به سراغ جوانان رفت و فیلم های کافی شاپی ساخته شد، یعنی در دهه 90 هم وضع بهتری وجود ندارد.

محمدزاده: آنچه در فیلم های سینمای امروز ما دیده می شود زنانی با اِلِمان های مدرن هستند که بیشتر حضور اجتماعی دارند از طرفی زنان مذهبی که در قالب یک زن چادری به تصویر در می آید، در سینمای ما جایگاه مثبت و مقبولی ندارند. 

 من فکر می کنم در مجموع جریان سینما بعد از انقلاب در حوزه زنان جریان رو به رشدی است. البته الان تعداد فیلمسازان زن در سینمای ما به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسد و بسته به اینکه چه فیلمسازی فیلم را ساخته روایت ها متفاوت است. مثلاً خانم پوران درخشنده و رخشان بنی اعتماد چون از تلویزیون به سینما آمده اند نگاه شان به زن اجتماعی تر است. یا مثلاً نگاه خانم نرگس آبیار و منیره قیدی به زن باورپذیرتر می باشد.

 در کل من فکر می کنم که چون نگاه مردانه به زنان در سینمای ما وجود دارد و سینماگران مردند که  زنان را به تصویر می کشند، ما روایت زنانه از زنان در این سینما نداریم یا خیلی کم داریم.  بعد هم متاسفانه ما پژوهش های روندی در خصوص بازنمایی تصویر زنان در سینما نداریم و پژوهش ها عموماً مصداقی هستند و مثلاً چند فیلم خاص یا فیلمساز خاصی را مورد تحقیق قرار می دهند. اما باید گفت بیشتر سینماگران مرد به زنان پرداخته اند و آسیب های زنانه با روایت مردان بیان شده است و در این حوزه ما یک حلقه مفقوده اساسی در سینما داریم.

بنظرتان تصویر زنان ارزشی در سینمای فعلی ایران چگونه است؟

محمدزاده: باید گفت متأسفانه جریانی در فضای فرهنگی ما برای انکار زن ارزشی وجود دارد. سینمای ایران اگر می خواست مانند سینمای هالیوود یک جریان هدفمند در این زمینه خلق کند، باید روی استانداردها و شاخص ها در این زمینه کار می کرد. مثلاً باید می گفت نشان دادن زن مذهبی و چادری در قالب شخصیتی منفور مثل زن زندانی ممنوع است.

محمدزاده: در فضای فرهنگی ما متأسفانه جریانی برای انکار زن ارزشی وجود دارد. سینمای ایران اگر می خواست مانند سینمای هالیوود یک جریان هدفمند در مورد زنان خلق کند، باید روی استانداردها و شاخص ها در این زمینه کار می کرد. مثلاً باید می گفت نشان دادن زن مذهبی و چادری در قالب شخصیتی منفور مثل زن زندانی ممنوع است.

یزدان پناه: در نشان دادن چهره زن ارزشی در سینما، کم کاری بسیار بوده است و این کم کاری زمینه  از هر دو طرف است، هم سیاستگذاران و هم سینما گران.

درحقیقت ما هیچ زن و دختر به عنون زن یا دختر تراز و الگو در سینما نداریم. اما علت این فقدان چیست؟ یکی به این دلیل است  که ما هنوز افق پیش رو، یعنی حکومت جهانی مهدی موعود(عج) را جدی نگرفته ایم یعنی به پروسه انتظار، آگاه نیستیم. 

یزدان پناه: در نشان دادن چهره زن ارزشی در سینما، کم کاری بسیار بوده است و این کم کاری از هر دو طرف است، هم سیاستگذاران و هم سینما گران.

بعد هم این مهم است که اصلاً خود ما زنان، برای رسیدن به آن افق مطلوب، یعنی حکومت جهانی مهدی موعود (عج)، درنقش های مختلفی چون مادری، فرزندی، خواهری، پرورش دهنده مردان جامعه  و نقش های اجتماعی، چه تلاشی کرده ایم؟ درهمین عرصه  باید از سیاستگذاران در امور فرهنگی هم پرسید که چه کرده اند تا زنان جامعه به خوبی دراین جهت تربیت شوند.

محتشمی: ببینید بنظر من بهترین کار برای این که زنان ارزشی در سینما چهره شان بازنمایی شود، برگشت سینماگران ما به واقعیت جامعه زنان است. زنانی که در شکل گیری انقلاب و  پیروزی و تداومش و در جریان هشت سال دفاع مقدس نقش اساسی داشته اند. این زنان الان در همین جامعه دارند زندگی می کنند، پیش چشم اینها هستند. چرا آنطور که باید و شاید یکی از این زنان سوژه فیلم های سینمای ما نشده اند؟ زنی که هم در خانواده با یک نقش محوری همسر و مادری بسیار پرتوان و با تدبیر بود و هم در جامعه کارش را بخوبی انجام می داد، ‌معلمی اش را می کرد، کار پزشکی اش را پیش می برد و … از امور جاری هم در سطوح کلان مثل امور سیاسی و اجتماعی غافل نبود و در همه این ها هم موفق بود. چرا  این زنها در سینمای ما حضور ندارند. مادر شهید و همسر شهید چقدر در این فیلم ها مطرح شده اند؟

 محتشمی: بهترین کار برای بازنمایی درست چهره زن در سینما  برگشت سینماگران به واقعیت جامعه زنان است؛ زنانی که در شکل گیری انقلاب و  و در جریان هشت سال دفاع مقدس نقش اساسی داشته اند،  یا نقش محوری همزمان در خانواده و جامعه داشته اند،‌ چرا هیچ وقت  سوژه فیلم های سینمای ما نشده اند؟

فکر می کنید که امروز از نگاه فیلمسازان وطنی زن ایده آل چه ویژگی هایی دارد؟

یزدان پناه:  ببینید زنان ارزشی، در سیاست کلان فرهنگی ما جایگاهی ندارند و یا تعریف درستی از آنها نشده است، پس در سینمای ما هم نیستند. ضمن این که  سینما، گرچه صنعتی است که از غرب وارد کشور ما شده است، اما ما می توانستیم و می توانیم دلالت های آن را تغییر دهیم و حداقل در محتوا، تعریف درستی از سینما ارائه دهیم اما ما این کار را انجام ندادیم. ما  در خصوص هنر، از دیدگاه فلاسفه غرب حرف می زنیم و توجهی به هنر اسلامی نداریم. درحالی که براساس الگوهای دینی و اسلامی، می توان هم تعریف مقبولی از هنر ارائه داد و هم، آن تعریف را عملیاتی کرد. سیاستگذاران ما درسطح کلان  به این تعریف ها، توجهی ندارند. در این صورت زن هم نمی تواند با چهره ای متناسب با این نگاه، در هنر اسلامی  از جمله در سینما معرفی شود.

محمدزاده: شاخص ها متفاوت است و بستگی به این دارد که چه فیلمسازی و با چه عقیده و رویکردی زن را به تصویر می کشد. باید گفت ما آن تصویر مثبت و آرمانی را که از زن در سینما انتظار داریم، در فیلم ها نمی بینیم؛ چراکه ما نتوانستیم تعریف درستی از این زن برای سینماگران ارائه دهیم، پس نمی توانیم از آنها انتظار بازنمایی تصویر زن مطلوب در سینما را داشته باشیم. فکر می کنم نمونه زن موفق در فیلم های ما مدینه در سریال مدینه ساخته سیروس مقدم است، زنی که هم پوشش خوب  دارد و هم در عرصه اجتماعی فعال است و هم ثروتمند. اما واقعا ما چند نمونه در سینما و تلویزیون از این زنان مطلوب داریم؟

محتشمی:  سینمای ما الان به ذهنیتی زنانه بر اساس حقیقت گرایی و واقع گرایی در قلمرو زندگی فردی، اجتماعی و خانوادگی زن خیلی نزدیک نشده است. عملا  سینما الان باعث تقویت هویت فرهنگی دینی و ملی زنان و جوانان ما نیست.، نگاه غلط جامعه به زن را تغییر نمی دهد و ارزش های مثبت  را در این مورد به مردم انتقال نمی دهد. در حوزه خانواده کاری مثبت نمی کند و در کل یک نگاه منسجم و جامع مبتنی بر دیدگاه اسلام نسبت به حقوق زنان را مطرح نمی کند.

حالا اگر قرار باشد شما زن مطلوب و ایده آل در سینما را تعریف کنید، چه تعریفی از این زن می کنید؟

یزدان پناه:  اول زن مسلمان ایرانی خودش باید نسبت به نقش های خانوادگی و  اجتماعی مطلوب  آگاهی مناسبی داشته باشد و بعد  تلاش بکند که به آن سو  حرکت کند. زن یا زنانی با  درصدی از چنین ویژگیها، هم می توانند در سینمای ما بازنمایی شوند.  آیا ما  واقعاً زنانی به چنین ویژگی هایی درجامعه مان نداریم که تصویری از آنها در فیلم های مان باشد؟ آیا زنان جامعه ما، فقط زنانی بدبخت، ناتوان و توسری خور، غیرفهیم، بی بندو بار و بی مسئولیت نسبت به خانه و خانواده، غیراخلاقی و با ویژگی های نامناسب دیگر هستند که فقط این نوع چهره ها از زنان در فیلم های سینمای ما ترسیم می شود،؟ 

محمدزاده: ما باید به عنوان سینماگر زنی را خلق کنیم که جمیع الجهات است؛ زنی که هم مادر و همسر خوبی است و هم در عرصه اجتماعی فعال است. این زن قطعاً در زندگی خود مشکلاتی دارد اما خودش می تواند آنها را حل کند. این زن می تواند چادری باشد یا نباشد اما به ارزش های دینی معتقد است. در فیلم های ما دین و خدا عنصر محذوف هستند. سینمای دینی ما باید از مناسک عبور و به باورهای عمیق برسد. باید بپذیریم که اگر می خواهیم کیان خانواده استوار باشد باید در تمامی آثار تولیدی ما یک خط ثابت و سیاست های مدونی در این مورد وجود داشته باشد کما این که در سینمای هالیوود مفهوم خانواده محترم و تعرض به آن خط قرمز است اما در سینمای ما قداست خانواده حفظ نمی شود، اگر در خانواده مرد تکیه گاه نباشد، زن مورد تهاجم قرار می گیرد.

محتشمی: بازنمایی چهره زنان در سینما باید محققانه، عادلانه و منصفانه باشد، همراه با طرح مشکلات و  تا حدی ریشه یابی اصولی و مبتنی بر تحقیقات و راه های برون رفت از این مشکلات. نیروی انسانی در سینما باید با توجه به قرائت درست از این هنر و هم نظام اسلامی ،  مسائل زنان را بشناسد. ونگاهی بدور از افراط و تفریط نسبت به زن در سه حوزه فردی،خانوادگی و  اجتماعی داشته باشد. ما انتظار داریم که  زن با تفاوت های حکمیانه الهی که نسبت به مردان درعالم خلقت  دارند و موجب نقش های مختلف هم می شود دیده شوند، نه این که  این تفاوت ها را تبعیض ببینند.  از آنجا که فیلم آینه ذهن و دل فیلمساز است، اگر خود فیلمساز به این نگاه درست به زن درست رسیده باشد،‌ طبیعتا همین نگاه در فیلم او بازنمایی می شود.

 

مهم ترین نقد شما نسبت به وضعیت جایگاه زن در سینمای فعلی کشور ما چیست؟

یزدان پناه:  ببینید همانطور که قبلاً اشاره کردم، وقتی زن درسطح کلان سیاستگذاری های ما، بخصوص در عرصه سینما، با یک جایگاه دارای شأن و هویتی مناسب تعریف نمی شود، نتیجه این می شود که می بینیم در فیلم ها زن خانواده، کج فهم، مادرخانواده، خائن، پسر و دختر خانواده هم، معتاد و یا فراری می شود. دراین فضاست که خانواده در سینمای ما، جایگاه با ارزش و مقدسی ندارد و ما در خانواده ترسیم شده در سینمایمان، نه تنها با همسران و مادرانی بی مسئولیت روبروییم ، بلکه حتی شاهد خیانت متقابل زوجین هم هستیم و اینکه زن هم می تواند خیانت کند و شوهر هم، باید ببخشد. درصورتی که، هم جایگاه زن در قرآن و منابع حدیثی و دیدگاه اهل بیت و دیدگاه حضرت امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری، جایگاه ویژه و با اهمیتی است .

محمدزاده: همان طورکه گفتم درسینمای ما زن ارزشی  اصلا دیده نمی شود ود برای برجسته کردن چهره زن ارزشی و انقلابی اصلا چهارچوب و معیار و استانداردی تعریف نکرده ایم.

محتشمی: ما به چگونگی  حضور زن در سینمای مان انتقاد داریم.  نمی شود باور کرد که سیر پیش رونده فیلم های اینقدر منفی و سیاه با موضوعات خانواده و  مشکلات زنان تصادفی است. ما سیاست های مدونی در شورای عالی انقلاب فرهنگی درباره خانواده و زنان داریم اما متأسفانه به آنها توجهی نمی شود. درباره این عدم توجه هم دلایل مختلفی عنوان می شود که خیلی هم قابل قبول نیستند.

الان سوال این است که ساخت فیلم های سینمای ما در موضوع زنان بر اساس چه معیاری است؟باید گفت معیاری وجود ندارد و فقط سلیقه و باورها و ذهنیات سینماگران در این جا دخیل است. متأسفانه بعضی از سینماگران ما اصلا شناختی  نسبت به مسائل و مشکلات زنان ندارند و دیدگاه اسلام را نسبت به  زنان را هم نمی دانند و بسیاری  از مشکلات را هم به علت همان ضعف معرفتی شان،  به دیدگاه  اسلام درباره زنان نسبت می دهند. برای همین است که من فکر می کنم که تصویر زنان در آثار آنها  تک بعدی است.  از سویی محتوای آموزشی دانشکده های هنر مشکل دارد و از سوی دیگر بسیاری از خانواده های متدین حاضر نیستند فرزندان متعهد و توانمند خود را وارد حوزه سینما کنند به علت فضای فرهنگی نامطلوب این هنر.

 

افق پیش روی سینمای ایران را در حوزه بازنمایی چهره خوبی از زن چطور می بینید؟

محمدزاده: خوشبختانه در سال های اخیر در جشنواره عمار کارهای خوبی صورت گرفته و جوانان مستعد و متدین و متعهد فرصت حضور و ارائه یافته اند و امید است با حمایت از آنان سینما مسیر رو به رشدی را در پیش بگیرد.

یزدان پناه:  ببینید ما زنان موفقی داریم  که به رغم داشتن مشکلات مختلف توانسته اند، با تدابیر مناسب و تلاش مضاعف بر مشکلات شان غلبه کنند و بدون کجروی و حفظ سلامت نفس و پای بند به کیان خانواده، هم خودشان موفق باشند و هم باعث موفقیت افراد خانواده شان شوند. بنظرم اگر فیلمسازان ما به به این گونه زنان توجه کافی داشته باشند ، می توانیم امیدوارباشیم که فیلم های خوبی ساخته شود که نگاه بهتری به زن، هم در واقعیت و هم در مطلوبیت داشته باشند.

محتشمی: ما در عرصه سیاستگذاری  حتی در خصوص جزئی ترین مسائل زنان و خانواده مصوباتی داریم که  توسط شورای فرهنگی اجتماعی زنان تدوین شده و به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی هم رسیده است. البته عملا خیلی ازاین مصوبات به دست مسئولین اجرایی و در نتیجه تولید کننده در سینما  نرسیده. من فکر می کنم اگراین شکاف  بین سیاستگذاری و اجرا و تولید در عرصه فیلم پر شود ، اتفاقات خوبی در عرصه سینما و فیلمسازی به نفع نشان دادن یک چهره خوب از زنان بیفتد.

/انتهای متن/