40 سال حضور زنان

22 بهمن سالگرد پیرزوی انقلاب اسلامی بهانه ایست برای آن که دوباره نگاهی بیندازیم به انقلابی که پیشاهنگانش زنان و دختران جوان بودند و ضامن پیروزیش هم. این را کسی می گوید که خود بار رهبری این انقلاب را بر دوش داشته و بیشتر از هر کس انقلاب را  با همه اسباب پدیداری، پیشرفت و پیروزیش می شناسد. خمینی کبیر که این انقلاب را راهبری کرد از ابتدا تا پیروزی و تا پی ریزی نظام جمهوری اسلامی با همه لوازمش،‌ اوست که می گوید زنان و دختران انقلابی پیشاهنگان انقلاب اسلامی بودند و حضورشان موجب پیروزی.

حالا 40 سال از آن روزها می گذرد که دختران دهه 30 و 40 هر روز، فارغ از سرما و گرما و بی هیچ هراس و بیمی از  حکومت نظامی که دندان غروچه رژیم پهلوی بود برای مردم انقلابی، در خیابان بودند برای راه پیمایی، پخش اعلامیه، شعار بر علیه رژیم شاه مستبد و وابسته. از توپ وتانک ومسلسل نیروهای نظامی این رژیم هم نمی ترسیدند که هیچ، یک روز مقابلش صف می کشیدند برای نشان دادن اعتراض و مخالفت با ادامه ستم و زور حاکم و در این راه به خون خود می غلتیدند و روز دیگر هم  برای ایجاد آشتی با سربازی که برادر خود می دانستند،‌ گل بر سر نیزه و تفنگ او می گذاشتند.

دختر انقلاب در روزهای خون و اتش 21 و 22 بهمن یک دستش به مدد مجروحان درگیریهای خیابانی می آمد و دست دیگرش همچنان با  صلابت و استوار برای سرنگونی حکومت شاهنشاهی امواج هوا را می شکافت  در خیابان انقلاب .

دختر انقلاب تا لحظه پیروزی و در همه لحظات بعد از آن، که انقلاب برای ماندن نیاز به حضور او و  همه کسان و عزیزان او داشت، در صحنه بود. برای غائله های رنگارنگی که در گوشه و کنار ایران برپا بود تا پشت انقلاب تازه به ثمر نشسته را به زمین بزند،‌ عزیزانش را به دست خود راهی کردستان و … می کرد. برای دفاع از مرزهایی که مورد حمله دشمنان انقلاب بود از هر مسجد وکوی و محله کاروان  رزمنده ها، یعنی‌ همسرش، پسرانش و… را با عزم جزم روانه جبهه های جنگ می کرد. برای پشتیبانی از لشکریان خدا در همین جبهه ها روز وشب یا در بیمارستان زخم ها را مرهم می نهاد و مداوا می کرد یا در مسجد وحسینیه یار و یاور رزمنده ها بود و گاه در نزدیک ترین فاصله به خط مقدم نشسته بود تا پشتگرمی باشد برای همسر رزمنده اش. بار خانه و زندگی را یک تنه به دوش کشید وقتی همسرش در جبهه ها می جنگید، همسری که یا مفقود شد و اصلا نیامد حتی پیکرش، یا شهید شد، یا مجروح و جانباز و یا اسیر. دختر انقلاب که حالا مادری صبور و کوشا و مدبر شده بود همچنان در صحنه بود برای یاری انقلابی که آماج همه نوع توطئه و هجوم بود.

جنگ هم که تمام شد او برای سازندگی به عرصه علم و دانش و کوشش برای ساختن کشور قدم نهاد باز هم برای حفظ انقلاب این بار در سنگری دیگر.

حالا انقلاب اسلامی از آن نهال نازک و کوچک به درختی تناور تبدیل شده و زن انقلابی امروز و دختر انقلابی دیروز که  این روزها جشن تولد 40 سالگی انقلاب را تدارک می بیند، یکباره شاهد یک نمایش خیابانی مسخره است: دختر خیابان انقلاب. یادش می اید که وقتی در روزهای انقلاب به خیابان می آمد هزاران نفر بودند مثل موجی که یک سر آن به شرق شهر می رسید و سر دیگرش به غربی ترین جای شهر و هم جنوب و شمال شهر را این موج به هم متصل می کرد. حالا اما چند تنی دخترک که نه بودنشان رنگی دارد و نه شمارشان عددیست، در سالروز تولد انقلاب اسلامی به خیابان آمده اند و شده  اند دختر خیابان انقلاب!

دختر خیابان کجا و دختر انقلاب کجا؟

دختر انقلاب که همه هستی خود را به پای این انقلاب بذل کرد و کسان عزیزتر از جانش را درراه انقلاب فدا نمود، کجا و این دخترکان که چه بسا به مزدی اندک آمده اند برای اجرای یک نمایش خیابانی کجا؟

آن دختر انقلاب دیروز، امروز فرزندانی دارد از جنس خودش که در مقابله با دشمن در هر جبهه و سنگر که باشد،‌ هنوز جان برکف ایستاده و حراست می کنند از ثمراتی که به خون عزیزانشان و خون جگر بزرگان به دست امده است.

دختر و زن انقلابی همان گونه که انقلاب و کشور را 40 سال حفظ کرده، باز هم حفظ می کند. این واقعی ترین و پررنگ ترین حضور است،‌ حضوری نه از جنس نمایش و هیاهو بلکه از جنس اراده و اقدام برای ماندن کلمه طیبه ای که ریشه در استوارترین حقایق دارد، کلمه انقلاب اسلامی.

از این پس هم بی گمان هر روز که این انقلاب نیاز به حضور کارساز و دفاع جانانه دارد، زن و دختر انقلاب در صحنه است برای نگاهبانی از ثمراتی که خود و خودی ها به کف آورده اند. اما آنها که برای نمایش و جنجال به صحنه آورده می شوند، در روزی که این سرزمین نیاز به حضور مقتدرانه و دلیرانه دارد، حتما غایبند، کما این که در این 40 سال نبوده اند.

/انتهای متن/