هفت خوان تحصیل دکترا

سرویس اجتماعی به دخت/

عزمم را جزم کرده بودم هر طور شده از مملکت نروم. لیسانس و فوق لیسانسم را در یکی از بهترین دانشگاه های تهران گرفته بودم و حالا در دوره دکتری روزانه، بدون نیاز به آوردن بورس و یا پرداخت شهریه پذیرفته شده بودم.

وقتی قرار است همه هزینه های تحصیل را وزارت علوم بپردازد، چرا باید رنج غربت را تحمل کنم و با صرف کلی هزینه به خارج از کشور بروم؟

اما وقتی با شرایط ثبت نام مواجه شدم ، راستش یه خورده تو ذوقم خورد. مهاجرت فارغ التحصیلان دانشگاه های درجه یک به دلیل ظرفیت کم ، تا حدی طبیعی ست، اما به نظر می رسد سخت بودن شرایط تحصیل در مقاطع بالا به این مسأله دامن می زند.

شرایطی از این قبیل:

–          دانشجو ملزم به تعهدی با مبلغ حدود 60 میلیون است  مبنی بر عدم انصراف از تحصیل.در حالی که با توجه به وضعیت سنی و اجتماعی، گاهی پیش می آید که دانشجو مجبور به انصراف از تحصیل می شود.

در همه جای دنیا دانشجوی دوره دکتری فقط مشغول به تحصیل است  و در همان دوره به ازای کار روی پروژه و یا تدریس دروس در همان دانشگاه ،علاوه برخرج تحصیل ، هزینه های زندگی خود را هم تامین می کندو پس از اتمام دوره  دکتری ، نگرانی شغلی ندارد.اما اینجا علاوه بر تعهدات فوق، تعهد عدم اشتغال به تحصیل نیز اخذ می شود.

به دانشجویان دوره روزانه به ازای تمام مدت تحصیل فقط پنج میلیون تومان در چند قسط پرداخت می شود . یعنی حدودأ ماهی 80 هزار تومان .این مبلغ سال هاست که با وجود افزایش نرخ تورم ، ثابت مانده است.در حالی که دانشجو از حد اقل امکانات محروم است.نه اتاق ، نه میز، نه کامپیوتر و نه حتی کمد!

ارائه مقاله”ISI”  شرط اجازه دفاع است، در حالی که تحریم ها باعث می شود گاهی دانشجویی تا دو سال منتظر تایید مقاله خود بماند و به ازای زمان تاخیر،جریمه دیرکرد و تمدید ترم بدهد ،حال آنکه دو سال است  برای دفاع آمادگی دارد.آیا در چنین موقعیتی، درج مقاله آن قدر واجب است که سرنوشت دانشجو را تحت الشعاع قرار بدهد؟

کجای کار لنگ می زند نمی دانم ؟چه گونه یک نفر فرصت جابجایی میلیاردها تومان  را در شبکه پولی کشور پیدا می کند، اما مراکز مهمی مثل دانشگاه ها از بودجه کافی برای مقاطع تحصیلی بالا محرومند  ؟

راستی این هفت خوان رستم برای تحصیل دکترا نیست که خیلی ها را فراری می دهد؟

م- ص/انتهای متن/