هاتفی از گوشه میخانه دوش

هاتفی از گوشه میخانه دوش                                     گفت ببخشند گنه می بنوش

لطف الهی بکند کار خویش                                       مژده رحمت برساند سروش

این خرد خام به میخانه بر                                        تا می لعل آوردش خون به جوش

گر چه وصالش نه به کوشش دهند                              هر قدر ای دل که توانی بکوش

لطف خدا بیشتر از جرم ماست                                  نکته سربسته چه دانی خموش

گوش من و حلقه گیسوی یار                                     روی من و خاک در می فروش

رندی حافظ نه گناهیست صعب                                  با کرم پادشه عیب پوش

داور دین شاه شجاع آنکه کرد                                   روح قدس حلقه امرش به گوش

ای ملک العرش مرادش بده                                     و از خطر چشم بدش دار گوش

حافظ می گوید:

پیام شادمانی ،موفقیت،آرامش عجیبی در این غزل نهفته است. اگر در برابر خداوند سر تعظیم فرود آورده اید خواهید دید که مهربان ترین مهربانان است.او اهل انتقام نیست. خطا کردن صفت طبیعی انسان است اما هشیارانه توبه کردن و برگشت از راه غلط هنر انسان شجاع و کامل است.