نهم ربیع روز بیعت با امام زمان را جشن نمی گیریم!
چرا نیمه شعبان سالروز ولادت امام زمان همه جا پر از شور و سرور است اما برای آغاز امامت آن حضرت سنگ تمام گذاشته نمی‌شود؟ آیا نهم ربیع الاول روز آغاز امامت منجی عالم بشریت را که برای همه آحاد جامعه بشریت دارای اهمیت است، نباید بزرگ بداریم؟
یکی از مناسبت های مهم تقویم شیعه، نهم ربیع الاول است که می‌بایست از بزرگترین جشن‌ها برای ما شیعیان باشد اما درباره آن کم گذاشته می‌شود، روزی که برای شیعیان دوران معاصر نقطه عطف چشمگیری است و آنها را به سوی گمشده واقعی دل ها سوق می‌دهد.
برای انتشار بشارت ظهور منجی چه کرده ایم؟
در دورانی که شاهدیم بسیاری از افراد به دنبال معنویت هستند و برای دستیابی به گمشده‌هایی نظیر عدالت، انسانیت و کرامت به راهکارهای مذهبی روی می آورند، متاسفانه به دلیل کم‌کاری مذهبی ها و یا کم بودن تعداد مبلغین به نسبت مخاطبین در سطح جهان و یا به دلیل گزینش شیوه‌های اشتباه از سوی خود افراد که نهایتا آنها را به سمت عرفان‌های کاذب می کشاند، پیام مهم بشارت ظهور منجی آن طور که باید و شاید به انسان های تشنه عدالت نمی رسد.
نهم ربیع الاول می‌تواند نقطه عطفی برای شروع یک حرکت ماندگار برای انتشار مژده ظهور منجی عالم باشد.
روز آغاز امامت حضرت مهدی(عج) متفاوت است
درست است که برای تمامی 11 امام دیگر شهادت هر امامی مصادف با آغاز امامت امام بعدی بوده است اما از این جهت که امام دوازدهم اکنون زنده است و به برکت وجود ایشان رزق و روزی انسان‌ها فراهم می شود و با ظهور نورانی‌شان بشر به آمال و آرزوهایش می‌رسد، روز آغاز امامت حضرت مهدی(عج) با دیگر امامان متفاوت است و برخلاف سایر سالروزهای شهادت ائمه پس از هشتم ربیع الاول که شهادت امام حسن عسکری(ع) است، شیعیان به جشن آغاز امامت امام دوازدهم می‌پردازند.
امامت منجی برای همه بشریت مهم است
آنچه در این میان مغفول مانده، این است که امامت منجی عالم بشریت برای همه آحاد جامعه بشریت دارای اهمیت است و باید همه را به سوی این امر کشاند تا آمادگی قلوب برای ظهور محقق شود. در حالی که می‌بینیم آنگونه که برای ولادت آن حضرت همه‌جا پر از شور و سرور است برای آغاز امامت آن حضرت سنگ تمام گذاشته نمی‌شود.
باید فرصت را مغتنم شمرد و روز آغاز امامت را، که برای انسان‌های دوره معاصر روز غدیر دیگری است، بزرگ شمرد.
جشن تاجگذاری نیست
این جشن را باید با بزرگی و وسعت برگزار کرد اما نه اینکه مانند جشن تاجگذاری پادشاهان و افراد قدرتمند دنیایی صرفا به شادی و پایکوبی ظاهری و سطحی پرداخت؛ بلکه باید نهم ربیع الاول را به جشن گسترده‌ای تبدیل کرد که درآن،علاوه بر شور همگانی به دنبال افزایش شعور همگانی مردم هم باشیم. باید آحاد افراد جوامع مختلف با حضور در این جشن بزرگ، با معنا و مفهوم امامت، آثار و برکات امامت، شخصیت منجی عالم بشریت و وظیفه منتظران در قبال امام حی و حاضر آشنا شوند و راه زندگی خود را پس از خروج از این مراسم پیدا کنند.
جشنی برای همه سلائق
برای برگزاری خوب جشن امامت امام مهدی(عج) باید از تمامی امکانات و تکنولوژی روز اعم از فضای مجازی و حقیقی بهره برد و جشن‌ها و مراسم را از کار کلیشه‌ای خارج کرد تا انواع و اقسام سلائق جامعه جذب ضیافت مهدوی شده و اسباب رشد آنها فراهم شود.
چند سوال مهم
همین جا باید از خودمان بپرسیم چقدر از موقوفات ما به تبلیغ امامت مهدی موعود(عج) اختصاص داده شده است؟ چقدر از نذورات ما نذر تبلیغ امامت منجی عالم بشریت است؟ چقدر از همت و تلاش ما صرف آشنایی خودمان و دیگران با امام زمان شده است؟ و چقدر از رفتارهای مردم و مسئولین باعث جذب دیگران به عالم تشیع و تبعیت از هادی جهانی می‌شود؟ آیا تاکنون از خودمان پرسیده‌ایم که چند درصد از اقدامات مان در راستای مهدویت بوده است؟
جشنی برای کودکان و نوجوانان
از همه مهمتر باید دید آیا برای نسل بعدی و انتقال فرهنگ انتظار به این نسل قدمی برداشته‌ایم؟
خوب است در ایام نهم ربیع الاول که باید برای جشن بزرگ مهدویت سنگ تمام بگذاریم، توجه ویژه‌ای به کودکان و نوجوانان داشته و با برنامه‌ریزی ویژه برای این سنین به شکوفایی ایشان و تداوم فرهنگ انتظار و مهدویت کمک کنیم.
منتظرحکومت ها و نهادها نباشیم
یادمان باشد که ارتباط امام و ماموم ارتباطی دوسویه است و هر قدمی که برای امام و فرهنگ امامت برداشته شود، چندین برابر آن از سوی امام بر زندگی ما عنایت می‌شود.
پس برای نشر و گسترش فرهنگ امامت و مهدویت نباید منتظر حکومت‌ها و نهادها و دستگاه‌ها شد بلکه هر شیعه‌ای در هر گوشه دنیا که هست باید راسا دست به کار شده و نهم ربیع الاول را در زندگی خود و محیط اطرافش تبدیل به روز آغاز نهضتی مهدوی بکند که تا سال بعد، هم شاهد رشد خود و خودی ها باشد و هم شاهد آثار و برکات این حرکت بر روی زندگی و جامعه پیرامونی‌اش در شعاعی گسترده تر.
/انتهای متن/
