خوش باش و دمی به شادمانی گذران

آدم‌ها به دلایل مختلف شاعر می‌شوند برخی شاعرند تا سوز دل عاشق خود را با کاغذ قلم تقسیم کنند، برخی شاعرند تا نقاشی هفت‌رنگ طبیعت را با زبان قلم به تصویر کشند اما در میان شاعران هستند کسانی که شعر می‌گویند تا ناگفته‌های هستی را به حکمت در زبان شعر هویدا سازند.

همیشه نام خیام[1] نیشابوری و شعرهایش با حکمت مرادف و هم‌نشین بوده است، خیام اگرچه کوتاه شعر می‌گوید اما در همان چهار سطر کوتاه رازهای دل‌نشینی را برای ما برملا می‌سازد.

امروز صفحه تقویم به نام خیام رقم خورده است بد نیست که ما مهمان سفره حکیمانه او شویم و رازی از حکمت‌های بی‌کران هستی دریابیم.

به دنیای رباعیات خیام خوش‌آمدید.

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو دانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو
چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من 

***

در هر دشتي كه لاله زاري بوده است
آن لاله ز خون شهرياري بوده است
چو برگ بنفشه كز زمين مي رويد 
خاليست كه بر رخ نگاري بوده است 

***

تا کي غم آن خورم که دارم يا نه
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه
پرکن قدح باده که معلومم نيست
کاين دم که فرو برم برآرم يا نه 

بر خیر و مخور غم جهان گذران
خوش باشو دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران

***

هنگام سپیده دم خروس سحری
دانی که چرا همی کند نوحه گری
یعنی که نمودند در آیینه صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری 

[1] – عُمَر خَیّام نیشابوری (نام کامل: غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خَیّام نیشابوری) زاده ۲۸ اردیبهشت ۴۲۷ در نیشابور – درگذشته ۱۲ آذر ۵۱۰ در نیشابور است وی  فیلسوف، ریاضی‌دان، ستاره‌شناس ورباعیسرای ایرانی در دوره سلجوقی است. گرچه پایگاه علمی خیام برتر از جایگاه ادبی اوست و لقبش «حجّةالحق» بوده‌است، ولی آوازه وی بیشتر با انگیزه نگارش رباعیآتش است که شهرت جهانی دارد. افزون بر آن‌که رباعیات خیام را به بیشترِ زبان‌های زنده برگردان نموده‌اند، ادوارد فیتزجرالد رباعیات او را به زبان انگلیسی برگردانده است که مایه  شهرت بیشتر وی در مغرب  زمین شده‌است.

/انتهای متن/