عيب ما مي‌بيني و…
ما انسان ها به شيوه هنديان بر روي زمين راه مي‌رويم. با يك سبد در جلو و يك سبد در پشت.
سرویس ما و زندگی به دخت/
در سبد جلو، صفات نيك خود را مي‌گذاريم و در سبد پشتي عيب‌هاي خود را نگاه مي‌داريم. به همين دليل در طول روزهاي زندگي، چشمان خود را بر صفات نيك خود مي‌دوزيم و در همين زمان بي‌رحمانه در پشت سر همسفرمان كه پيش روي ما حركت مي‌كند، تمامي عيوب او را مي‌بينيم. بدين گونه است كه درباره خود بهتر از او داوري مي‌كنيم، بي‌آن كه بدانيم كسي هم پشت سر ما راه مي‌رود كه به ما به همين شيوه مي‌انديشد.
رئيس سرخپوستان خداي خودش را اين طور قسم مي‌دهد:
“اي خداي بزرگ به من كمك كن كه هر وقت خواستم، درباره راه رفتن ديگري قضاوت كنم. قدري با كفش هاي او راه بروم.”
پروین مقدم/انتهای متن/
