چای ایرانی با طعم عشق حسین (ع)

نسیم شهسواری/

آن روز خیابان خیلی شلوغ بود و مسیر هرروز دانشگاه تا خانه که حدود یک ساعت طول می‌کشید،  در میان بوق ماشین‌ها و هیاهوی ترافیک عصرگاهی، دوساعتی طول کشید، در شهر همهمه‌ای به پا بود و اتوبوس از هر خیابانی که رد می‌شد، سیاهی و داربست‌های بسته‌شده خبر آمدن روزهای مهمی را می‌دادند.

اگر حواس مان به تقویم و روزهایش نباشد، اگر از آن آدم‌هایی نباشیم که دائماً تقویم در دست دارند و آمدورفت روزها را رصد می‌کنند، آمدن برخی روزها و ماه‌ها را از نشانه‌هایش می‌توانیم بفهمیم. محرم هرسال با خودش رنگ و بوهای زیادی دارد، محرم هرسال را می‌توان از نشانه‌هایش، از موکب‌هایش و از خیابان‌های سیاه‌پوش شهر شناخت.

 آمدن محرم هر را سال می‌توان از چایخانه‌های صلواتی شناخت که از آن‌ها صدای حسین یا حسین و عطر بوی خوش چای‌ داغ می‌آید، چایی که گرد خستگی را با عطر و بویش از پیشانی رهگذران خیابان پاک می‌کند. اتوبوس به ایستگاه آخر رسید، باید پیاده می‌شدم، صبر کردم تا تمام مسافران پیاده شدند، کارتم را زدم و خسته نباشیدی به راننده اتوبوس گفتم و مسیر سربالایی تا خانه را  پیش گرفتم و رفتم. از انتهای خیابان که نگاه می‌کردی نوری نیمه‌های راه را روشن کرده بود و هر چه به سمت جلو می‌رفتم این نور روشن‌تر و واضح‌تر می‌شد.  به میانه ی خیابان که رسیدم، کم‌کم صدای نوحه ی چایخانه صلواتی را شنیدم، «عمو عباس، علمت کو عموی  خوبم» دیدن چایخانه صلواتی حالم را خوب کردم،ر مقی به پاهایم داد تا تندتر بروم، به چایخانه رسیدم، رفتم جلو، چای برداشتم و گوشه‌ای ایستادم تا عطر و بوی این چای حسینی را بهتر احساس کنم، در کنارم کاغذی نوشته بود:

چای ایرانی

روا نیست هزینه چای مجلس عزای اباعبدالله به جیب استکبار ریخته شود

چای ایرانی گوارای وجودتان

یاد بحث‌های امروز استاد سر کلاس اخلاق افتادم. وقتی استاد گفت حمایت از کالای ایرانی و وطنی وظیفه ی تک‌تک ماست و ما همه در این مسئله مسئولیم، همه ی ما اعتراض کردیم و گفتیم این حمایت باید حتماً از جانب دولت و حکومت صورت پذیرد اما الآن به این نتیجه رسیدم که باکارهای کوچک هم می‌توان از کار و سرمایه ی ایرانی حمایت کردم. چای را تا آخرسر کشیدم،  به‌راستی‌که چایی آمیخته با عشق حسین و میهن چه طعم دلپذیر و گوارایی دارد.

ما هم می‌توانیم در رونق سرمایه و کار ایرانی تلاش کنیم، رونق کار و سرمایه ایرانی یک یا حسین بلند می‌خواهد، قدری تفکر و قلب‌هایی مهربان که برای آبادانی وطن بتپد، شاید به نظر سخت بیاید اما این چایخانه و هیئت و حمایت به‌ظاهر کوچکش به ما می‌فهماند که باکارهای کوچک هم می‌توانیم حامی وطنمان و آبادانی فردایش باشیم.

/انتهای متن/