انگیزه‌های معلمان را نکُشیم
خبر تعطیلی کلاس‌ها دریکی از مدارس شهرستانی در استان تهران را به علت عدم حضور اعتراض‌آمیز معلمان شنیدیم این در حالی بود که چند روز قبل از آن از مقام معلم به مناسبت روز معلم تقدیر شده بود!
نسیم شهسواری/
تلویزیون روشن بود و اخبار عصرگاهی، تند و سریع تیترهای اصلی خبر را اعلام می‌کرد.
دیدار فلان شخصیت با یک شخصیت سیاسی دیگر، راه‌اندازی فلان طرح و انواع اقسام خبرهای مختلف و گوناگون؛ اما در میان همه آن خبرها، خبری بود که برای منی که بخشی از روزهای جوانی‌ام را صرف آموزش و معلمی کرده بودم و رنج‌های معلم بودن و معلمی کردن را می‌دانستم تأسف‌بار و غم‌انگیز بود.
من می‌دانستم که یک معلم چه قدر باید در زیر فشار زندگی در زیر بار بی‌عدالتی اجتماعی ما خسته شود که نبودنش را بربودنش ترجیح دهد.
این خبر تعطیلی کلاس‌ها دریکی از مدارس شهرستان‌های استان تهران را به علت عدم حضور اعتراض‌آمیز معلمان حکایت می‌کرد.
این اولین بار نبود که رسانه‌ها خبر از تعطیلی کلاس‌ها و عدم حضور معلم‌ها را می‌دادند؛ معلم‌هایی که تنها توقعشان این است که آنها هم دیده شوند.
اما جای سؤال ندارد؟ که چرا در یک جامعه اسلامی که اهمیت آموزش تعلیم و تربیت در آن از هیچ‌کسی پوشیده نیست به معلم، به عامل تعلیم و تربیت ارج و بهاداده نمی‌شود. معلمی که روزهای آینده‌مان با او ساخته خواهد شد.
راستی چه می‌شود که در جامعه ما که داعیه فرهنگ و ادب و دانش دارد، معلمان و فرهنگان نادیده گرفته می‌شوند. مگر نه این است که همه‌کسانی که این روزها با دستانشان، چرخ‌های جامعه و صنعت و علم و فناوری ما را می‌چرخانند از زیردست همین معلمان و همین آموزگاران، بیرون آمده‌اند؟
گزافه نیست اگر ادعا کنیم که آنچه امروز در عرصه‌های مختلف ِعلمی، اجتماعی و دانش برداشت می‌کنیم، همان دانه‌هایی هستند که سالیان پیش معلمان ما در دبستان و دبیرستان‌ها کاشته‌اند.
روی سخنم با دولت است، با مجلس، با همه‌کسانی که دستی در برنامه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی و اقتصادی سرزمینم دارند.
لطفاً معلمان را جدی بگیرید.
لطفاً رفاه معلمانمان را جدی بگیرید تا آنان، خاطرآسوده، فرزندان ما را پله‌پله تا آسمان‌ها ببرند.
لطفاً به معلمانمان ارج دهید تا ما، پدران و مادران، خیالمان از فردا و فرداهای فرزندانمان و جامعه‌مان راحت باشد؛ و بدانید که جامعه‌ای که در آن معلمان غم نان و گذر روزهای زندگی را داشته باشند، جامعه‌ای که در آن معلمان، غم نادیده گرفته شدنشان را داشته باشند، به سعادت و سرافرازی و رشد تعالی که شایسته آن است دست نخواهد یافت.
به هوش باشید که جامعه پویا، معلمانی باانگیزه می‌خواهید
بیایید معلمانمان را امروز دریابیم، فردا دیر است
به امید روزی که تیتر اول خبرها، رسیدن همه معلمان به حقوق و مزایای پایمال‌شده‌شان باشد.
/انتهای متن/
