ببخش تا آسوده‌خاطر گردی

نسیم شهسواری/

رسیدن به آرامش یک سفر است، یک سفر که تا حدودی با همه سفرهای عمرمان فرق می‌کند، رسیدن به آرامش سفری است که بار و بنه‌ات را در مسیر می‌گذاری و فقط و فقط در پایان راه، دستت پر است از یافته‌های زیبا و دل‌نشین.

این سفر برخلاف همه سفرهایت، خستگی و بار سفر ندارد، سفری که مقصدش همیشگی و ماندگار است .

رسیدن به آرامش یک سیر عظیم است که در آن روحت را به دست آسمان می‌سپاری تا سبک و پاک، خالص آن را تحویل بگیری.

ماه‌هاست که در این سفر بی‌نظیر با یکدیگر همراهیم، حرف های بسیار زدیم، حتماً این روزها آرام‌تری و گذر روزهای زندگی گرد و غبار کمتری را بر روح و روان خاطرت، می‌گذارد.

اما آیا دوست دارید که این سفر را ادامه دهید؟ آیا آمادگی لازم برای ادامه مسیر رادارید؟ در سفر آرامش هر مرحله مقدمه‌ای برای مرحله دیگر است. در گام‌های نخستین خودت بودی و خودت؛ خودی که باید با آن کنار می‌آمدی، تو بودی و خودی که باید عادت‌های بدش را پاک می‌کردی و تو بودی با خودی که باید چشمانش می‌شست و صاف و زلال می‌دید.

همین‌که مسیر خودمانی آرامشت را طی کنی، همین‌که گام‌ها را یکی پس از دیگری برداری و این که باید دیگران را هم همراه سفر آرامشت کنی.

دیگر وقت آن رسیده است که به دنبال راه‌های آرامشی باشی که علاوه بر تو کسان دیگری هم در آن دخیل‌اند

یکی از راه‌های مهم در مسیر آرامش بخشش است.

بخشش یک روح بزرگ می‌خواهد و یک عزم راسخ که برای آرامش خودمان دیگران را از عمق جان مان ببخشیم.

بخشیدن ذهن و روح ما را آرام سبک می‌کند و به گفتگوها و درگیری‌ها و پیش‌داوری‌های ذهنی ما پایان می‌دهد.

بخشیدن یک پایان دل‌پذیر است، یک پایان دل‌پذیر بر همه بداندیش‌های ذهنی‌مان که دنیای آرام ما را شلوغ و پرهیاهو کرده بود

بخشیدن یک پله است؛ یک پله بلند برای رسیدن به آرامش.

ببخشیم تا آسوده‌خاطر گردیم.

/انتهای متن/