با عادت های پلاستیکی مان طبیعت را خط‌خطی نکنیم

نسیم شهسواری/

این روزها که بهار به شهر و کشور و خانه‌های مان آمده است بیشتر از هرزمانی نیایش‌های ته دلم با آفریننده زیبایی‌های طبیعت قوام می‌گیرد، اصلاً بهار که می‌رسد همه ساعت‌های آدمی نیایش می‌شود. شکوفه‌های نازک درختان، چتر سفید درختان گیلاس و نسیم ملایمی که شکوفه بارانت می‌کند و …

آخر هفته تصمیم خانواده بر این شد که ساعت‌هایی را در گوشه‌ای از طبیعت باشیم و با خنکای باد بهار و موسیقی چشمه و شیطنت گنجشککان در لابه‌لای شاخه‌های درختان نفسی تازه کنیم.

طبیعت همیشه برای من شگفت‌انگیز بوده است و زیبایی و بی‌کرانی‌اش ساعت‌ها وجودم را از یاد خالق مهربان پر می‌کند. اما آن روز وقتی‌که خواستم گوشه دنجی از طبیعت را برای خلوتی  با پروردگارم  پیدا کنم، دلم گرفت و خاطرم آزرده و افکارم پریشان شد از این همه پلاستیک در همه جا.

 دیدم در زمانه ما، طبیعت، این صفحه سبز آفرینش خداوند با آلودگی‌های آدمیزاد دیگر سبزی و طراوت گذشته‌اش را ندارد. دیدم  طبیعت زیبای خدا با شیوه‌های نادرست زندگی ما آدم‌ها دارد سیاه و زشت و دست‌خورده می‌شود.

 طبیعتی که می توانست بهترین فضا باشد  برای خلوت و نیایش با خالق، حالا به جایی برای افسوس خوردن تبدیل‌شده است، دل‌نگرانم، دل‌نگران از عادت‌های پلاستیکی ما آدم‌هایی که همیشه برای زیستن مان، برای شادی‌مان و برای بهره‌مندی‌های مان، طبیعت و جهان را زشت و ناایمن و کدر ساخته‌ایم.

این بهار می‌تواند برای ما بهانه‌ای باشد؛ بهانه‌ای برای تغییر، برای تغییر عادت‌هایمان تا بتوانیم زیبایی‌های طبیعت را نگه داریم.

این بهار می‌تواند برای ما پایانی بر خودخواهی‌های انسانی‌مان باشد؛ خودخواهی‌هایی که جهان را به جایی ناامن و نامناسب و کریه تبدیل کرده است.

این بهار می‌تواند برای ما شروعی بر پایان خط‌خطی طبیعت باشد.

شروعی بر پایان مسیری از زندگی که به واسطه آن جهان مان دارد از جهانی سبز به جهانی خاکستری تبدیل می‌شود.

یادمان باشد که بهار، بدون شکوفه درختان و بدون آواز پرندگان و صدای نوزاد پستانداران و بالاخره بهار، بدون پرواز پروانه‌ها مفهومی ندارد. 

باید پاسدار این جلوه‌های زیبای طبیعت وزندگی و شکوه حیات باشیم.

پس تصمیم بگیریم که در این سال جدید دیگر  طبیعت را خط‌خطی نکنیم.

/انتهای متن/