اگر شهدا داور شوند

نسیم شهسواری/

ایستاده است و از دور تماشا می‌کند، صدای همهمه و دعوا بلند است، سرش سنگین می‌شود اشک در چشمانش حلقه می زند و می‌رود

یادتان باشد شهدا نگاه تان می‌کنند.

این روزها در شهر و کشور ما پر است از حرف و نظر و رأی؛ حرف‌ها و نظرهایی که گاه رنگ و بوی ایران دوستی و وطن‌خواهی نمی‌دهد؛ حرف‌ها و نظرهایی که از آن‌ها بوی منیت ها و عقاید شخصی و کینه‌توزی‌ها می‌آید.

این روزها از دولت مان، مجلس مان و دولت‌مردان مان صدای همدلی و همراهی و هم‌نوایی نمی‌آید.

این روزها نشانه‌هایی از ادب سیاسی، اتحاد و همدلی و همفکری برای ساختن ایرانی آباد و آزاد دیده نمی‌شود.

این روزها همه چیز حتی، جنگ و انقلاب و شهیدان به ابزاری برای تفرقه‌افکنی و دودستگی تبدیل‌شده‌اند.

این‌ها واقعیت دردناک این روزهای جامعه ماست، جامعه‌و انقلابی که برای به دست آوردن و نگه‌داشتنش چه بسیار خون‌ها که ریخته نشده است و چه فراز و نشیب‌هایی که طی نگردیده است.

حال که صفحات تقویم و در و دیوارهای شهر، نشانه آمدن روزهایی را می‌دهد که به واسطه آن باز هم یاد شهیدان در خاطر و نام شهیدان بر سر زبان‌ها می‌افتد، بد نیست که سنگ محکی بر تفکرات و اعمال و رفتار خود بزنیم و بیندیشیم که اگر شهدا داور شوند ما برنده ایم یا بازنده؟

روی سخنم با همان کسانی است که از قِبَل نام این انقلاب و این وطن، نان می‌خورند.

روی سخنم با همان کسانی است که بر کرسی‌های مجلس به بهای یکدلی و همدلی این مردم نشسته‌اند.

روی سخنم با همان کسانی است که دل‌های امیدوار مردم به عملکرد آنا ن چشم دوخته است.

اگر شهدا داور شوند

مبادا، دعواها، منیت‌ها و بی‌مسئولیتی‌ها شما را بازنده این میدان کند.

اگر شهدا داور شوند مبادا که همه و همه بازنده میدان مسابقه‌ باشید.

اگر شهدا داور شوند مبادا که از میدان این مسابقه اخراج تان کنند.

اگر شهدا داور شوند مبادا …

/انتهای متن/