هرچه ناقابل در این مجموعه قابل می شود

 

آسمان بارید و بارید تا شادباشی باشد برای نجابت خاک، که تو را در گهوارهادهای عاشق، مادری می کرد .

بانوی خنده و سیب!

زبان باز نکرده، آیه های نورانی وحی را از بَر می کردی.

تو آیه روشن نجابت در زمانه ای بودی  که از نجابت کورسویی بیش باقی نمانده بود.

عطر نجابت و لطافت حضورت تا همیشه تاریخ جاری و هویداست.

میلادتان  بهانه ایست که عظمت آفرینشی  لطیف یاد آور شود .

میلاد تان  نشانه ایست تا به ما فراموشکاران بفهماند  که هر چه ناقابل در برابر تان قابل میشود .

به بهانه حضورت و نور افشانی وجودتان میهمان جشن واژگان مهدی رحیمی می شویم .

 

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود

ماه، روز اول ذی القعده کامل می شود

بارها سر در میارد از شب میلاد تو

تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

گوئیا شان نزولش می شود ایران ما

هرچه بر “موسی بن جعفر”سوره نازل می شود

پای او “شاه چراغ “ودستها “عبدالعظیم“

چشم ایران چون که مشهدگشت-قم ؛دل می شود

خاک مشهد نسخه ی ایرانی کرب وبلاست

حضرت معصومه زینب را معادل می شود

هرچه قابل تر در این مجموعه ناقابل تر است

هرچه ناقابل در این مجموعه قابل می شود

هرکسی از خویش داخل گشت خارج می شود

هرکسی از خویش خارج گشت داخل می شود

هرکسی درشهر عاقل گشت عاشق هم نشد

هرکسی درصحن عاشق گشت عاقل می شود

رتبه ها بر عکس دنیا می دهد اینجا جواب

شاه باترفیع در صحن تو سائل می شود

درحریمت شعر گفتن کار خودرا می کند

“شاطر عباس قمی” هم گاه “دعبل “می شود

اشک وقتی واقعی شد در حرم هم سرگرفت

پس به جای مُهر پیشانی من گل می شود

هرکسی طرز ارادت را به تو توضیح داد

صاحب یک جلد توضیح المسائل می شود

گوشه ای از لطف پنهان تو که معلوم نیست

گوشه ای از لطف معلوم تو”فاضل”می شود

تاچهل شهرمجاور وسعت اکرام توست

پس من ِهمسایه ات رانیز شامل می شود

مشکلات سختم آسان شد ولی کاری بکن

دل بریدن از تو دارد باز مشکل می شود

مهدی رحیمی/انتهای متن/