آبرنگ، تکنیک نقاشی اتفاقی
تکنیک آبرنگ از معدود تکنیک های نقاشی است که درآن نقاش همیشه نمی تواند پیش بینی کند که قرار است چه اتفاقی بیافتد و از این رو نقاشان آبرنگ کار، اصطلاحی با عنوان” اتفاق” را برای نقاشی های این تکنیک به کار می برند.
فاطمه قاسم آبادی/
نقاشی آبرنگ سابقه‌ای کهن دارد و ردپای آن به نقاشی‌های درون غار اروپای پله لیتیک و نگارنوشت‌های مصریان قدیم می‌رسد. اما خصوصا در اروپای سده‌های میانه، تاریخ بهره گیری این رنگ ماده از رنسانس شروع می‌شود و هنوز ادامه دارد.
تاریخچه
هنرمندان بسیاری همچون وان دایک، آلبرشت دورر، ویلیام ترنر و دیگران از آبرنگ برای خلق آثار خود و یا برای تهیه پیش طرح بهره برده‌اند. آبرنگ در انواع مختلف تیوپی و قرصی به بازار عرضه می‌شود.
نقاش آلمانی، آلبرشت دورر (۱۴۷۱-۱۵۲۸) که آبرنگ‌های زیبایی از گیاهان، حیات وحش و مناظر نقاشی کرده‌است، به عنوان یکی از اولین توسعه دهندگان این رنگ ماده شناخته می‌شود. یک مکتب مهم نقاشی با آبرنگ در آلمان به‌وسیله هانس بول (۱۵۳۴-۱۵۹۳) به عنوان بخشی از رنسانس دورر، رهبری می‌شد.
جدای از شروع اولیه، آبرنگ بصورت فراگیر توسط نقاشان باروک و برای تهیه پیش طرح، کپیه‌ها و طراحی‌های بزرگ بکار برده می‌شد. در میان کاربران نخستین این رنگ ماده، وان دایک (در دوران اقامت در انگلستان)، کلود لورین، جیووانی بنه دتو کاستیلیونه، و بسیاری هنرمندان هلندی و فلمینگی قراردارند.
به هر حال تصویرگری گیاهان و حیات وحش قدیمی‌ترین و مهم‌ترین سنت در نقاشی آبرنگ هستند. نقاشی از گیاهان در دوران رنسانس محبوب شد. چه برای تولید باسمه‌های چوبی تصاویر کتاب‌ها و چه به عنوان طراحی‌های جوهری روی کاغذ.
نقاشان گیاهان همواره در میان ستوده‌ترین هنرمندان آبرنگ بوده‌اند، امروزه نیز آبرنگ (به جهت قابلیت بی همتای خود در نمایش رنگ های ایده‌آل و دقیق) برای تصویرسازی‌های علمی و انتشارات موزه‌ها بکار می‌رود. تصویرسازی از حیات وحش در قرن نوزدهم با هنرمندانی چون جان جیمز آودوبون به اوج خود رسید و امروز بسیاری از راهنماهای طبیعت گرایانه با آبرنگ مصور می‌شوند.
چگونگی تولید
در تولید آبرنگ از رنگ‌دانه و یک ماده چسبنده قابل حل در آب (معمولاً صمغ عربی) استفاده می‌شود. آبرنگ را به‌وسیله قلم مو بر روی کاغذ، مقوا، پاپیروس و… به کار می‌برند. از این جهت با بسیاری از رنگ‌ماده‌های پوششی تفاوت دارد که در آن رنگسایه‌های روشن از طریق رقیق کردن رنگماده حاصل می‌آید و نه با افزودن رنگ سفید.
در تکنیک آبرنگ برخلاف دیگر تکنیک ها سرعت عمل بسیار مهم است. در این تکنیک می بایست طرحی که از قبل توسط نقاش کشیده شده است خیلی سریع (قبل از خشک شدن رنگ بر روی کاغذ ) سرو سامان بیابد و جایگاه خود را پیدا کند.
در این تکنیک همیشه نمی شود پیش بینی کرد که قرار است چه اتفاقی بیافتد و از این رو نقاشان آبرنگ کار اصطلاحی با عنوان” اتفاق” را برای نقاشی های این تکنیک به کار می برند.
برای مثال اگر از نقاشی بپرسید که چطور نقاشی آبرنگش را به این صورت در آورده است می گوید که اتفاق افتاد!…..
روش های تکنیک آبرنگ
– روش خیس در خیس
– روش خشک در خشک
– روش خیس در خشک
– روش خشک در خیس
آبرنگ کاران با استفاده از این چند روش می توانند زیباترین و بهترین نقاشی ها را خلق کنند.
در تکنیک آبرنگ می شود وسایل دیگری چون گواش مرکب و…را به کار برد. البته بعضی از آبرنگ کاران استفاده وسیله ای غیر از خود آبرنگ را در کارهای آبرنگ حرفه ای نمی دانند ولی بسیاری با بهره گیری از این امکانات طرح های بسیار زیبایی را خلق می کنند.
مداد آبرنگی
نوعی از مداد رنگی است که می‌توان با قلم‌موی نقاشی مرطوب رنگ آن را مانند آبرنگ روی کاغذ پخش کرد.
ویژگی نقاشی با مداد آبرنگی این است که اثر هم حالت آبرنگ را دارد، و هم ردّ مداد رنگی دیده می‌شود.
در آبرنگ با رقيق کردن رنگماده مى‌توان سايه‌روشن‌هاى زيبايى ايجاد کرد و با ايجاد لايه‌هاى نازک درخشندگى را نشان داد. در اين تکنيک زمينهٔ نقاشى اهميت زيادى دارد. از نمونه‌هاى کار آبرنگ در دوران‌هاى گذشته، نقاشى‌هاى روى ابريشم در خاور دور است.
کاربرد کامل‌تر آبرنگ در انگلستان بخصوص قرن هيجدهم متداول شد. در اين روش گاه خطوط اصلى طراح با مداد يا قلم و مرکب مشخص مى‌شود و بعد به‌وسيلهٔ آبرنگ تکميل مى‌گردد و گاه از ابتدا با قلم‌مو و آبرنگ کار شروع مى‌شود. در اين شيوه، کيفياتى از مناظر و موضوعات را مى‌توان به‌وجود آورد که با تکنيک‌هاى ديگر امکان‌پذير نمى‌باشد.
آبرنگ‌ها به‌صورتى تيوپى يا قرص وجود دارند. در اين روش از رنگ سفيد استفاده نمى‌شود وسفيدى خود کاغذ به‌کار برده مى‌شود.
/انتهای متن/
