جامعه شناسی خودمانی
بیایید واقعیات را با چشم باز بنگریم، عمق فاجعه را وعمق درد را بشناسیم و بپذیریم که همهی این دردها از استعمارنیست، از قانون نیست، از فلان حزب نیست، حتی از امریکا هم نیست و از شوروی سابق هم نبود. زهر و پادزهر هر دو در همین جاست.
سرویس فرهگی به دخت/
نام کتاب : جامعهشناسی خودمانی (چرا درماندهایم؟)
نویسنده: حسن نراقی
155 صفحه
چاپ بیست و دوم: تابستان 1388
این کتاب بر خلاف خیلی از کتابهای جامعهشناسانه، نه از نظریههای جامعهشناسی حرفی زده و نه از خود جامعهشناسان. از کلمات قلنبه و سلنبه هم در این کتاب خبری نیست. در عوض نویسنده سعی کرده که نگاهی تازه و واقع بینانه به جامعه ما و مردم ایران بیندازد و ریشه خیلی از مشکلات و عقبماندگیهای ما را اشاره کند، چیزی مثل کتاب “خلقیات ما ایرانیان” مرحوم جمالزاده.
نویسنده در مقدمه کتاب گفته است:
“بیاید واقعیات را با چشم باز بنگریم، عمق فاجعه را وعمق درد را بشناسیم و بپذیریم که همهی این دردها از استعمارنیست، از قانون نیست، از فلان حزب نیست، حتی از امریکا هم نیست و از شوروی سابق هم نبود. زهر و پادزهر هر دو در همین جاست. بیایید صادقانه بپذیریم علیرغم غیرقابل انکار بودن هزاران عامل مؤثر که هزاران راوی هزاران بار روایت کردهاند، تکرار میکنم، درد ما نه درد استعمار است و نه درد همسایه زورگوی شمال یا جنوب نه ابرقدرتها و نه حکومتها و نه دولتها و نه حتی نظامها و تعییر قانونها… اگر همه این مواردی را که شمردیم دهها بار زیر و رو کنیم با درصدی بهتر یا خدای نکرده بدتر از آش همین آش است و کاسه همان کاسه و تا درد اصلی را درمان نکرده باشیم و هر گونه تغییری برایمان آن چنان هزنیهای دربرخواهد داشت که همگی بسراییم: ازطلا گشتن پشیمان … همانطور که بارها در طول تاریخمان سراییدهایم!”
/انتهای متن/
