آموزش داریم بدون پرورش

سرویس اجتماعی به دخت/

من خیلی وقت پیش به انگیزه “پرورش” عاشق اداره “آموزش و پرورش” شده بودم و می خواستم عضوی ازآن شوم.

اما این روزها فکر می کنم که در این هیاهوی درس و رتبه و نمره و صدم و هزارم معدل، در این مهلکه ای که ارزش آدمها به نمره ای است که می آورند و بس! آدم را چه کار به “پرورش”؟!

می بینم که  وقتی قرار است بچه ها نمایش بازی کنند، مدرسه در تکاپوی پیدا کردن یک سالن نیست.

اما اگر بخواهند کلاس اضافه ریاضی و فیزیک و چه وچه داشته باشند، مهم است!

اصلا کار تربیتی و نمایش که هیچ. در تاسوعای امام حسین برای دانش آموزان پیش دانشگاهی باید  کلاس بگذارند!مهم فقط این است که رتبه کنکورشان بالاتر شود. حالا اگر سال بعد، دیگر اعتقادی برایشان باقی نماند، چه اهمیت دارد؟

مهم نیست که برای بچه ها چه معلمی بیاورند؟!

ساختن ارزشهای ذهنی بچه ها که با معلم نیست!

کار معلم این روزها، درست کردن کپسولی است از کتاب درسی و دادن آن به خورد دانش آموزان!

واااای…..

چقدر باخته ایم در این تغییر ارزشها !

چه شد که رسیدیم به این جا؟!

در این معامله، بی شک ضرر کرده ایم… آیا می شود جلوی ضرر را گرفت؟؟

فاطمه سادات مدنی/انتهای متن/