چه کفشی بهتره؟

این روزها کفش های متنوعی در بازار وجود دارد که وقتی برای خرید می روید متحیر می شوید که کدام را بخرید. آن کفش پاشنه بلندکه چشم شما را گرفته مناسب است یا آن که اصلا پاشنه ندارد؟
آیا اگر هر کفشی که دلمان خواست بخریم و بپوشیم کافی است یا ممکن است بعضی مدل ها به پای ما آسیب برسانند؟

0

 

سرویس سلامت به دخت، دكتر شريفه جعفری/

 کفش پاشنه دار زیباست و ظرافت خاصی به حرکات خانم ها می دهد و در فرهنگ های مختلف مورد توجه قرار گرفته است. در بین ما هم چندین دهه است که رایج شده است. کفش های کشیده و نوک تیز هم مشتری زیادی دارند. هرچند که در سال های اخیر کفش های تخت و کفش های زمخت و پنجه گرد هم عده ای را به خود جلب کرده اند.
هر کدام از این کفش ها می توانند مناسب باشند. کدام مناسب و کدام نامناسب است؟
پاشنه های بلند
فشار به سینه پا
کفش هایی که پاشنه خیلی بلنددارند، پا را در وضعیتی غیرعادی قرار می دهند به طوری که به سینه پا فشار زیادی می آید. مفاصل بین استخوان های کف پا و انگشتان بیش از همه فشار را تحمل می کنند. به طوری که استخوان ها و اعصاب این قسمت آسیب دیده و حتی ممکن است شکستگی های بسیار کوچک و مویی به وجود بیاید.
رگ به رگ شدن مچ پا
احتمال پیچ خوردگی و رگ به رگ شدن مچ پا با کفش های خیلی پاشنه بلند زیاد است. در بسیاری از موارد پا به چپ و یا راست پیچ می خورد و در نتیجه تاندون ها کشیده می شوند و حتی ممکن است که پاره شوند. در این صورت باید پا را حرکت نداد و درمان کرد. خطر التهاب مفصل و حتی شکستگی استخوان های مچ هم وجود دارد.
پاشنه های باریک و بلند که توازن و تعادل شخص را ناپایدار می کنند خطر آسیب به مچ را بیشتر دارند.
آسیب به پشت پا
پاشنه های خیلی بلند واقعا آسیب زا هستند و موجب ناراحتی در قسمت پشت پا و بالای پاشنه می شوند. پشت کفش که معمولا سفت است، به پوست، تاندون پشت پا (که ادامه تاندون آشیل است) و اگر مدت بیشتری استفاده شود و کیپ و کمی تنگ هم باشد؛ به استخوان فشار می آورد. در نتیجه پوست ورم می کند، طاول می زند، و حتی زخم می شود، تاندون ملتهب و دردناک می شود و بالاخره استخوان تغییر شکل داده و در آن قسمت برجسته می شود.
با درمان های متداول و عوض کردن کفش، می توان درد را تسکین داد و زخم و طاول را بهبود بخشید؛ اما برجستگی استخوانی که به وجود می آید، دائمی است و از بین نخواهد رفت.
کفش های تخت و بی پاشنه
این کفش ها که در سال های اخیر رنگ و وارنگ از چین وارد می شوند و مورد توجه دختران جوان قرار گرفته اند؛هیچ قوسی در کف پا ندارند و در نتیجه هیچ حمایتی از ساختمان کف پا وجود نخواهد داشت و مانع از این می شود که فعالیت طبیعی عضلات و استخوان ها انجام شود و می تواند به آسانی موجب درد زانو، مفصل ران و حتی کمردرد شود. این کفش های بدون قوس موجب درد کف پا هم می شوند که در اثر آسیب به ساختمان کف پا به وجود می آید.
دمپایی های لاانگشتی
این دمپایی ها هرچند به نظر راحت و خنک می آیند اما امنیتی برای پا ندارند. احتمال آسیب پا خیلی زیاد استزیرا هیچ پوشش و حمایتی وجود ندارد و احتمال برخورد پا با اشیا مختلف و زخم یا بریده شدن وجود دارد. بهمین جهت افراد دیابتی نباید از آن ها استفاده کنند. پوشیدن طولانی این دمپایی ها خطر درد زانو و کمردرد را زیاد می کند.
کف پا از یک لایه ای پوشیده شده که هنگام راه رفتن کاملا کشیده می شود. قوس کف پا موجب محافظت و جلوگیری از کشیدگی زیاده از اندازه این لایه می شود. حال اگر ما کفش تخت و یا دمپایی تخت به مدت طولانی بپوشیم و یا زیاد پابرهنه راه برویم؛ این لایه آسیب دیده و پاره یا ملتهب می شود. به راحتی هم درمان نمی شود.
کفش های پاشنه بلند لژدار
این کفش ها معمولا خیلی سفت و سخت هستند به طوری که کف آنها هیچ قابلیت خم شدن ندارند. در حالی که کف پای ما هنگام راه رفتن کمی خم می شود و اگر سفتی کفش مانع از این حرکت طریف شود؛ موجب خستگی پا می شود. اگر پاشنه کفش خیلی بلند باشد پاشنه خیلی بالاتر از انگشتان فرار می گیرد و وزن ما به انگشتان منتقل می شود و در نتیجه روی انگشتان پا فشار زیادی می آید.
کفش های نوک تیز
هرچند به نظرتان زیبا بیایند اما به علت فشردن انگشتان پا، در مدت طولانی باعث ایجاد درد، میخچه، طاول و حتی تغییر شکل استخوان شست و برجستگی آن به سمت خارج می شوند. برجستگی شست به طرف خارج که در بعضی افراد بیشتر دیده می شود با پوشیدن کفش تنگ و نوک تیز تشدید می شود. در این حال نوک شست به طرف بقیه انگشتان خم می شود و انتهای شست به بیرون برجسته می شود.
صندل های پاشنه بلند، کفش های نوک تیز و کفش های تنگ همه باعث تغییر فرم انگشتان، میخچه و پینه می شوند.
کفش های ورزشی
این کفش ها به علت لژ مخصوص و قابل ارتجاعی که دارند برای پیاده روی خیلی خوبند . حرکات پا را تسهیل و تسریع می کنند. برای کسانی که دچار ناراحتی هایی در پا هستند هم مناسب است. اما برای افراد مسنی که تعادل با ثباتی ندارند و یا عضلات ضعیفی دارند مناسب نیست.
بالاخره چه کفشی مناسب است
  • این چند اصل را به خاطر بسپارید:
  • •کفش باید کمی پاشنه داشته باشد .
  • •کفش های با پاشنه کوتاه و پنجه گرد مناسب ترین هستند.
  • •جنس کفش بهتر است کمی نرم و قابل انعطاف باشد. یعنی نه خیلی نرم و بدون فرم باشد و نه خیلی سفت و غیرقابل انعطاف.
  • •اگر پاشنه بلند دوست دارید، از 5 سانتی متر بلندتر نباشد و حتی چنین کفشی را هم همیشه نپوشید. در این صورت فشاری به مفاصل کف پا نمی آید و از عوارضی که ذکر شد در امان می مانید.
  • •یادتان باشد پاشنه خیلی بلند باعث می شود پاشنه خیلی بالاتر از پنجه قرار بگیرد و در نتیجه به سینه پا فشار زیادی آمده و مفاصل و استخوان هایش آسیب خواهند دید. اگر کفش پاشنه بلند می پوشید، سعی کنید پاشنه اش کلفت باشد. اگر پاشنه بلند، نازک هم باشد سطح اتکای وزن بدن خیلی کوچک می شود و احتمال پیچ خوردن مچ پا و از دست دادن تعادل خیلی بیشتر از وقتی است که پاشنه کلفت و یا کفش لژدار باشد.
  • •اگر کفش تخت و بی پاشنه دوست دارید؛ از کفی استفاده کنید تا کمی قوس ایجاد شود. کفی ها هم انواع مختلفی دارند. بعضی گران تر و بعضی ارزان ترند. هر نوعی که می توانید تهیه کنید خوب است.
  • •اگر می خواهید از صندل و دم پایی استفاده کنید؛ صندل و دمپایی های لژدار، از پا بهتر محافظت می کنند. زیرا از زمین کمی فاصله دارند و این خود احتمال آسیب به پا را کمتر می کند. به علاوه، معمولا یک قوسی دارند که از کف پا محافظت می کند.
  • •اگر می خواهید کفش و یا دمپایی لژدار بپوشید؛ یادتان باشد که پاشنه اش زیاد بلند نباشد. زیرا اگرارتفاع پاشنه پا از انگشتان خیلی بیشتر باشد به انگشتان فشار می آید.

 

/انتهای متن/

 

درج نظر