واکنش سریع به سبک زنانه

 سرویس اجتاعی به دخت ؛ سارا شمیرانی/

آنهایی که به توانایی خانم ها دررابطه با انجام عملیات های سخت و طاقت‌فرسا شک دارند این گزارش را نخوانند. چون قرار است در این گزارش به توانایی خانم هایی اشاره کنیم که در سازمان امداد و نجات دوره های تخصصی ایثار و نجات را پشت سر می گذارند و برای روزهای سخت امداد و نجات آماده میشوند. دوره هایی که برای اولین بار برای خانم ها برگزار شده و قرار است

مقدمه ای باشد تا آنها از این به بعد درکنار اقایان در عملیات های سخت حضور پیدا کنند و در آینده ای نه چندان دور تیم های واکنش سریع بانوان را تشکیل دهند. به همین دلیل و برای فهمیدن جزئیات بیشتر، با دکتر بهروز مقدسی؛ فرمانده تیم های واکنش سریع کشور و مربی این دوره ها و هم چنین دخترها و مربیانی که برای اولین بار در این دوره ها حضور داشتند گفتگو

کردیم.

در سازمان امداد و نجات چه خبر است؟

در دوره‌هایی که برای اولین‌بار در سازمان امداد و نجات در حال برگزار شد، تیم‌های ایثارا آموزش داده میشوند. در واقع تیم های ایثار تیم‌های جستجو، نجات و گرو‌ه‌های چند منظوره‌ای هستند که میتوانند در عملیات‌های جاده، کوهستان، سیلاب و آوار در همه سطوح، از عمق گرفته تا سطح و ارتفاع حضور داشته باشند. در واقع در عملیات‌هایی که نیروهای معمول نمیتوانند آن را انجام دهند، این افراد فرستاده میشوند، چرا که توانایی انجام کارهای سخت  را دارند. حدود یک ماه پیش از هر استان دو نفر انتخاب شدند تا برای این دوره‌ها فرستاده شوند. از این افراد دور روز آزمون گرفته شد. آمادگی جسمانی و آزمون‌های دیگر جز مواردی بود که بچه‌ها باید امتحان می دادند تا اینکه از بین این صد نفر حدود 50 نفر انتخاب شدند که وارد این اردوها شوند و به مدت 11 شب از ساعت 6 صبح تا 11 شب مشغول تمرین باشند. البته بعد از این تمرینات یک آزمونی از بچه‌ها گرفته می شود که اگر قبول شدند جزو نجاتگران ایثار می شوند و از این بعد در عملیات سخت از خانم ها هم استفاده می ود. در این دوره آموزشی فشرده، خانم ها کار جستجو و نجات در جاده، کوهستان، در آب و کار با تجهیزات نجات از ریزترین تجهیزات تا دستگاه های بزرگ‌تر مانند رانندگی با لیفتراک و آرگو را تجربه می کنند و در امدادهای هوایی حضور پیدا می کنند..

حضور زنان برای اولین بار در پایگاه‌های امداد و نجات نوروز در نوروز امسال اجازه داده شد تا در هر استان یک پایگاه امداد و نجات

جاده ای برای خانم ها در نظر گرفته شود تا در تصادفات، تمامی کارها، از صفر تا صد را خود خانم ها انجام دهند که از پس کار بر امدند و بازخورد خوبی هم داشته و به این نتیجه رسیده شده که حتما باید از خانم ها استفاده شود و آنها را وارد کارهای عملیاتی کرد تا با تکرار و قرار گرفتن در صحنه واقعی نقص های کوچکی هم که دارند بر طرف شود.از طرفی چون کشور ما ممکن

است دچار بحران ها و حوادث بزرگی شود، حضور زنان اهمیت چند برابری پیدامی کند.هم از نظر تعداد نیروهای کار بلد و هم از این لحاظ که ممکن است در یک حادثه زنان بیشتر دچار اسیب شوند و از لحاظ روانی راحت تر باشند که یک خانم آنها را نجات دهد.

کار با خانم‌ها راحت تر است

دکتر مقدسی درباره تفاوت کار با خانم و آقایان می گوید: تفاوت کار با خانم‌ها و اقایان این است که خانم‌ها منظم ترند و کار کردن با آنها را راحت ترمی کند. مثلا وقتی قرار است راس ساعت 6 کار شروع شود همه اماده اند اما واقعیت این است که به لحاظ نوع تغذیه و سبک زندگی و اصولا ساختار بدنی خانم ها، امادگی جسمانی ضعیف تری دارند و به همین دلیل در تمرین ها باید با حوصله بیشتری رفتار کرد.از لحاظ روحی هم حساس ترند و نمی ود راحت سرشان داد زد و تا دچار مشکل می شوند ردشان کرد..اما می توان با حوصله بیشتر همان نتیجه ای را گرفت که در این مدت و در دوره های تخصصی در رابطه با آقایان گرفته شده است. نکته دیگر اینکه خیلی از خانم‌ها برای، اولین‌بار است که تحت این آموزش های جدی قرار گرفته‌اند. تیم‌های توانا اصولا دوره‌های امدادی، اسکان اضطراری و حمایت‌های روانی را می بینند. از طرفی بعضی‌ها هم که این دوره‌ها را دیده‌اند به دلیل استفاده نکردن از مهارت‌های شان در شرایط واقعی تا حدودی آنها را فراموش کرده‌اند و باید دوباره آنها را فرا بگیرند. تیم‌های توانا معمولا در مانورها حضور داشتند و این آموزش ها می تواند مهارت‌های آنان را ارتقا دهند. به هر حال امیدواریم این دوره مقدمه‌ای باشد برای حضور بیشتر زنان در عملیات‌های جدی چرا که زنان سرزمین ما توانایی‌های لازم این کار را دارند.

تلاش برای تشکیل تیم‌های واکنش سریع خانم‌ها شاید شما هم از تیم‌های واکنش سریع زیاد شنیده باشید اما دقیق ندانید که

چه افرادی عضو این تیم می شوند. در این رابطه دکتر مقدسی می گوید: از سال 89 تصمیم گرفته شد تا تیم‌های واکنش سریع آموزش داده شوند. تیم‌های واکنش سریع گروه‌هایی هستند که همه کارها را در حد عالی بلدند و وقتی وارد عملیات می شوند تمامی اقدامات، از فرود هلیکوپتر تا نجات در آب و جاده و کوهستان را انجام می دهند. در این چند سال اخیر تیم‌های واکنش سریع عملیات‌های واقعا سختی را انجام داده‌اند که در تاریخ عملیات‌های جمعیت هلال‌احمر بی‌نظیر است. اما این توانایی در مورد خانم‌ها وجود نداشته و چیزی تحت عنوان تیم‌های واکنش سریع بانوان نداشتیم. البته همین آموزش تیم‌های ایثار که برای اولین بار در ایران برگزار شده است، مقدمه‌ای‌ست برای تشکیل تیم‌های واکنش سریع خانم‌ها که در آینده‌ای نه چندان دور محقق خواهد شد. زنان در همه دنیا در عملیات‌های بین‌المللی حضور پیدا می کنند و من مطمئنم که زنان ما هم این توانایی را دارند و از خیلی از کشورهای دیگر بهتر خواهند بود. همانطوری که سازمان ملل تصمیم گرفته تیم واکنش سریع ما را جزو گروه جستجو و نجات بین‌المللی کند که مقدمات آن هم فراهم شده، زنان ما هم می توانند در آینده‌ای نه چندان دور و به شرط فراهم شدن زمینه‌های لازم در صحنه‌های بین‌المللی حضور داشته باشند.

 دخترها اصلا هم ترسو نیستند

داخل سالن ورزش که میشوی دخترهایی را میبنی که معلق میان زمین و آسمان تمرین نجات در کوهستان میکنند. بعضی‌ها هم از تمرینات خسته شده‌اند و مشغول استراحتند. صحنه جالبی‌ست. همان ابتدا میفهمی که چقدر هیجان در این دوره‌ها موج میزند و البته چه تمرینات سختی انتظار شرکت‌کننده‌ها را میکشد. اینکه همه چیز از آموزش‌های امدادی و کمک‌های اولیه خارج شود و بیشتر حالت عملیاتی به خود بگیرد، میتواند انگیزه و هیجانی تازه برای تیم‌ها ست. با بعضی از دخترهایی که سن و سال زیادی هم ندارند گپ صمیمانه‌ای می زنیم. جالب اینجاست که وقتی با هر کدام شان صحبت می کنی، تازه می فهمی بعضی از دخترها چه سر نترسی دارند و اصلا برای همین کارها ساخته شده‌اند. حتی بعضی از آنها که چهره آرام و معصومی دارند از هیجان فرود از هلیکوپتر می گویند و اینکه همه اینها حرف است که میگویند دخترها ترسو هستند.

جذاب‌ترین بخش نجات در کوهستان است

سمیه یکی از آنهایی‌ست که درجه نجاتگری دارد و در این دوره‌ها توانسته آزمون های آمادگی جسمانی را پشت سر بگذارد و وارد این دوره شود. سمیه هیچ ترسی از ارتفاع و کارهای عجیب و غریبی که باید انجام دهد نداد و مطمئن است جز همان گروهی‌ست که از این مرحله بالا میرود. سمیه ورزش کوهنوردی را به طور جدی دنبال می کند و در اولین مانور تخصصی بانوان حضور داشته و جزو تیم کوهستان بوده. سمیه گلایه‌ای هم از مسئولین دارد. او می گوید حیف است که این دوره ها فقط برای یکبار برگزار شود و باید دوام داشته باشد. حتی برای آنهایی که در این دوره قبول نمی شوند باید دوره‌های دیگری را برگزار کنند چرا که اگر قرار باشد همین یکبار باشد بچه‌ها دلسرد می شوند و همین آموزشهایی را هم که دیده‌اند فراموش می کنند.

از طرفی این دوره‌ها باید در هر استان برگزار شود. تا امروز دوره‌های تخصصی خیلی به صورت پیش و پاافتاده برگزار می شده و جدیت این دوره را نداشته. اما در استان‌ها می تواند این دوره‌ها برگزار شود و زنان بیشتری از تیم‌های توانا آماده شود.

گفتگو با یکی از کمک مربیان دوره ها

مربی‌ها با جدیت تمام مشغول آموزش دادن هستند. خودشان یکبار به صورت عملی کار را اجرا می کنند و بعد از بچه‌ها می خواهند تا همان کار را چندین بار تکرار و تمرین کنند. خیلی‌ها در حین آموزش دادن از مربیان فیلم می گیرند تا بعدا با دوباره دیدن فیلم بیشتر توضیحات در ذهن شان حک شود. یک گپ کوتاه هم با یکی از مربیان می زنیم تا بیشتر با جزئیات کار آشنا شویم.

حس شیرین معلق‌بودن

نسیم پولادی متولد 63 است. او یکی از کمک‌مربی‌هایی‌ست که در این دوره‌ها در کنار دکتر بهروز مقدسی مشغول فعالیت است. کار با خانم‌ها را تا اینجای کار راحت دیده و می گوید: برعکس اینکه می گویند خانم ها ترس از ارتفاع دارند، اینجا ما باید بیشتر حواسمان را جمع کنیم تا یک وقت اتفاقی نیفتد. چون به شدت بچه ها سر نترس دارند و علاقمندند تا همه چیز را زودتر یادبگیرند.

در مورد نقطه‌ضعفی هم که در کار وجود دارد می گوید: متاسفانه دوره‌ها ادامه‌دار نیستند و همین باعث می شود بچه ها از لحاظ آمادگی جسمانی افت کنند. به عنوان مثال اگر تکنیک کار با طناب را بلد باشند به راحتی می توانند از آن استفاده کنند، اما بچه ها به دلیل ضعف در آمادگی جسمانی زود خسته می شوند و آن بالا کم می‌آورند. البته همه چیز را هم نمی توان گردن مسئولین انداخت و گفت چون دوره‌ها را دیر به دیر برگزار می کنند بچه ها دچار این مشکل می شوند، بلکه خود خانم‌ها هم پیگیر نیستند و مکررا این درخواست را از مسئولین ندارند.

وقتی از نسیم پولادی درباره شیرین‌ترین بخش سالهای کاری‌اش می پرسیم، می گوید: در کل معلق بودن حس شیرینی‌ست و نمی توان توصیفش کرد. این حس چه در رابطه کار با طناب باشد، چه راپل و فرود از هلیکوپتر حسی دارد که نمی توان بیانش کرد و باید آن را تجربه کرد.

/انتهای متن/