توجه به تهراني ها هميشه بيشتر از شهرستاني ها

سرویس اجتماعی به دخت/

کاراته‌کای ملی‌پوش از سن چهار سالگی فعالیت ورزشی خود رادر رشته ژیمناستیک آغازکرد، اما با نظر مادرش و به دلیل این‌که ورزشکاران این رشته به خاطر حجاب نمی‌توانستند در مسابقات برون‌مرزی شرکت کنند، به رشته کاراته روی آورد.

آرزو نعمتی‌پور اکنون 14 سال دارد و در سال اول مقطع متوسطه تحصیل می‌کند. او بیش از یک سال است که به عضویت تیم‌ملی درآمده و توانسته است مقام‌های بسیاری در مسابقات آسیایی و جهانی در دو بخش کاتا و کومیته به دست آورد.

الهه نعمتی‌پور، خواهر بزرگتر آرزو نیز که از همان ابتدا پابه‌پای آرزو، او را برای حضور در تمرینات همراهی می‌کرد، سرانجام خودش هم به این رشته علاقه‌مند می‌شود و یک سال پس از خواهر کوچکتر و از سن 11 سالگی فعالیت خود را در رشته کاراته آغاز می‌کند. الهه كه دانشجوی سال دوم مهندسی شیمی است، اکنون پنج سال است که عضو تیم‌ملی ست و كسب چندین مقام آسیایی و جهانی را  نیز در کارنامه خود دارد.

خواهران نعمتی‌پور که ساکن ماهشهر هستند.

*در ابتدا درباره ورودتان به این رشته صحبت کنید.

آرزو: پدر و مادرم علاقه‌مند بودند که من و خواهرم ورزشکار شویم که من در ابتدای فعالیت ورزشی‌ام به سمت رشته ژیمناستیک رفتم و مدتی در این رشته فعالیت داشتم، ولی به خاطر این‌که این رشته مسابقات برون‌مرزی نداشت، مادرم ترجیح داد که من به رشته‌ دیگری که آینده آن بهتر باشد، بروم. باتوجه به این‌که ما در منطقه‌ای زندگی می‌کنیم که رشته‌های ورزشی بسیاری در آن فعال نیستند، به سمت کاراته رفتم. این رشته جزو بهترین رشته‌های ورزشی‌ای بود که در ماهشهروجود داشت. فعالیتم را در این رشته از سن چهار سالگی شروع کردم و اکنون نیز زیر نظر زهره آرمان کار می‌کنم. من در مسابقات کشوری، آسیایی و جهانی بسیاری در دو بخش کاتا و کومیته شرکت کرده‌ام و صاحب مقام نیز شده‌ام. بیشترین مدال‌هایی که به دست آورده‌ام در بخش کاتا است و می‌توان گفت که بیشتر در این بخش فعالیت می‌کنم، چرا که مربی من تشخیص داد که توانایی‌های من در کاتا بیشتر است .

الهه: من اگرچه شش سال از آرزو بزرگتر هستم، ولی فعالیتم را در این رشته یک سال پس از او آغاز کردم. هنگامی‌که آرزو را برای تمرین به سالن می‌بردم، خودم نیز ترغیب شدم و تحت تاثیر قرار گرفتم که در این رشته فعالیت کنم و حدودا 11 سالم بود که کارم را در رشته کاراته و در بخش کاتا آغاز کردم. باتوجه به این‌که نسبت به آرزو از سن بالایی کار خود را شروع کردم، تاکنون نتوانسته‌ام در مسابقات زیادی شرکت و خود را ثابت کنم.

*همیشه حمایت خانواده در موفقیت یک ورزشکار تاثیرگذار بوده است، خانواده شما تا چه اندازه در موفقیت‌هایتان نقش داشته‌ است؟

آرزو: پدر و مادرم از نظر مالی ما را برای حضور در رقابت‌ها و اعزام‌ها، حمایت می‌کنند و می‌توانم بگویم پدرم برای ما، حکم هیات را هم دارد!

الهه: اگر خانواده‌، ما را همراهی و حمایت نمی‌کردند، نمی‌توانستیم در این رشته به هیچ موفقیتی برسیم. ما در بیشتر اعزام‌ها فقط با حمایت از سوی خانواده می‌توانیم در مسابقات شرکت کنیم و اگر خانواده‌مان نبودند، نمی‌توانستیم در مسابقه‌ای حضور پیدا کنیم و به جایی برسیم. البته حمایت‌های زهره آرمان که مربی هر دوی ما است نیز در موفقیت‌های بسیاری که به دست آورده‌ایم، موثر بوده است؛ او همیشه حامی‌مان بوده است.

*امکانات موجود در ماهشهر برای کاراته بانوان کافی است؟

الهه: ما اکنون در منطقه “ممکو” ماهشهر تمرین می‌کنیم که تمام امکانات آن برای شرکتی‌ها است تا غیرشرکتی‌ها؛ درواقع به غیرشرکتی‌ها اهمیتی داده نمی‌شود و من فکر می‌کنم اگر خانم آرمان و حمایت‌های او نبود ما نمی‌توانستیم به این خوبی کار کنیم. حتی چندین بار برای تمرین به خانه آرمان رفتیم و در آن‌جا کار کردیم. درکل بین ما و افرادی که شرکتی هستند، تفاوت بسیاری برای تمرین کردن است.

*هیات استان تا چه اندازه از شما حمایت‌ کرده است؟

آرزو: هیات استان اصلا توجهی به ما نمی‌کند و حتی زمان‌هایی بوده که مربی‌ ما خانم آرمان هزینه‌های ما را برای اعزام به رقابت‌ها از حقوق خودش پرداخت کرده است. هنگامی‌که در مسابقات آسیایی ازبکستان شرکت کردم، با هزینه پدرم به این مسابقات رفتم؛ البته فدراسیون بلیت رفت و برگشت را تقبل کرد و مکانی نیز در آن‌جا برای ما در نظر گرفت. درکل هیات استان از من برای شرکت در این پیکارها حمایتی نکرد و حتی یادم است، یکی از هم‌اتاقی‌هایم در این رقابت‌ها، هیات استانش حتی کارت شارژ او را هم تهیه کرده بود تا وقتی با مربی‌اش تماس می‌گیرد، از نظر هزینه تماس مشکلی نداشته باشد. هم‌چنین یادم است زمانی‌که از این مسابقات برگشتیم، تمام روسای هیات‌های استان‌ها به استقبال بازیکنان‌شان آمدند ولی من و مربی‌ام به تنهایی به ماهشهر برگشتیم و در آن‌جا کسی به استقبال ما نیامد.

الهه: ما هر وقت با هیات استان تماس می‌گیریم که هزینه‌های رفت و برگشت ما را به مسابقات پرداخت کند، می‌گویند که بودجه نداریم . همین موضوع باعث می‌شود ما هم در بیشتر رقابت‌ها شرکت نکنیم و خودمان هم دیگر نمی‌توانیم بیش از این برای حضور در مسابقات هزینه کنیم. درکل این موضوعات باعث شده که ما دیگر انگیزه لازم را برای شرکت در مسابقات نداشته باشیم. به هر حال ورزشکار باید بدون دغدغه در مسابقات شرکت کند و تمام تمرکزش روی مسابقات باشد.

* تاکنون به این موضوع فکر کرده‌اید که به دلیل حمایت نشدن، ورزش را کنار بگذارید؟

الهه: وقتی ورزشکار در رشته‌ای شروع به فعالیت می‌کند، نمی‌تواند به راحتی آن را کنار بگذارد، اما این مسایل در انگیزه ما تاثیر گذاشته است؛ به طوری که ما در اوایل کارمان صبح و بعدازظهر تمرین می‌کردیم، اما اکنون تا مربی‌مان با ما تماس نگیرد و نگوید که به تمرین بیایید، به تمرین نمی‌رویم؛ یعنی تا اجباری نباشد و مطمئن نباشیم که قرار است در مسابقه‌ای شرکت کنیم، به تمرین نمی‌پردازیم. حمایت‌شدن در عملکرد ورزشکار بسیار تاثیرگذار است و باتوجه به این‌که آرزو مدال‌های آسیایی و جهانی بسیاری دارد، به نظرم هیات باید از او حمایت کند. وقتی او نمی‌تواند به دليل عدم حمايت هيات به راحتی و به صورت مداوم در رقابت‌ها شرکت کند، مربیان و داوران  او را نمي بينند. این موارد در انگیزه و عملکرد بازیکن تاثیر می‌گذارد و نبود ما در مسابقات باعث می‌شود که دیده هم نشویم.

آرزو: باوجود این مسایل ما کم‌کم در حال بی‌انگیزه شدن هستیم و علاقه ما دیگر مانند زمانی‌که کارمان را شروع کردیم، نیست؛ در واقع اهداف ما در حال نابودشدن است و بی‌انگیزه شده‌ایم. البته هیات استان دوست دارد که ما در مسابقات شرکت کنیم ولی برای شرکت، باید از ما حمایت کند.

*باتوجه به این مشکلات چه انتظاری از مسوولان دارید؟

الهه: باتوجه به سختی‌هایی که برای اعزام به رقابت‌ها داریم، از مسوولان استان انتظار حمایت مالی داریم و از آن‌ها می‌خواهیم که حداقل هزینه‌های رفت و برگشت ما را به مسابقات، پرداخت کنند. نه این‌که به ما بگویند از جیب خودتان هزینه کنید و بعد فاکتورهایش را به ما بدهید؛ من فاکتورهای زیادی دارم که هنوز نقد نشده است و به دلیل همین مشکلات مالی، اکنون لباس تمرین و مسابقه من یکی شده است و خودم هم دیگر نمی‌توانم برای خرید لباس هزینه کنم.

آرزو: بیشتر بازیکنان که سختی می‌کشند، می‌دانند که این سختی‌ها نهایتا نتیجه‌ دارد، ولی ما علی‌رغم سختی‌هایی که برای تمرین می‌کشیم، نتیجه‌ای نمی‌بینیم به همین دلیل انتظار داریم که مسوولان از ما حمایت کنند؛ به هر حال حمایت آن‌ها به ما انگیزه می‌دهد.

*باتوجه به این‌که هر دو خواهر هستید و در یک رشته فعالیت می‌کنید، بودنتان در کنار هم تا چه اندازه در موفقیت‌تان تاثیرگذار بوده است؟

الهه: این‌که هر دو در یک رشته کار می‌کنیم، باعث تشویق و ترغیب هر دوی ما برای رسیدن به موفقیت است.

آرزو: فعالیت ما از این نظر که هر دو می‌توانیم همدیگر را راهنمایی کنیم و پشتیبان هم باشیم، بسیار خوب است.

*وضعیت کاراته استان را چطور می‌بینید؟

الهه: به نظرم سطح کاراته بانوان خوزستان در کشور بالا است و نفراتی را نیز در استان داریم که در کشور مطرح و در مسابقات برون‌مرزی هم شرکت کرده‌اند. البته استان ما بازهم جای کار دارد تا بتواند نفرات بيشتري را به کشور معرفی کند.

*قبل از اینکه وارد این رشته شوید، اطلاع داشتید که کاراته رشته‌ای المپیکی نیست و آیا این موضوع در انتخاب شما برای فعالیت در این رشته تاثیرگذار بود؟

آرزو: نه نمی‌دانستیم و اگر هم می‌دانستیم بازهم این رشته را انتخاب می‌کردیم چرا که به آن علاقه‌مند بودیم.

الهه: البته اگر هم آن زمان می‌دانستیم که کاراته رشته‌ای المپیکی نیست، در منطقه ما رشته دیگری نبود که بتوانیم به آن بپردازیم. در ضمن زمانی‌که وارد این رشته شدیم، به المپیک فکر نمی‌کردیم.

*چند وقتی است که زمزمه المپیکی‌شدن کاراته به گوش می‌رسد، نظرتان در این خصوص چیست؟

الهه: صد درصد در پیشرفت این رشته در کشور تاثیرگذار است و به نظرم آن موقع در بخش بانوان نیز انگیزه‌ها بیشتر می‌شود؛ هر چند که معتقدم بازهم ورزشکاران تهرانی باتوجه به این‌که می‌توانند به راحتی در رقابت‌ها شرکت کنند، به تبع نسبت به نفرات شهرستانی بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند و می‌توانند پیشرفت بیشتری داشته باشند.

آرزو: به نظرم با المپیکی‌شدن کاراته، دیدها نسبت به این رشته بازتر و فعالیت بانوان نیز بیش از پیش می‌شود. اکنون ما بسیار امید داریم که این رشته، المپیکی شود و به همین دلیل بیشتر در مسابقات جهانی شرکت می‌کنیم تا با حجاب ما سازگارتر شوند.

*بهترین و تلخ‌ترین خاطره ورزشی‌تان در این مدت چه بوده است؟

آرزو:تلخ‌ترین خاطره من مربوط به زمانی است که از مسابقات آسیایی ازبکستان برگشتم و هیچ کسی از مسوولان به استقبال من و مربی‌ام نیامد و وقتی دیدم روسای هیات‌های سایر استان‌ها در فرودگاه به استقبال مدال‌آوران‌شان آمده‌اند، با دیدن این صحنه گریه‌ام گرفت. من باتوجه به این‌که محصل هستم، با سختی‌های بسیاری برای این رقابت‌ها تمرین و خودم را آماده کردم ولی از این‌که هیچ کس از من قدردانی نکرد، ناراحت شدم و این برایم به عنوان یک خاطره تلخ باقی ماند.

بهترین خاطره ورزشی‌ام نیز مربوط به زمانی می‌شود که در رده سنی نونهالان بودم و در مسابقات جهانی هلند شرکت کردم؛ در این مسابقات به دلیل این‌که موهایم کوتاه بود شبیه پسرها شده بودم و همه متعجب بودند که اگر مسابقات دختران است پس چرا یک پسر می‌خواهد روی تاتامی بیاید! سر همین موضوع با یک کاراته‌کا از کشور هند که رقیبم هم بود، آشنا شدم؛ در ابتدا فکر نمی‌کردم این آشنایی در حدی باشد که دوباره با یکدیگر ارتباط داشته باشیم ولی زمانی‌که در مسابقات آسیایی هنگ‌کنگ شرکت کردم، بازهم او را دیدم. او برای من سوغاتی هم آورده بود و از آن زمان به بعد با این بازیکن هندی که در واقع رقیبم هم بود، دوست شدم و این یکی از بهترین خاطرات ورزشی من است.

الهه: خاطره خوبی که ندارم ولی تلخ‌ترین خاطره‌ام این است که هر سال به من می‌گویند تیم‌ملی در رده سنی زیر 21 سال اعزام دارد ولی بعد من را باوجود این‌که در انتخابی تیم‌ملی هم اول می‌شوم، به رقابت‌ها اعزام نمی‌کنند و به جای من، نفر دیگری را می‌فرستند که همین موضوع باعث شده است خاطره خوبی در کاراته نداشته باشم.

* سقف آرزوهای ورزشی‌تان …

الهه: در صورت المپیکی شدن کاراته، رسیدن به المپیک است.

آرزو : در وهله اول دوست دارم به المپیک برسم. همچنین باوجود این‌که قهرمانی‌های بسیاری در مسابقات جهانی دارم، ولی رسیدن به مدال مسابقات تمام‌سبکی جهان هم از آرزوهای من است و دوست دارم به آن برسم.

*تا چه زمانی می‌خواهید کاراته را ادامه دهید؟

الهه: تا زمانی‌که بتوانم در این رشته کار ‌کنم، آن را ادامه می‌دهم.

آرزو: اکنون 14 سال سن دارم و برنامه‌ام این است که تا پیش از ورود به دانشگاه، این رشته را ادامه دهم، اما هنوز تصمیمی برای ادامه این رشته پس از دانشگاه نگرفته‌ام.

*در آینده چه برنامه‌هایی را پیش‌رو دارید؟

آرزو: مسابقات جهانی تمام‌سبکی پاریس و رقابت‌های سبکی هند و آفریقای‌جنوبی را پیش‌رو دارم که بازهم باید هزینه شرکت در این مسابقات را خودمان پرداخت کنیم؛ به همین دلیل احتمالا در این مسابقات شرکت نمی‌کنم چرا که هزینه‌بر است. فدراسیون ما را فقط برای شرکت در رقابت‌های تمام‌سبکی، آن هم در حد پرداخت هزینه رفت و برگشت، حمایت می‌کند.

الهه: من به دلیل این‌که از رده سنی زیر 21 سال خارج و وارد رده سنی بزرگسالان شده‌ام، برای ثابت‌کردن خودم در این رده، نیاز به زمان دارم و باید در مسابقات کشوری شرکت و با حریفان مبارزه کنم تا دیده شوم و امید هم دارم که بتوانم خود را نشان دهم.

آرزو علاوه بر کسب مقام در مسابقات کشوری، عناوین زیادی در مسابقات برون‌مرزی به دست آورده است که می‌توان به قهرمانی کاتای انفرادی و تیمی مسابقات جهانی 2009 آفریقای‌جنوبی و نشان نقره کومیته همین رقابت‌ها، مقام اول کاتای انفرادی مسابقات جهانی 2005 هلند، عنوان اولی کاتای انفرادی و تیمی مسابقات آسیایی 2009 گرجستان، مقام قهرمانی و نایب‌قهرمانی کاتای انفرادی به ترتیب در مسابقات آسیایی 2012 ترکیه و 2012 ازبکستان، عنوان سوم کاتای انفرادی رقابت‌های آسیایی 2007 هنگ‌کنگ و مقام سوم کاتای انفرادی مسابقات بین‌المللی جام وحدت در سال 2007 اشاره کرد.

مقام قهرمانی کاتای انفرادی مسابقات جهانی 2009 آفریقای‌جنوبی، عنوان سوم کاتای انفرادی رقابت‌های آسیایی 2007 هنگ‌کنگ و نشان برنز کاتای تیمی مسابقات کشورهای اسلامی، عناوین برون‌مرزی الهه نعمتی‌پور است. وی نیز در مسابقات کشوری بارها صاحب مقام شده است.