آجیل نخریم

سرویس ما و زندگی به دخت/

متاسفانه یک مشت دلال مثل زالو و کفتار به جون مردم افتادن و هر روز یک چیزی رو بهونه میک نن تا خون بیشتری از بدن مردم بکشن . از ارز و طلا و ماشین و مسکن گرفته تا ارزاق عمومی و … حالا چشم مون به جمال آجیل هم روشن شد! واقعاً چه اتفاقی افتاده که قیمت آجیل توی یک هفته باید دو تا سه برابر بشه! اگه تولید کننده سودی می برد آدم برای خودش توجیه میک رد که لااقل آدمای زحمت کش سود بردند،  ولی متاسفانه زالوها و کفتارها به صف شدن تا شیره جون کشاورز و خون مردم رو یکجا بالا بکشن .

حالا چرا بحث آجیلو وسط کشیدم ؟ شاید هنوز برای خیلی از ماها 300-400 تومن هزینه آجیل عید اونقدر نباشه که توان مالی خریدشو نداشته باشیم. اما این پول میتونه شب عید یه خانواده رو برقرار کنه . میتونه هزینه خوراک 1 ماه یک خانواده رو تامین کنه . الان خیلی از هموطنامون حتی دیگه توان سیر کردن شکم خودشون و خانواده شونو ندارن . توان خرید یه دست لباس رو ندارن . توان تامین هزینه تحصیل بچه هاشونو ندارن …

قصدم این نیست که بگم بیاییم پول آجیلو به اونایی که نیازمند و آبرودارن کمک کنیم . قصدم اینه که بگم بیاییم ” با هم و برای هم بودن” رو تمرین کنیم . نخریدن و نخوردن آجیل کسی رو نمی کشه . اما خریدنش یک مشت مفت خور دلال رو ( صنف و بازار به دل نگیرن منظور دلال هاست ) تقویت میکنه و صد البته جری تر، که دفعه بعد یک چیز دیگه و یک شکل دیگه براشون عامل مکیدن خون مردم بشه . قصدم اینه که بیاییم به جای شعار دادن و عمل نکردن ، این بار بدون شعار عمل کنیم . بیاییم پوزه دلال جماعت رو بمالیم زمین تا حواسش جمع بشه که نه بابا ، دیگه از اون خبرا نیست .

اگر 15  میلیون خانواده بطور متوسط 100 هزار تومن توی جیب دلالای آجیل بکنن ، همین یک قلم میشه 1500 میلیارد تومن! پولی که بلافاصله میره توی یک مسیر دیگه چون دلالا رو فربه تر و فربه تر کرده تا دفعه دیگه دمار مردمو بیشتر درآرن .

حرف ساده است . بیاییم امسال آجیل نخریم و یک نوشته قشنگ روی سفره هفت سین مون و میزمون بزاریم که برای چی این کارو کردیم . اگر کسی دوست داشت بدون هیچ اجباری  میتونه معادلشو به افراد نیازمند اطرافش یا مثلاً به زلزله زده هایی که یک زمستون وحشتناک رو گذروندن، کمک کنه تا اونها هم یه کمی عید داشته باشن و یه کمی مرهم آلام شون باشیم و یه کمی “بگیم” هموطن ما کنارت هستیم . نه اینکه با یه نوشته توی فیس بوک … با گفتن چهار تا جمله توی جمع ابراز همدردی بکنیم . می تونیم با پولش مواد خوراکی ، لباس ، یا هر چیز ضروری دیگه تهیه کنیم و ببریم دم خونه یه آدم زحمتکش که روزگار دستشو خالی کرده ، زنگو بزنیم و بذاریم پشت در و بریم . اگر هم دوست نداشتیم پولشو بذاریم جیب خودمون . حداقل نذاشتیم یه مشت دلال بخورن و ببرن و به ریشمون بخندن .

بعضی ها فکر می کنن : مگه میشه! عیده! آبرومون…! … … … ما که فکر می کنیم میشه و قشنگ تر هم هست . آبروی آدم به اینه که انسان باشه . آبرویی که بند چهار تا تخمه و آجیل باشه همون بهتر که بره .

فاطمه پور عابدینی / انتهای متن/