عروس خانم وکیلم؟

سرویس اجتماعی به دخت/
این لطیفه ایست که این روزها خیلی هامان از طریق پیامک تلفن همراه دریافت کرده ایم.
اگر لطیفه را نه یک شوخی که طنزی نیشگون بدانیم، بانگاهی کنایه آمیز به پدیده های نه چندان  مطلوب اجتماعی، آن وقت مطلب بالا را دیگر نه فقط شوخی  و نه حرفی از جنس “پ نه پ” که صرفاً به آن بخندیم و نه حتی کنایه ای به جمعیت کم پسران در سن ازدواج،می بینیم.
همه مان می دانیم که اگر پسران در سن ازدواج ما، استین بالا بزنند و به امر ازدواج روی بیاورند، بخشی از مشکلات جامعه جوان ما، به خصوص در شهر های بزرگ ،با رفتن سر خانه و زندگی شان حل می شود .اما چرا چنین جرأتی را در بسیاری از آن ها، اگر چه تحصیل کرده ودارای شغل، نمی بینیم؟ دلیلش تعهداتی ست که باید بپذیرند، در حالی که به جز جمع اندکی از آن ها که  متعلق به قشر مرفهند، بقیه نمی توانند از پس چنین تعهداتی  برآیند. مبلغ بالای مهریه، که حالا دیگر هم گرفته می شود و هم بابتش  پشت میله های زندان می روند، خرید طلای گرمی چند ده هزار تومانی ، مخارج  لباس و آرایشگاه، سالن و الی آخر که همه اقلام آن هم باید مو به مو هزینه شود،دیگر رغبتی برای پسران دم بخت نمی گذارد که حتی به این مسأله فکر کنند، چه رسد به اقدام. به نظر می رسد  حل چنین معضلی که با وجود شرایط پیچیده اقتصادی روند رو به رشد دارد، فقط با عزم ملی میسر است.
شاید لازم باشد که بزرگان قوم  طرحی نو بریزند  و رسم و رسوم از ابتدا تا انتهای امر ازدواج را جور دیگری تعریف کنند. شاید در این صورت از تبعات سوء فرهنگی ناشی از  سنگینی هزینه ازدواج  بکاهیم و نه شاید که حتماً با این تغییر مدل،  زمینه ساز  رشد نرخ ازدواج  دختران وپسران مان باشیم . فعلا که تنها راه پیش پای جوانان ما قهر کردن با ازدواج  است. اما این قهر تاکی می تواند ادامه یابد؟ عواقب ناخوشایند  فردی و اجتماعی این قهر را  فقط خدا می داند.
آیا نمی توان شعار ساده زیستی را به مقوله ازدواج راه داد و عملی کرد؟ نمی شود از بار مالی ازردواج کم کرد  و به بار معنویش اضافه کرد؟ مگر نه اینکه در شرایط فعلی دنیا برای فرار از مشکلات اقتصادی،  مدل ریاضت را انتخاب کرده ؟ نمی شود  پدر و مادرها  و یا دختر و پسرهای  دم بخت خودشان در پیدا کردن راه چاره و عملی کردن آن برای  ازدواج  فکری کنند و قدمی عملی بردارند.
سعید الف/انتهای متن/