خودنمایی در بازار شده وظیفه شما؟

سرویس فرهنگی به دخت/

بعد از شهریور 1320 شمسی و تبعید رضاشاه به جزیره موریس توسط انگلیسی ها، بخش زیادی از مردم آزاد شده از خفقان 20 ساله دوره پهلوی اول، شروع به بازسازی فرهنگ دینی و بازگشت به اصالت های خود کردند. بازگشتی که دوره دین ستیزی شاه دیکتاتور را نفی و محکوم می کرد و به دنبال شناخت عمیقتر از مذهب بود.

در آن زمان جوان دی نمداری به نام «نصرت الله نوریانی» با کمک عده ای از بازاریان متدین تهرانی اقدام به انتشار روزنامه ای کرد به نام «آئین اسلام» تا به وسیله آن به نشر معارف اسلام بپردازد و به شبهات مطرح شده در زمان پهلوی اول نسبت به مبانی اعتقادی مردم پاسخ دهد. در آئین اسلام مجموعه ای از نویسندگان جوان قلم می زدند که نام برخی از آنها بعدها بسیار مشهور شد؛ نویسندگانی چون حجت الاسلام خالصی زاده و کمره ای، ابوالقاسم حالت –شاعر اولین سرود ملی جمهوری اسلامی یعنی “شد جمهوری اسلامی به پا”-، سراج الدین انصاری و فخرالدین حجازی …

این روزنامه نسبت به تفکرات انحرافی و مواضع افراد ضددین حساسیت زیادی داشت؛ به همین دلیل هم حجت الاسلام خالصی زاده در این روزنامه شروع به پاسخ دادن به کتاب ضدشیعه «اسرار هزار ساله» علی اکبر حکمی زاده کرد و یا در همین روزنامه مرحوم سراج الدین انصاری شروع به پاسخ دادن به شبهات ضددینی احمد کسروی -دیوانِ حافظ و سعدی سوز- کرد…

اما نویسندگان این روزنامه به مسائل بانوان مسلمان کشور هم توجه ویژه ای داشتند. به این صورت که از شماره هشتم به بعد «آئین اسلام» انتشار مقالاتی درباره حقوق زن در اسلام، جایگاه متعالی او در شریعت نبوی و پاسخ به شبهات و مسائل زنان آغاز شد. مثلا درج مقالات سلسله واری با عنوان «زن در اسلام» به قلم یکی از بزرگان اسلام، از مطالب مربوط به زنان در این مطبوعه بود که سعی داشت به تبیین حقوق زنان در اسلام بپردازد. اما مطالب دیگری به قلم آقای علوی طالقانی درباره مسائل زنان نوشته میشد که بسیار جالب بود. به طور مثال از ایشان در شماره 29 آئین اسلام، مورخ 14 مهر 1323.ش، ص 4و7، مقاله ای چاپ شده است با عنوان «خانه یا مهد پرورش». نویسنده در ابتدای مقاله با تفسیر آیه 36 سوره نور “فی بیوتٍ اذن الله اَن تُرفع و یذکر…” به جایگاه خانه و خانواده در اسلام پرداخته و سپس به نقش زن به عنوان همسر و مادر در این خانه و خانواده میپردازد…

اما در آخر مقاله جناب علوی طالقانی با تقدیر از بانوان نجیب و پاک ایرانی، به دادن تذکر به دختران و زنانی می پردازد که تحت تاثیر دوره دین ستیزی پهلوی اول، به اصطلاح مدرن شده و حیا و حجاب را کنار گذاشته بودند. در بخشی از آخر مقاله خطاب به اینگونه افراد آمده است:

«آیا زینت و آرایش کردن سر و صورت و … خود را رنگین ساختن، در کوچه و بازار خودنمائی کردن، شده وظیفه شما؟! افسوس و صد افسوس! این چه رفتار و حرکت ناپسندی است؟ وظیفه شما آنست که اگر بدان عمل کنید جامعه نیکبخت و سعادتمند گردد؛ نه اینکه به شئونات جامعه صدمه وارد شود. اگر شما به ترقی و سعادت جامعه خود علاقه دارید وظیفه مسلمانی خود را به جای بیاورید و کارهای افراطی خود را کنار بگذارید و قدری فکر کنید…»

انوشه میرمرعشی/ انتهای متن/