تاکسی نه ماشین گذری

 سرویس ما و زندگی به دخت/

برای چندمین بار بود که از همین مسیر رد می شدم .

تاکسی های خطی ردیف منتظر مسافر ایستاده بودن …

یه نگاهی به اونا کردم و رفتم کنار خیابون تا با ماشین های گذری برم…

دوباره به تاکسی ها نگاه کردم ، پیرمردی حدود 60 سال… همیشه اونجا بود ؛ رفتم کنارش ایستادم بهش نگاه کردم..

گفت: انقلاب میری؟

گفتم: آره.

گفت : برو بشین.

شروع کرد به داد زدن ، انقلاب … انقلاب… انقلاب سه نفر.

گفتم: شما همیشه اینجایید؟

انگار منتظر حرف زدن بود.

گفت : بچه تبریزم ، از صبح تا شب اینجام ، کل روز.

گفتم: یعنی خونه نمی رید؟

گفت: دخترم اینجاست ولی آدم که نمی تونه همش بره خونه دخترش .

با دست به یه ساندویچ فروشی اشاره کرد.

گفت: ناهار رو اونجا می خورم.

دور و بر و نگاه کرد به آرومی گفت: البته ماهی یه بار خونش می رم تا مزه قورمه سبزی یادم نره.

 بعدش با دست به تاکسی اش اشاره کرد ، گفت اینجام می خوابم…

شونه شو بالا انداخت و شیشه ها ماشینو پاک کرد…

به مسافرهای کنار خیابون  نگاه می کرد و سرشو تکون می داد با خودش زمزمه می کرد .

توی ماشین نشستم تا زمزمه ها رو بشنوم.

می گفت: انگار ما ها رو  نمی بینن… وایستادن کنار خیابون منتظر ماشینن… پس ما اینجا چی کاره ایم… به خدا ما هم با همون قیمت می بریم… ما هم مالیات میدیم و هم شارژ ، اون وقت ….

راست می گفت؛ همه ی مسافرها به بهانه عجله داشتن سوار تاکسی نمی شدن و هر کدوم شون سوار ماشین های دیگه می شدنٰ، در صورتی که اگه همشون سوار بشن تاکسی هم زود راه می افته.

موقع راه افتادن یه خانومه اومد و یه قابلمه غذا بهش داد.

با خوشحالی سوار شد … قبل از راه افتادن در قابلمه رو باز کرد و بو کرد … ذوق کرد.

با خودش می گفت: خدا خیرت بده دختر..

بعد به من گفت: دخترم بود ، دیشب نتونستم برم خونش…

توی راه چند باری به ساعتش نگاه کرد فکر کنم منتظر وقت ناهار بود.

خدیجه فتحی/انتهای متن/