من کیستم؟

سرویس فرهنگی به دخت/

سه شنبه، اول ژانویه – بعد از کنفرانس اوربان “افریقای جنوبی”

سال جدیده و به نظر می رسه که باید دفتر خاطرات جدید را شروع کنم! اگر راستشو بخواین اصلا حس و حال نوشتن ندارم . با این که می دونم تو این چند روز کلی اتفاقها افتاده ،تا حدی که می تونم صفحه ها و صفحه ها در موردش حرف بزنم.

یه جورایی حس می کنم انگار ترکیدم یا شایدم فقط گیج شدم ؛ولی این اصلا قابل قبول نیست؛چون من یه عالمه اوقات خوش اینجادر”اوربانا”(URBANA)  داشتم. منظورم اینه که من بیشتر از اونی که تصور می کردم راجع به هیئت های اعزامی در سرتاسر جهان دیدم و شنیدم. واقعا عجیبه وقتی می بینی این همه سازمان وجود داره! ولی هنوز نمی تونم این احساس عجیب را توجیه کنم. برای شروع حس می کنم در حال حاضر چقدر کوچک و بی مقدارم. فکر می کنم این به خاطر اینه که من بین هزارها جوونی بودم که خدا از آنها خواسته بود تا یک کاری، روی این کره زمین انجام بدن . می دونم باید خوشحال باشم از این از این که این همه جوون هستند که می خوان به “خدا” خدمت کنن! شاید فقط خسته ام و می خوام زود برگردم خونه.

شاید حس بدم به خاطر “جاش میلر” (JASH MILLER) است که طی کل همایش سعی می کرد جوری رفتار کنه که انگار من اصلا وجود ندارم! خیلی خب می دونم خیلی بزرگش کردم. … ولی آخه یه دختر می تونه چه احساسی داشته باشه،وقتی کسی مثل “جاش” تو کل روز حتی یه وقت هم باهاش نگذرونه. تقریبا یه سال پیش بود که “جاش” به من علاقمند شده بود.حالا بیا ما را ببین .هه هه !! خنده داره ! خدا را شکر دیگه یه جورایی ازش دارم می گذرم و دارم عادت می کنم.

ادامه دارد….

ترجمه: ریحانه بی آزاران

این مجموعه را در روزهای یکشنبه، سه شنبه و پنجشنبه بخوانید./انتهای متن/