مهراوه شریفی نیا از تجربه اش در تفکیک زباله می گوید

از تبلیغِ بدیهیات گریزانم، الان هم فقط می‌خوام از یک تجربه‌ی شخصی بگم، تصمیم‌گیری با شماست. دو سه ساله عادت کردم زباله‌های خشک و تر رو جدا کنم. به جز سطل آشغالی که زیر سینک ظرفشویی برای تفاله‌ی چای و… هست، همیشه یک کیسه به درِ کابینت آویزون می‌کنم برای زباله‌های خشک مثل بطری‌های آب، نوشابه یا ظرف خیارشور، ترشی، سس، ماست، عسل و… . گاهی می‌شنیدم که این کار فایده نداره به این دلیل که سطل‌ آشغال‌های اصلیِ شهر تفکیک شده نیستند و همه‌ی زباله‌ها درهم حمل می‌شن، ولی من باز هم به جداسازی زباله‌ها ادامه دادم چون می‌دیدم بچه‌های کوچکی هستند که با گونی‌های بزرگ از سطل آشغال‌ها بطری آب جمع می‌کنند.(ای کاش مجبور به انجام چنین کاری نبودند.) چند روز قبل برای ایفای نقشم به محل تفکیک زباله‌ رفتیم و چند ساعتی رو اونجا سپری کردیم. اون روز فهمیدم که کار درستی انجام می‌دم. وقتی یک انسانِ نیازمند(ایرانی، افغانی یا هر ملیت دیگری) برای گذران زندگیش در مکان‌ کثیف و پر از مگسِ تفکیک زباله، مجبور به جدا کردن پلاستیک، شیشه، قوطی و… از سایر آشغال‌هاست، شاید با جداسازیِ من ذره‌ای کمتر آزار ببینه و زباله‌ی تفکیک شده‌ی بیشتری رو بتونه تحویل بده. به امید روزی که در این کشور هیچ کودک و هیچ انسان بالغی برای رفع نیاز مالیش مجبور به جداسازی زباله‌ی من و ما نباشه.

منبع: مشرق/انتهای متن/