مردم را هم سر سفره انقلاب میهمان کنیم
این روزها که جشن های 39 سالگی انقلاب اسلامی در همه جا برپاست، بهتر نیست که اقلا بخشی از هزینه چنین مراسمی که گاهی خیلی هم تکراری و کسل کننده اجرا می شود، صرف اموری مفیدتر و جالب تر شود؛ کارهایی که بشود با آن مردم را هم میهمان سفره انقلاب کرد؟
حوالی بهمن ماه و یا شاید زودتر، از همان ابتدای دی ماه در مدارس، ادارات، ارگان ها و دانشگاه ها همهمه و جنب و جوش شروع می شود، بعضی برنامه های خودشان را برای برگزاری مراسم جشن انقلاب از ماه ها زودتر طراحی کرده اند و این روزها دست به عمل می زنند و برخی دیگر تازه این روزها فکر می کنند که چه کنند تا از جرگه جشن گیرندگان عقب نمانند.
با دقت در کم و کیف خیلی از این مراسم اگر رصد کنی، نکاتی را درمی یابی که بد نیست در 39 سالگی پیروزی انقلاب به آنها توجه کافی بشود.
اولین نکته این است که آیا این جشن ها و مراسم و فعالیت ها در سالگرد انقلابی با شکوه حتما به لحاظ ظاهری هم با شکوه و پرخرج باشد؟ نمی شود چنین مراسمی با هزینه کم و ساده اما پر محتوا و همراه با خلاقیت های هنری تر و جذاب تر باشد؟ آیا مراسم تکراری و کسل کننده برای بزرگداشت سالگرد انقلاب می تواند پیامی برای کسانی داشته باشد که خودشان انقلاب را ندیده اند و باید از راه همین برنامه ها با انقلاب اسلامی و ماهیت و اساس و چگونگی اش اشنا شود؟ جز این است که متاسفانه بعضی از این برنامه ها نه تنها جاذبه ای ندارد و آگاهی بخش نیست، بلکه دافعه هم دارد؟ آیا خیلی از این فعالیت ها تنها برای رفع تکلیف انجام نمی شود؟
راستی تا به حال شده است نوع دیگری فکر کنند مسئولین روابط عمومی های ادارات و ارگان ها و دست اندر کاران فرهنگی ذی ربط در رپایی این گونه مراسم؟
مثلا تا به حال فکر کرده اند به این که بخشی از این هزینه ها را صرف پر کردن خلأهای زندگی کارکنان همین ادارات و ارگان ها می توان کرد؟ مثلا با تشویق ها و تقدیرهای مادی در چنین مناسبتی هم بزرگداشت سالگرد انقلاب را برگزار کنیم و هم طعم این مناسبت را در کام آدمها شیرین تر کنیم؟
آیا مثلا بهتر نیست برای تحکیم و تقویت حس وطن دوستی کودکان و نوجوانان مان در چنین روزهایی کارهایی مناسب حال و هوای آنها که با این مناسبت هم سازگار باشد انجام دهیم؟ مسابقات معنادار و تشویق کننده ای که برای آنها هم دستاوردی هم مادی و هم ذهنی داشته باشد؟
نمی شود از حاشیه های غیر ضروری و پرهزینه (مثل ریسه کشی و سخنرانی خسته کننده و پذیرایی های آنچنانی) در مدرسه ها کم کنیم و بودجه مورد نظر را مثلا صرف کاری کنیم که به بهبود معیشت دانش آموزان نیازمند بیانجامد؟ آنها هم آیا حقی دارند که در سالگرد انقلاب اینطوری میهمان سفره انقلاب شوند؟
آبا نمی شود که فرضا در ادارات و ارگان های مختلف هزینه های این جشن صرف بهبود معیشت کارگران و کارمندانی شود که در خیلی از اولیات زندگی شان هم لنگند؟ مثلا نمی شود برای بزرگداشت سالگرد انقلابی که انقلاب محرومین و پابرهنه ها بود، آبدارچی پیر اداره را که سالیان سال حسرت زیارت قبر امام رئوفش را دارد، با خانواده به یک سفر چند روزه به مشهد فرستاد؟
اگر یکی از کارکردهای این جشن ها این است که ولی نعمت های انقلاب را خوشحال کند و دلگرم، قطعا بهترین راه بزرگداشت انقلاب خدمت به مردمی است که خودشان این انقلاب را به پیروزی رساندند و خودشان هم نگهش داشته اند تا 39 سالگی؛ مردمی که مطمئنا نمک می خورند و نمکدان نمی شکنند.
/انتهای متن/
