تعظیم به یک وجدان بزرگ

سرویس ما و زندگی به دخت/

داشتم به این موضوع فکر می کردم که از جلوی یه پاساژ رد شدم… یه پیر مردی جلوی در اصلی پاساژ نشسته بود و روی یه تیکه کارتن چندتا آدامس و باطری و از این جور چیزها برای فروش گذاشته بود … خوب که بهش نگاه کردم دیدم یا معلوله یا اینکه سکته مغزی کرده… اینو از حرکات غیر ارادی سر و دستهاش فهمیدم… اولش باخودم گفتم برم و یه پولی بهش بدم، بعد گفتم بهتره که یه چیزی ازش بخرم . رفتم جلو و بهش گفتم:

–         این آدامس ها چنده؟

گفت:

–          پوووونصصصصد توووووووومن.

یه هزار تومنی بهش دادم و گفتم:

 بقیه اش برای خودت

 راه افتادم که برم سر کار ، که یه دفعه صدام زد.

–         آآآهاااااااای خاااااااانم ، بقیییییییه ی پپپپپپپپولتووووووون.

خیلی سخت این جمله رو تکرار کرد . بعد با زحمت زیاد از جاش بلند شد.

پاهای لاغرو نحیفی داشت. با زحمت ایستاد با زحمت دو جندان دست کرد توی جیبش تا بقیه پولمو بده … از لابه لای پول های خرد و اسکناس های کهنه دو تا دویست تومنی با یه صد تومنی بهم داد.

گفتم :

–         بقیش مال خودتون .

با سر اشاره کرد، یه آدامس دیگه بردارم …

دقت که کردم دیدم تا زمانی که آدامس رو برنداشته بودم ، بقیه پولو همچنان جلوی روم نگه داشته بود.

 یه جورایی موقع خم شدن احساس کردم جلوی یک وجدان بزرگ تعظیم کردم… دوست داشتم بیشتر معطل کنم…

خدیجه فتحی/انتهای متن/