داستان/ دَوار 6

خورشید از پس قله­ های کبیرکوه طلوع کرده بود. درخت­ های نیم سوخته ­ی باغ، حالا تبدیل به زغال­ هایی شده بودند که فقط به درد سوختن توی منقل می ­خوردند. دیگر نه باغی بود و نه خانه ای، فقط سیاه ­چادری که مشرف بر سیاه­ چادرهای دیگر بود.

حکیم با آب خنک مشک صورتش را شست. صدای جیپی را شنید که پایین کوه توقف کرد. سرهنگ به اتفاق سربازی از آن پیاده شد و با تحیّر نگاهش میان سیاه چادرها ­چرخید. آمد به حکیم دست داد. حکیم او را به چادرش دعوت کرد. سارال پشت دوار سرش را روی زانویش گذاشته بود. صدای سرهنگ را می­ شنید.

– حکیم باید عقب­ نشینی می­ کردید.

– که خاکمون رو دو دستی تقدیم بعثیا کنیم؟!

– نیرو و تجهیزات نظامی کمه. بعثی­ ها هم دارن پیشروی می­ کنن. دور و برتونم کومله ­ها محاصره کردن. اینجا ناامنه برای زن و بچه ­های روستا.

– از جامان تکان نمی ­خوریم، ببینیم کی وجودشو داره پاشو توی یه وجب از خاک آبا و اجدادیمون بذاره.

سارال توی فکر فرو رفت و دیگر چیزی نشنید. با خودش فکر می ­کرد حسام الآن کجاست؟ چه کار می ­کند؟ اصلاً زنده است؟ پس چرا جواب نامه­ هایش را نداده است؟ کردان چه چیزی درباره ی حسام می ­دانست که نتوانست آن را به زبان بیاورد؟

وقتی به خودش آمد، سرهنگ رفته بود. رفت توی دوار و کنار پدرش نشست. حکیم سیگاری گیراند. پُکی به آن زد و دودش را از گوشه ­ی لبش تخلیه کرد و گفت: دخترم چیکار می ­کنی با خودت؟ شدی یه مشت پوست و استخوان!

سارال آهی کشید و بعد صدای مرد جوانی را شنید که اجازه می­ خواست وارد شود. حکیم سیگار را روی جاسیگاری گذاشت و به استقبال او رفت. کردان بود. سارال برخاست و بی­ مقدمه از او پرسید: درباره حسام چی می­ دونی؟

کردان نگاهی به حکیم انداخت. سارال نفس عمیقی کشید: بابام که غریبه نیست.

کردان کنار حکیم نشست. سیگاری از جیبش بیرون آورد و با آتش فندک آن را روشن کرد و چند پک پشت سر هم به آن زد. صورتش توی دود پنهان شد: حسام یه رزمنده­ ی ارتشیه که برای کومله­ ها کار می­ کنه. یه منافق نفوذی.

رنگ سارال مثل گچ سفید شد. حکیم برای چند لحظه به صورت کردان برّاق شد و با لحن بدی گفت: می ­فهمی چی می ­گی کردان؟ حسام از گوشت و خون منه، خوب می ­شناسمش.

کردان برخاست. دود از سوراخ­ های بینی­ اش بیرون می ­زد.

– پشت همین کوه سنگر گرفتیم. وقتی برگشت، خبرم کنید تا بیام بهتون ثابت کنم. الآن هر چی بگم شما فکر می­ کنید دروغه.

سارال گوشه­ ی چادر نشست و توی فکر فرو رفت. وقتی به خودش آمد، هوا تاریک شده بود. حکیم فانوس به دست آمد توی چادر و آن را روی گنجه گذاشت.

– دخترم چرا تنها نشستی؟

کنار او نشست و پرسید: چطوره این موضوع رو با سرهنگ در میون بذاریم؟

دست­ های سارال شروع به لرزیدن کرد.

– نه بابا… تا زمانی که به خودم ثابت نشده دروغه، هیچ کسی نباید از این موضوع بویی ببره.

عمه با سینی غذا، آمد توی چادر. جگر و گوشت گوسفند کباب شده را لای نان پیچیده بود. هنوز جای خراش­ های روز بمباران روی صورتش بود. پای چشم ­هایش گود و کبود شده بود. نگاهی به سارال و پدرش انداخت و گفت: پس چرا نمی­ یاید بخورید؟

سارال آهی کشید و گفت: هیچی از گلوم پایین نمی ­ره.

عمه لقمه ­ای درست کرد و به سارال داد. صدایی آمد که آن­ ها را به سکوت واداشت. گویا چیزی از کوه به طرف پایین، قِل می ­خورد. سارال فانوس را برداشت و به اتفاق پدر و عمه، از چادر بیرون آمد. فانوس را بالا برد. صدای ناله­ ی ضعیف مردی را ­شنید. نگاهش به اطراف چرخید و بعد به دقت سراشیبی را پایین ­آمد تا این که نگاهش متوجه­ ی مردی شد که در همواری پایین کوه، روی زمین افتاده بود. قلبش تند و تند می ­زد. به سرعت به طرف او رفت. عمه و حکیم هم به دنبالش. بالای سر مجروح ایستاد. فانوس را بالا آورد. متعجب نگاهش کرد. چه می ­دید؟! حسام با لباس ­های خونی روی زمین دراز به دراز افتاده بود.

                                                  *******

 سارال با صدای به هم خوردن استکان­ ها به خودش آمد. پدرش از داخل سبد کوچک حصیری، استکان ­ها را بیرون ­آورد و توی آن ­ها چای ­ریخت. سارال استکان را بو کشید. بوی چای تازه دمِ آمیخته با بوی هیزم سوخته، برایش لذت بخش بود. آرزو می ­کرد کاش حسام کنارش بود. لحظه ای نگذشت که انگار چیز وحشتناکی را به خاطر آورده باشد، آن را روی نعلبکی گذاشت و به گوشه­ ای خیره شد. با خودش فکر ­کرد اگر حسام به هوش بیاید، چطور به او بگوید مادرش را در بمباران از دست داده است؟

برخاست، رفت توی چادر، کنارش زانو زد. خودش هم نمی­ دانست چه مدتی به صورت او خیره شده بود که حسام لحظه­ ای چشم­ هایش را باز کرد. پرده ­ی سفید چشم ­هایش، سرخ شده بود. نگاه بی­ رمقش به اطراف چرخید و دوباره چشم ­هایش را بست.

سارال لبخندی زد و گفت: حسام… حسام جان پاشو… منم سارال… یه چیزی بگو…

دوباره چشم­ هایش را باز کرد. گویا صدایش از ته چاه بالا می ­آمد.

– سارال…

و دوباره چشم ­هایش را بست. حکیم آمد. تشکش را از روی رختخواب ­ها برداشت و آن را نزدیک حسام پهن کرد. لحاف را روی خودش کشید و خوابید.

سارال بالای سر حسام نشست و به صورتش خیره شد. به خودش که آمد، فانوس­ ها خاموش شده بودند. باد لبه ­های چادر را تکان می­ داد و روشنایی صبح، اشیاء داخل چادر را قابل رؤیت می کرد. حکیم چند سرفه کرد و برخاست. نگاهش به سارال افتاد.

– تا الآن بیدار بودی دخترم؟!

 سارال برخاست تا صبحانه را آماده کند.

– ترسیدم بابا… ترسیدم کسی ناغافل بیاد توی چادر و حسام رو ببینه.

مدام نگاهش به او بود. دلش می ­خواست بیدار شود تا صبحانه را با هم بخورند. با خودش فکر می­ کرد شاید دیگر هیچ وقت نتوانند با هم باشند. بغضی که مثل دانه ­ی نخود توی گلویش جا خشک کرده بود، اجازه نمی ­داد چیزی بخورد.

حسام چشم ­هایش را باز کرد. حکیم به سمت او رفت و دستش را فشرد. حسام لبخندی زد. سارال با حوله ­ی خیسی صورت او را شست­ و ­شو داد و طره­ ی جلوی پیشانی ­اش را کنار زد. سینی کوچکی آورد. عسل کوهی، خامه ­ی محلی و تکه نانی را روی آن گذاشت. لقمه­ های کوچکی درست کرد و در دهانش ­گذاشت. لیوان شیر را به دهان او نزدیک کرد. آن را پس زد.

– سارال از چیزی ناراحتی؟

لیوان را به سینی برگرداند و نگاهی به او انداخت.

– چرا حسام؟… چرا؟ تو گفتی می ­ری جبهه، سر از کومله درآوردی؟

حسام بهت زده نگاهش کرد و بعد نگاهی به حکیم انداخت که دستش را به محاسن پرپشت و سفیدش کشید و سرش را به نشانه ­ی تأسف تکان داد.

– کردان می ­گفت شناساییت کردن.

سارال سرش را پایین انداخت. دانه ­های اشکش روی گل­ های ریز قالی می ­چکید. حسام مستأصل نگاهش کرد.

– سارال… دروغه! چرا باید کردان یه همچین تهمتی به من بزنه؟!

سارال صدای ترمز اتومبیلی را شنید. اشک ­هایش را پاک کرد و با عجله از چادر بیرون رفت. حکیم هم به دنبالش. سرهنگ به اتفاق راننده ­اش از جیپ پیاده شد، به سمت آن ­ها آمد و دست حکیم را فشرد.

 

ادامه دارد

/انتهای متن/