کسب درآمد گزاف از زائران اربعین، بی انصافی است
ای‌کاش مسئولین هم همانند همه موکب دارها و انسان‌هایی که باجان و مال و شرف انسانیتشان برای بزرگداشت این حرکت عظیم مایه گذاشته‌اند، به فکر کسب درآمد از این حرکت میلیونی که به نیت پاک آرزومندان زیارت حسین بن علی (ع) تدارک دیده‌شده است ، نباشند.
هرسال هفته های اول ماه محرم که می‌گذرد، سیل عظیمی از مردم می‌روند تا خودشان را برای یک حرکت جمعی بزرگ دیگر آماده کنند، محرم که به‌روزهای پایانی می‌رسد و همین‌که صفحات تقویم شروع ماه صفر را نشان می‌دهد، خیلی‌ها بار سفر می‌بندند و خود را برای همایش و حضوری دیگر آماده می‌کنند، این سال‌ها دیگر پیاده‌روی اربعین برای خودش گوشه‌ای از فرهنگ شیعی شده است، گوشه‌ای از فرهنگ غنی شیعی که با نام ماندگار حسین بن علی و همت والای تمامی شیعیان جهان ، روز به روز به عظمت و صلابت آن افزوده می‌شود، هرکسی به هر طریقی می‌خواهد در این اجتماع حسینی گوشه‌ای از این پرچم را بگیرد و به یاد اسرای کربلا، پای پیاده و با اشتیاق، با پای دل، به زیارت حسین (ع) برود.
اربعین متعلق به همه ی مردم است
خوبی پیاده‌روی اربعین این است که دیگر دارا و ندار، جوان و غیر جوان، فقیر و غنی و ایرانی و غیر ایرانی نمی‌شناسد. در پیاده‌روی اربعین ، همه آدم‌ها در یک کاروان میلیونی، همسفر هم هستند و در آن کاروان درجه یک و دو و سه معنا ندارد.
خوبی پیاده‌روی اربعین این است که مسیری را هموار کرده است تا دل‌هایی که شوق رفتن به کربلا داشته اند اما راه رفتن برایشان مهیا نبود، کسانی که پابوسی امام غریبشان آرزوی سال‌های جوانی‌شان بوده و یا تنها آرزویشان برای سال‌های باقی‌مانده عمر است، به مراد دل خود برسند.
پیاده روی اربعین، حسابش با همه زیارت ها جداست، پیاده روی اربعین فصل مشترک عشق است که آدم‌ها را به هم مرتبط می کند و همه به دنبال آن هستند که دستی در به سامان دادن این حرکت عاشقانه داشته باشند.
این اشتیاق برای کمک کردن و یاری رساندن را در موکب های با صفای کوچک و بزرگ مسیر و عراق می‌توان یافت.
عراقی‌ها با همه ی مشقت های زندگی‌شان، دست‌به‌کار شده‌اند و همه، با جان و دل برای عاشقان پای سوخته ی حسین بن علی (ع) خدمتگزاری می‌کنند . آنها با همه سختی‌های این سال‌ها با همه جنگ‌ها و محرومیت‌هایی که دارند، برای زائران پای برهنه ی حسین (ع) جان می‌دهند.
نقش مسئولین در اربعین چیست؟
اما در این میان یک پرسش باقی است، یک پرسش که هرسال در ذهن بسیاری از زائران ایرانی کربلا و نظاره‌گران پیاده‌روی اربعین پررنگ‌تر می‌شود.
جدای از سهم مردم کشور ما که همه عشق و است خلوص و جدای از سهم مردم سرزمین محروم عراق که همه بخشش است و تلاش، نقش کشور ، دولت و مسئولان و برنامه ریزان ما در این حرکت عظیم چیست؟
آیا حرکت‌های آنها برای سامان دادن جنبشی که به نام مردم است و مردمی نامیده می‌شود، امیدوارکننده و بی‌خطا بوده است؟
این‌که برنامه ریزان و مسئولان برای امنیت جان مسافران بهشت، تدابیر امنیتی داشته باشند و به دنبال و حمایت و صیانت از زائران پیاده پای حسین بن علی باشند درست، اما باید حواسشان باشد که در گوشه‌کنار این نظم و امنیت برای این حرکت عظیم و تأثیرگذار، به دنبال منافع اقتصادی و بهره‌مندی‌های مادی نباشند.
مسئولین و برنامه‌ریزانی که وظیفه سر و سامان دادن به این حرکت مردمی را دارند ، حواسشان باشد که سامان دادنشان دایره حضور آدم‌ها را در این حضور همگانی تنگ نکند.
مسئولین و برنامه‌ریزانی که به دنبال نظام مند کردن این حرکت بزرگ‌اند، حواسشان باشد و بدانند ، بسیار زیادند آدم‌هایی که حاضرند برای امنیت و سلامت زائران پیاده پای حسین بن علی (ع) ، میلیون‌ها و یا میلیاردها تومان هزینه کنند. ای‌کاش مسئولان رسیدگی و مدیریت این حرکت برای حفظ امنیت و سلامت زائران حسینی به راه‌هایی غیر از دریافت مبالغ متفاوت از زائران حسینی روی بیاورند.
ای‌کاش ما هم همانند همه موکب‌ها و انسان‌هایی که با جان و مال و شرف انسانیتشان برای بزرگداشت این حرکت عظیم مایه گذاشته‌اند، به فکر کسب درآمد از این همایش میلیونی که به نیت پاک آرزومندان زیارت حسین (ع) تدارک دیده شده است، نباشیم.
/انتهای متن/
