همسرم شب تاسوعا شهید شد

فاطمه می گوید: من در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم و در سن 19 سالگی با عبدالله ازدواج کردم و حالا دو دختر به نام های زینب و محدثه دارم.

 

فکرش را هم نمی کردم بخواهند بیایند خواستگاری

با خانواده ی عبدالله در یک محل زندگی می کردیم و من و مادرم با حاج خانم در هیئت دوشنبه شب های محل آشنا شده بودیم.

پدرم هم از مسجدی های همان مسجدی بود که برادرشوهرهایم آنجا رفت و آمد داشتند اما عبدالله را نمی شناخت چون او خیلی اهل بیرون رفتن و این حرف ها نبود، تا جایی که همسایه ها هم خیلی های شان نمی دانستند مادرشوهرم چنین پسری دارد.

چون من تک دختر بودم مادرم همیشه می گفت که دوست ندارم زود ازدواج کنی، صبر می کنم 25 سالگی شوهرت می دهم. حتی تا قبل از عبدالله موارد دیگری برای خواستگاری مطرح شده بود اما پدرم اجازه نمی داد به خانه بیایند.

 

خواستگاری

موضوع آقا عبدالله که پیش آمد قرار شد بیایند منزل. البته عبدالله  هم نمی خواست به این زودی ازدواج کند اما به دلیل شرایط کاری اش باید متأهل می شد و این باعث شد عروسی ما زودتر انجام شود. ملاک من برای ازدواج اخلاق و مذهبی بودن و برای او هم همین بود. یک جلسه صحبت کردیم و جلسه بعد بله برون بود.

 

واقعا وابسته اش شدم

در مراسم خواستگاری که رفتیم با هم صحبت کنیم من روی همان اخلاق و ایمان تاکید کردم و اصلا در مورد مسائل مالی چیزی نپرسیدم. عبدالله هم از کارش گفت که ماموریت باید برود و خطر هم دارد. حرف هایش را که زد، پرسید: قبول می کنید؟ گفتم: بله. چون پدر خودم هم پاسدار بود، این مسائل برایم تازگی نداشت. جلسه ی اول مهر او به دلم نشست اما بعد از عقد می توانم بگویم واقعا وابسته اش شدم.

 

دوست داشتم رضایت او را به دست بیاورم

زمانی که عقد کردیم، من پیش دانشگاهی را هنوز تمام نکرده بودم. عبدالله صبح ها می آمد مرا می برد و ظهرها برم می گرداند. در خانه ی پدرم دختری نبودم که هر ساعت هر جا که دلم بخواهد بتوانم بروم اما مدرسه رفتن با خودم بود که پس از عقد عبدالله همین را هم می گفت بهتر است تنها نروم. این سخت گیری شدید او را می گذاشتم روی حساب علاقه اش. اگر هم خودش سر کار بود به برادرهایش سفارش می کرد من را تا خانه مادرم که یک چهار راه فاصله داشت ببرند. از این موضوع اصلا ناراحت نبودم و دوست داشتم رضایت او را به دست بیاورم.

 

فکر کرد اینجا هم محافظ است

شغلش باعث شد تا اتفاق جالبی در مراسم عروسی ما پیش بیاید.

 خب عبدالله محافظ بود و عادت کرده بود به دلیل حفاظت از شخصیت ها که همراهش هستند،  در عقب ماشین را باز کند،  طرف که نشست خودش برود و جلو بنشیند. روز عروسی وقتی خواست مرا از آرایشگاه به سالن ببرد،  در عقب را باز کرد و من سوار شدم بعد خودش تا رفت جلو بنشیند.

 فیلمبردار گفت: داری چکار می کنی؟!

 خندید و گفت: ببخشید حواسم نبود.

شب عروسی وقتی رسیدیم سالن، اذان را گفتند و عبدالله خواست که صدای اذان در سالن پخش شود و نماز جماعت را برپا کرد.

آخر مراسم که خواستم با خانواده خداحافظی کنم برایم خیلی سخت بود چون تک دختر هم بودم اما از اینکه کنار کسی مثل عبدالله خواهم بود قوت قلب می گرفتم. برادرم به شوخی گفت: باشه دیگه لباست را عوض کن برویم، اینا همش شوخی بود. عبدالله هم برای اینکه اذیتم کند می گفت: گریه کن گریه کن دیگه

 

انگار می دانست زود می رود

هر وقت صحبت بچه دار شدن می شد،می گفت: من دوست دارم فرزندم پسر باشد، به این دلیل که اگر من نبودم،  از شما مواظب کند.

 می گفتم: خب خودت هستی.

جواب می داد: نه ،من زود می رم.

انگار می دانست زود خواهد رفت.

فرزند اولم ان که متولد شد نامش را محدثه گذاشتیم. اسم دختر دوم مان را من دوست داشتم بگذارم ریحانه. سه بار از لای قرآن برداشتیم که هر سه بار نام زینب درآمد.

 

همسرت یعنی همه ی  دارایی ات

در سال 86 قبل از شهادت عبدالله مادرم را  به علت بیماری ای که داشت از دست دادم.  بعد از رفتن مادرم تکیه ام به عبدالله بود. داغ هر دو برایم سخت بود اما … (چند دقیقه سکوت) با هم خیلی فرق دارد. وقتی ازدواج می کنی دیگر همه کس آدم همسرش می شود، مونس و همراهش است. مادرت را که از دست می دهی مادرت از دست رفته اما وقتی همسرت را از دست می دهی همه دارایی ات از دست می رود.

 

«منم» در زندگی مشترک وجود ندارد

 نه تنها من، همه خانواده از او حساب می بردند. نه اینکه اهل دعوا و داد و بیداد باشد اما برخوردش طوری سنگین بود که جذبه اش طرف مقابل را می گرفت.

من فکر می کنم اگر زن در زندگی غرور نداشته باشد و بیشتر کوتاه بیاید شأنش هم بالاتر می رود. پدرم شب عروسی نصیحتی کرد که همیشه آویزه ی گوشم است، می گفت: ببین «منم» در زندگی مشترک وجود ندارد، باید هر دو «نیم» باشید تا یک «من» شوید.

کلا هم از جر و بحث خوشم نمی آید. عادت نداشتم زنگ بزنم بپرسم کجایی؟ کی میایی؟ چرا رفتی؟ اصلا اینجوری نبود. مگر اینکه خودش تماس می گرفت و می گفت کجاست. چون کارش هم حساس بود خیلی گیر نمی دادم. اگر می خواستم تماس بگیرم می گفتم: مثلا کجایی عزیزم؟ می آیی با هم شام بخوریم؟ می گفت: می آیم یا دیرتر می رسم. اما اینکه بخواهم گیر بدهم نه این گونه نبود.

 

جواب حضرت زینب(س) را خودت بده

عبدالله سردار سلیمانی را به شدت دوست داشت و می گفت: واقعا به وجود ایشان احتیاج داریم. حاج قاسم باعث افتخار ماست. چند بار هم او را دیده بود.

در مورد شهادت پیش می آمد صحبت کند. حتی روزی که رفتیم عقد کنیم. گفت: میگن موقع عقد هر دعایی کنید برآورده میشه، من حاجتی دارم و می خواهم برایم دعا کنی. پرسیدم چیه؟ جواب نداد. بعد دوباره پرسیدم که داستان چیه؟ گفت: آرزو دارم شهید شوم.

از وقتی هم جنگ سوریه شروع شد خیلی ناراحت بود که نرفته. می گفت: نمی دانی چقدر آنحا جنگیدن سخته اما ما نشستیم اینجا اسم مان هم شیعه است ولی هیچ کاری نمی کنیم. وقتی ابراز نارضایتی می کردم از رفتنش می گفت: پس جواب حضرت زینب(س) را خودت بده.

 

راضی نباشی نمی روم

وقتی می خواست بره و من ناراضی بودم همیشه کاری می کرد راضی شوم. اما سری آخر گفت: این بار تو راضی نباشی، نمی روم. گفتم: نه دلم می آید بگویم نرو نه اینکه بگم برو. اگر به خاطر دلتنگی بگویم نرو، که می دانم باید تحمل کنم،  اگه بگم نرو چون شهید می شود ،خب اگر عمر آدم تمام شود هر جا باشد می میرد  حالا به شکل تصادف و سکته و … اون وقت اگر اینجا یک چیزی شود هیچ وقت خودم را نمی بخشم که نگذاشتم به آرزویش برسد.

به هر حال گفت: ناراضی باشی نمی روم چون تو هم از این زندگی حق داری و اگر من بروم از این به بعد سختی ها و مشکلات بچه ها فقط روی شانه خودت هست.

با شنیدن این حرف ها احساس می کردم دفعه آخر است اما نمی خواستم به خودم اجازه بدهم این حسم را منتقل کنم.

 وقتی هم که رفت قرآن را باز کردم آیه 100 سوره توبه آمد :

«وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرینَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْری تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیم »

یعنی پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار و کسانى که به نیکى از آنها پیروى کردند، خداوند از آنها خشنود گشت و آنها (نیز) از او خشنود شدند و باغ هایى از بهشت براى آنان فراهم ساخته، که نهرها از زیر درختانش جارى است. جاودانه در آن خواهند ماند و این است پیروزى بزرگ.

 دلم لرزید و گفتم: دیگه تمومه

 

بابا جون بسه دیگه، کی می آیی؟

بیست روز قبل از شهادتش رفت و دو روز قبلش تماس تلفنی داشتم. در این بیست روز دو سه دقیقه حرف می زدیم و قطع می کرد. معمولا هم صبح ساعت 6 تماس می گرفت که قبل از رفتن محدثه به مدرسه با او صحبت کند. اما دفعه آخر ساعت هفت شب زنگ زد، اول چند دقیقه ای با محدثه صحبت کرد و بعد با زینب حرف زد. زینب خیلی وابسته ی پدرش بود و حتی روزهایی که عبدالله می رفت سرکار به شدت بی تابی می کرد. در عالم بچگی خودش می گفت من رئیس بابا را دعوا می کنم!

زینب در این بیست روز دیگه خیلی بی تاب بود.

دفعه آخر که با عبدالله صحبت کرد، گفت: بابا جون بسه دیگه، کی می آیی؟

عبدالله گفت: ناراحت نباش ده تا دیگه میام. جالبه که درست ده روز بعد هم به شهادت رسید.

در آن تماس با من هم صحبت کرد بعد پرسید: مامان کجاست؟ محدثه گفت: پایینه. عبدالله گفت: گوشی را ببر بده می خواهم صحبت کنم. خیلی بی قرار بودم اصلا حالم بد بود نمی خواستم گوشی را قطع کند، دوباره که محدثه گوشی را از پایین آورد عبدالله با من صحبت کرد. پرسیدم جاتون خوبه؟ گفت: آره همه چی خوبه.

خوش به حالت، تو بابات پیشته

قبلش گاهی پیش می آمد عبدالله عکس شهدای مدافع حرم یا فرزندان شان را نشان می داد، می گفتم: الهی بمیرم، خانواده اینها چکار می کنند؟ تو رو خدا نشانم نده حالم بد میشه. کلا یک بچه یتیم می دیدم خیلی ناراحت می شدم.

عبدالله که عکس العمل مرا می دید می گفت: نه این ها بهترین جا هستند، دعا کن من هم بروم.

هر کسی را می دید اصرار می کرد جور کند او هم برود سوریه،  منتها نمی گذاشتند.

 یک روز جمعه از خرید آمده بودیم، با گوشیش تماس گرفتند که می توانی بیایی سوریه. اون روز به قدری خوشحال بود که می خواست پر بزند. هر کسی با یک چیزی ذوق می کند، عبدالله بالاترین ذوقش این بود که بگویند بیا برو سوریه. در عرض یک ربع وسایلش رو جمع کرد. من هم گریه می کردم.

دفعه ی اول سه روزه برگشتند. بسیار ناراحت بود و می گفت: نمی دانی چه غقربتی دارد حرم خانم.

 این موضوع داشت دیوانه اش می کرد. چون قبل سال 88 سوریه رفته بودیم و حالا این خلوتی بیشتر برایش تلخ بود.

ایام زیارتی امام رضا(ع) قرار شد برویم مشهد اما همان زمان آنها را بردند برای آموزشی و می خواستند اعزام شان کنند. بچه ها خیلی بی قراری می کردند، پدرم همراه ما بود. دخترها می گفتند: خوش به حالت، تو بابات پیشته.

 

شب تاسوعا بی قرار بودم

شب تاسوعا ما رفتیم هیئت مسجدمان. آن روز بی قرار بودم. حتی در مراسم هم نمی توانستم یک جا بنشینم. خانمی که کنارم نشسته بود، گفت: چتونه؟ بلند شو وایسا چند دقیقه.

مداح داشت روضه حضرت ابوالفضل(ع) می خواند. یاد عبدالله و برادرش که در سوریه بودند، افتادم. با خودم گفتم: خدایا! این دو برادر با هم رفتند، اگر یکی اتفاقی برایش بیافتد، به نفر دیگر خیلی سخت می گذره. کاری کن هر دو سالم بر گردند.

در حین مراسم شهید دهقان امیری که مدتی بعد خودش هم در سوریه شهید شد، زنگ می زنه به پدرش که هم هیئتی ما بودند و اطلاع می ده که عبدالله شهید شده. آن بنده ی خدا خیلی ناراحت می شه و به برادر شوهرهایم میگه عبدالله تیر خورده.

وقتی آمدم خانه، محدثه رفت طبقه ی  بالا خونه ی عمویش که پسر عموی کوچکش را بیاورد پایین. زمانی که آمد، گفت: مامان بالا همه یه جوری هستند، نکنه چیزی شده؟

 گفتم: نه دخترم به دلت بد راه نده.

همین که این جمله را گفتم ناگهان صدای گریه آمد.

سریع رفتم بالا دیدم مادر شوهرم داره گریه می کنه، پرسیدم: چه شده؟

گفت: هیچی بچه ها با هم صحبت می کردند، یکسره از کسایی که شهید شدن حرف زدند، من حالم بد شده. هنوز مادر شوهرم هم واقعیت را نفهمیده بود.

البته در هیئت اعلام کرده بودند که چند رزمنده در سوریه شهید شدند اما نام کسی را نبرده بودند. ما هم از قضا نشنیده بودیم. اتفاقا من در تلگرام عضو یک گروه مربوط به مدافعین حرم بودم که آن شب اصلا به آن سر نزدم.

مادر عبدالله دائم می گفت یه خبری شده اما برادرهایش انکار می کردند و آماده شدند بروند بیرون به این بهانه که می خواهند بروند هیئت.

حاج خانم پرسید: نصفه شبی هیئت کجا؟! منم میام.

گفتند: نه، زنانه نداره.

بچه ها رفته بودند در جمع دوستان عبدالله که سراغی بگیرند. تا می رسند یکی شروع می کنه به روضه خواندن و همین که میگه السلام علیک یا اباعبدالله، جمع می ترکه از گریه و برادرشوهرهایم موضوع را می فهمند. می زنند بیرون و با پدرم تماس می گیرند و می گویند که عبدالله شهید شده

بچه ها که خوابیدند یک سر رفتم طبقه پایین منزل پدر عبدالله ببینم خبری نشده؟ دیدم دایی شوهرم هم آنجاست و با حاج خانم در حال گریه کردن هستند. می خواستم مادر شوهرم را آرام کنم، گفتم: مامان گریه نکن، عبدالله بر می گرده. می بینید بی خودی غصه خوردین ها. در حال همین صحبت ها بودم که  برادرهایش آمدند

 مامان پرسید: چی شد؟

 گفتند: یه خبرهایی بوده اما مربوط به عبدالله نیست، خیال تان راحت، او سالم سالم است.

اما من دلم شور می زد و مادر شوهرم هم باور نمی کرد. تا صبح نخوابیدم.

 

عبدالله رفت پیش امام حسین(ع)

سال گذشته اسفند بود که سه روز رفت سوریه. یک ختم قرآن نذر کردم که خدایا نمی گویم چه شود، فقط هر چه صلاح است همان پیش بیاید. چند صفحه آخر قرآن مانده بود و هر کاری می کردم نمی توانستم تمام کنم. آن شب نشستم بالاخره تمامش کردم و گفتم: خدایا اگر عبدالله شهید شده به من صبر بده.

دلم خیلی آشوب بود. به همکارش اس ام اس دادم که بیدارید؟

جواب نداد. بعدا گفت: بیدار بودم اما نمی توانستم جواب بدم.

به برادرشوهرم گفتم: تو رو خدا اگر اتفاقی افتاده به من هم بگید.

گفت: باشه هر اتفاقی افتاد میگم. بعد نشستم به گریه و دعا و نماز.

ساعت 6 صبح خوابیدم تا حدود ده که محدثه صدایم کرد گفت: مامان پاشو عمو مصطفی زنگ زده به گوشیت، کار داره.

نمی دانید چطور پریدم. دست و پام سست شده بود، حالم را نمی فهمیدم.

گفت: بیا پایین خونه مامان اینا.

رفتم پایین دیدم در کوچه باز است. فرمانده عبدالله هم دم در بود.

خشکم زد. مادر شوهرم هم رفته بود  خانه ی همسایه.

در را باز کردم دیدم همکارانش با همسرهای شان دارند گریه می کنند. پرسیدم: چه شده؟

گفتند: عبدالله رفت پیش امام حسین(ع). با تعجب پرسیدم الکی می گید؟!

باور نمی کردم، یعنی هنوز هم بعد از دو ماه منتظرم، جنازه را هم دیدم اما هنوز منتظرم برگرده. وقتی یادم می افتد که رفته یه جوری می شم. در خانه قشنگ احساسش می کنم، حتی موقع غذا خوردن میگم بیا بشین غذا بخور.

خلاصه وقتی خبر را شنیدم، خیلی گریه کردم. برادر شوهرم شب قبل برای اینکه من را آماده کنه، می گفت: ایشالله شهید نشده ولی اگر هم شده باشه بهترین راه را رفته، مگه خودت راضی نبودی؟ اصلا اگر شهید شده باشه تو ناراحت می شی؟

گفتم: وا ! معلومه.

صبح که این بی تابی را دید گفت: قرار بود آرام باشی، مردهای غریبه اینجا هستند.

یک لحظه نگران بچه ها شدم، گفتم: تو رو خدا یکی بره پیش محدثه، حتما صدای گریه را شنیده و فهمیده. پس چرا نمیاد پایین؟ الان داره چیکار می کنه؟

هیچ کسی حاضر نمی شد بره، از محدثه جرأت نمی کردند. اصلا فکرش را نمی کردم اینجوری بشه.

 

این که شهید شده، آرام مان می کند

نمی دانستم اگر یک روز عبدالله شهید شد باید چکار کنم؟ از چیزی که فکر می کردم خیلی سخت تر بود. همیشه می گفتم انشاءالله در رکاب امام زمان(عج) شهید میشه نهایت مجروح باشه.

چند روز بعد از شهادت در خواب و بیداری دیدم مقابلم نشسته، می دانستم شهید شده و حس می کردم اگر چشمم را باز کنم می رود. دستش را دراز کرد دستم را گرفت، کاملا گرمای وجودش را احساس کردم

تنها چیزی که همه ی ما را آرام می کند، این است که عبدالله شهید شده. اگر به مرگ عادی رفته بود، واقعا دیوانه می شدیم.

 

منبع تبیان/انتهای متن/