صبوری کردن را به فرزندان مان بیاموزیم

نسیم شهسواری/

 این روزها زندگی ما آدم‌ها پرشده از رفتن‌ها و آمدن‌ها و خوردن‌ها و به عبارتی زندگی کردن‌های هول هولکی. این روزها زندگی ما آدم‌ها پرشده از ناآرامی‌ها و گله‌ها و شکایت‌ها، این روزها ما به آدم‌هایی تبدیل‌شده‌ایم که همیشه نالان‌اند و بداندیش، آدم‌هایی که بدی‌ها و سختی‌ها و ناآرامی‌ها را بیشتر از شادی‌ها و خوبی‌ها و آرامی‌ها می‌بینند.

آن روز بعدازظهر وقتی در مطب پزشک منتظر نشسته بودمT با مادر و فرزند عجیبی روبرو شدم، مادری بی‌قرار و فرزندی بی‌قرارتر. بی‌قراری مادر در نشستن، انتظار کشیدن و دردِ بیماری، آن‌قدر زیاد بود که کودک را هم ناآرام و بی‌حوصله کرده بود. رفتار آن روز آن زن من را پرت کرد وسط خاطرات 20 سال گذشته زندگی‌ام. روزهای بیماری مادر جان، روزهایی که ما فهمیدیم که دیرزمانی است که او بیمار است، اما هیچ شکایتی از درد و رنج و بیماری‌اش نکرده است، یاد روزهای کودکی‌ام افتادم، یاد روزهای که توی حیات خانه مادر جون، آرامش را تجربه کردم، اصلاً هیچ‌وقت یاد ندارم که مادر باعجله کاری انجام بدهد، بی‌قراری کند و یا حتی نسبت به‌سختی های زیادی که در زندگی‌اش بود آه و ناله بکند، زندگی با مادر جون برای من نوعی تمرین صبوری بود، تمرین نوعی خودداری از بی‌قراری‌ها و آشفتگی‌ها. اما به‌راستی ما چه نقشی در زندگی دوستان، اطرافیان و خانواده خودداریم؟ آیا آنان را به صبوری دعوت می‌کنیم؟ آیا با کرده‌هایمان به آن‌ها می‌آموزیم که صبر کردن یک ویژگی منحصربه‌فرد اخلاقی است، یک ویژگی ناب که روزهای زندگی آن‌ها را آرام و زیبا می‌کند.

صبوری‌ام  را در خیلی مواقع زندگی، مدیون صبوری‌های مادر و مادر جان هستم.

روزهای زندگی یک فرصت مناسب است، فرصتی مناسب برای اینکه صبوری کردن را تمرین کنیم، روزهای زندگی یک فرصت مناسب است در آن‌ها به فرزندان مان صبر پیشگی را بیاموزیم.

این روزها فرزندان ما در هیاهوی زندگی شهری‌مان صبوری را نمی‌آموزند و ما، پدران و مادران می‌توانیم با سکوت مان با خشوع مان و باتدبیر و اندیشه‌مان با آن‌ها درس صبوری بدهیم. ما می‌توانیم با کرده‌ها و نکرده های مان به فرزندان مان بیاموزیم که برای پاسداری از ارزش‌ها، اهداف، آرزوها و عقایدشان صبر پیشه کنند.

به فرزندان مان با زندگی کردنمان صبوری کردن را بیاموزیم.

/انتهای متن/