راستی، خدا کند که بیایی؟

سرویس اجتماعی به دخت/

نیمه شعبان که می رسد، همه کوچه و محله، بازار و خیابان، همه شهر  بوی عید می گیرد. شاید هیچ عید مذهبی نباشد که این اندازه با شکوه و فراگیر در میان همه اقشار مردم جشن گرفته شود. معلوم است که مردم منجی موعود را باور دارند با همه وجود و آمدنش را هم.

اما یک سؤال: این همه عاشق و این همه مرید و این همه انتظار و … پس چرا امام ظهور نمی کند؟

گفته اند با 313 اصحاب خاص می آید، وقتی آنها آماده شوند، امام می آید.

گفته اند که همه جوانند و 50 تن شان زن.

گفته اند وقتی می آید که اهل زمین یکسره از هر چاره ای نا امید باشند برای دیدن رنگ آرامش و امنیت .

وقتی می آید که همه امیدها ناامید شده باشد و فقط چشم ها به افق باشد برای آمدن “او”.

وقتی که همه آمدنش را آرزو  می کنند از عمق جان و با همه وجود. وقتی که به تنگ آمده باشند از ستم و ناامنی و بی پناهی.

اما گویی هنوز وقتش نرسیده است.

همه این ها شده، اما هنوز 313 تنی که باید، حاضر نیستند .

کدام 313 تن؟

همانها که بنا به روایت معصوم پس از قیام موعود  پرچمداران وحاكمان بر مردم در زمین، از جانب خدا هستند.

همان 313 نفر که از نظر علم، آگاهی، بصیرت، و شجاعت و سایر ارزشها در آن درجه‌اند، كه می توانند عهده‌دار حاكمیّت  یكی از ایالتهای حكومت جهانی حضرت گردند.
و از زنان، آن 50 تن ، هنوز آماده نیستند.

کدام زنان؟

همانها که در ایمان و هوشمندی و صلابت و توانمندی در آن مرتبه اند که قابلیت آن را دارند که در همان دم که امام به کعبه تکیه می زند و آمدنش را خبر می دهد، درکنار بیت الله الحرام با او بیعت کنند و آنگاه با تمام توان در خدمت امام و حرکت جهانی او باشند.

راستی از میان خیل زنانی که داعیه دار ایمانند و منتظر و معتقد، 50 تن از این سنخ زنان نداریم؟

اگر داشتیم، که کار عالم بسامان می آمد.

معلوم می شود که میان ادعا و حقیقت فاصله است، به اندازه فاصله ای که بین ما و ظهور هست.

دل در گروی مقصد و مطلوب دیگری داریم وتنها به زبان، آمدنش را از خدا می خواهیم.

معلوم می شود که او یار ما نشده و نه ما یار او.

یعنی ما زنان و مردان مدعی ایمان و اهل انتظار، راست نمی گوییم وقتی که می گوییم:

خدا کند که بیایی…

و چه زشت است راست نگفتن با خدا و ولی خدا!

سردبیر/انتهای متن/