طفیل هستی عشقند آدمی و پری
طفیل هستــــــــی عشقنـــــد آدمی و پـری ارادتــــــی بنــــما تـــا سعـــادتــی ببــــــری
بکوش حافظ و از عشق بی‌نصیب مباش که بنده را نخرد کس به عیـــــب بی‌هنــری
می صبــوح و شکرخواب صبحدم تا چنـد به عذر نیـــــم شبی کوش و گریه سحــــری
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار که در برابر چشمـی و غایــب از نظــــری
هزار جـــــان مقـدس بسوخت زین غیرت که هر صبــاح و مسـا شمع مجلس دگــــری
ز من به حضـرت آصف که می‌برد پیغام که یــاد گیر دو مصــرع ز من به نظم دری
بیا که وضع جـهان را چنان که مـن دیدم گر امتحـــان بکنی می خوری و غم نخوری
کلاه ســـــــروریت کج مباد بر سر حسن که زیب بــخت و سزاوار ملک و تاج سری
به بوی زلف و رخــت می‌روند و می‌آیند صبا بـه غالیه ســـائی و گــل بجــــــلوه گری
چو مستــعد نظرنیستی وصــال مجــوی که جــام جـم نکنـد ســود وقت بـی‌بصــــری
دعـــای گوشــــه نشینان بـــــلا بــگرداند چـرا به گوشه چشمــــی به مـــا نمــی‌نگری
بیا و سلطنت از ما بــــخر به مـــایه حسن و از این معــامله غافل مشو که حیف خوری
طریق عشق طریقی عجب خطرناک است نعــوذبــالله اگــر ره بــه مقصــدی نبـــــری
به یمن همـــــت حافظ امیــد هست که بـــاز أری اسـامــــر لیـــــــلای لیــــــله الـــــــقمر
/انتهای متن/
