ما برای کسب مدرک آمدیم

سرویس اجتماعی به دخت/

 استاد دانشگاه بود ، اما معلوم بود خیلی اهل کلاس گذاشتن و حرف های آنچنانی زدن نیست. می گفت که وقتی ما درس می خواندیم ، که نه، اما وقتی استادان ما درس می خوانده اند، راستی راستی عشق علم و دانش بوده اند. چون استادن شان هم همین طور بوده اند. اما در روزگار ما که غالبا عشق مدرک گوی سبقت را از هر نوع عشق دیگری در فضای دانشگاهی و دانشجویی ربوده است، بهتر است ما استادان هم خیلی ادای آنطور استادها را در نیاوریم. ما استادان که می دانیم در خیلی موارد افراد فقط برای کسب مدرک و ارتفاع شغلی و ارتقای پولی و … به دانشگاه آمده اند، در سیستم تعلیمات عالیه هم  کتاب و کلاس درس و رشته  دانشگاهی هم اصولا متناسب با همین هدف تعریف شده، دیگر بعضی سخت گیریها چه معنایی دارد؟

تعریف می کرد که در ترم اخیر یکی از دختران که تازه مزدوج شده بود، در همان اوایل ترم با من و بعضی اساتید دیگر صحبت کرد که به خاطر همین امر مبارک در حضور در کلاسها  بصورت مرتب مشکل دارد. من و بقیه من باب جایزه برای امر خیرازدواج به او این ارفاق را کردیم که اگرهمه کلاس ها را هم مرتب نیاید، اما منابع و جزوه ها را تهیه کند و برای امتحان دقیقا بخواند.

اما اتفاقا دیروز در اتاق اساتید دیدم که مشارالیها با یکی از همکاران به التماس تؤام با گریه و زاری داشت تقاضای اجازه امتحان را می کرد و همکارم هم به ایشان تأکید می کرد که حتی اگر امتحانت را با نمره 20 بگذرانی، حکما از درس من بیشتر از 9 در کارنامه ات نخواهی دید! قیافه مستأصل و حیران دانشجوی مزبور را که دیدم، به همکارم که نه ، به خودم گفتم که آخر در رشته ای مثل مدیریت بازرگانی و درس بنده و ایضا درس ایشان،  فی الواقع ما اساتید چه در و گوهری می افشانیم که اگر دانشجوی مادرمرده ای به هر دلیل نتواند بیاید و بشنود، مستحق مردود و مشروط شدن است، حتی اگر نمره 20 بیاورد؟

فرزانه م/انتهای متن/