رمزها در رمضان است، خدا مى داند
رمضان که می رسد ديگرگونه می آيند زمين و زمان؛ شب چراغان می شود و نورباران٬ روشن تر از رو. و آفتابِ نيمروِز تموز٬ مهربان تر می تابد؛ چونان حرير.
فانوس های فروزان خانه هامان که آنها را از افطار تا سحر در جایجای سرامان می آويزيم؛ به سان ستاره های سپهر٬ می درخشند. و اختراِن ديدرس های دور٬ همنوا با دلهای سپيدمان٬ چشمک می زنند.
درهای آسمان پهناور را گوييا گشوده اند؛ که نور می ريزد از فراز٬ که مهر می بارد از آن روزنه های روشن بالای سر. آسمان را با زمين٬ گرهی از نور زده اند٬ و ما مانده که آسمان بالا آيا فروتنانه فرو آمده و سر بر زمين ما نهاده و خاِک زير پای انسان را بوسه زده؟ يا اين انساِن خاک نهاد است که بال درآورده٬ و تنها در اين سی روزه ی رمضان٬ تا بيکران آسمان پِر پرواز گشوده است؟ راز اين برتری رمضان را کجا بايد سراغ گرفت؟ سرّ اين سنجه را کجا بايد جست؟ که گفته اند: يک شب از اين ماه کجا و هزار ماه!؟
هم صدا با حبیب الله چایچیان بشارت گوی رمضان می شویم بر خوان پر نعمت الهی .
رمزها در رمضان است، خدا مى داند
برتر از فهم و گمان است، خدا مى داند
لیله القدر، کدامین شب این ماه خداست؟
چه شبى برتر از آن است، خدا مى داند
هر شبى توبه کنیم از گنه و پاک شویم
لیله القدر، همان است، خدا مى داند
موسم بندگى چشم و زبان و گوش است
نه همین صوم دهان است، خدا مى داند
گر نباشد همه اعضاى تو تسلیم خدا
روزه ات صرفه ى نان است، خدا مى داند
بار عام و همه مهمان خداوند کریم
ماه آزادى جان است، خدا مى داند
سبط اکبر که در این مه متولد گردید
رمز حسن رمضان است، خدا مى داند
زین مه نیمه مه، ماه خدا کامل شد
عید شادى جهان است، خدا مى داند
میزبان است خدا، در مه میلاد حسن
رمز این نکته نهان است، خدا مى داند
کرمش مایه امید گنه کاران شد
یا حسن، ورد (حسان) است، خدا مى داند
/انتهای متن/
