باید هنر در کنار هم بودن را در یک سفر ده روزه داشته باشیم

سمیه سمیعی/

 برای شرکت در کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد گروهی از زنان ایرانی عازم نیویورک هستند شیدا نیکوروین یکی از اعضای این هیات که ازطرف سازمان غیردولتی کانون میثاق زندگی راهی این سفر است.
به عنوان سؤال اول خودتان را معرفی کنید و بفرمایید که انتخاب شما برای اعزام به نیویورک به چه نحوی بوده است و حضورتان در اجلاس چگونه خواهد بود؟
شیدا نیکوروین مدیر عامل سازمان غیر دولتی کانون میثاق زندگی هستم که به عنوان یکی از اعضای سازمان های غیر دولتی قرار است در پنجاهمین کمیسیون مقام زن نیویورک که امسال «پکن +20» نامگذاری شده شرکت کنم.
در واقع من مایلم تأکید کنم که، کسانی که دغدغه واقعی دارند که در حوزه بین الملل بتوان گفتمان انقلاب اسلامی و زن را برای مخاطبین در سازمان ملل و زنان دنیا که شاید بیش از دو سه هزار نفرشان در آنجا حضور داشته باشند، مطرح کنند، حتماً به این امر هم اعتقاد خواهند داشت که از نظر منطقی ما باید با یک انسجام خیلی خوب ملی در آنجا حضور داشته باشیم. یعنی ما نمی توانیم در حوزه بین الملل ادعا کنیم که موفقیم در حالی که در داخل و در فعالیت های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی هنر با هم بودن و در کنار هم بودن و هنر تحمل یکدیگر را داشتن را نداشته باشیم.
نکته دوم این است که امسال معاونت امور زنان ریاست جمهوری خانم مولاوردی مثل دیگر مسئولانی که در سال های گذشته این پست را داشتند برای ارائه گزارش در بخش دولتی به سازمان ملل خواهد رفت و افرادی که در این گروه هستند افرادی اند با نگرش های مختلف با رویکرد دفاع از حقوق زنان در داخل و در خارج کشور. اما نکته مهم این است که متأسفانه برخی از افراد با یک جو سازی های غیر مدبرانه، بی اساس و بدون استناد نظرهایی را در فضای مجازی و رسانه های مکتوب، دیداری و شنیداری مطرح می کنند که خیلی غیر متخصصانه است. این هیئت با نگاه اعتدالی، از افرادی که هم اصلاح طلبند و هم اصولگرا حمایت می کند چه در بخش NGO و چه در بخش دولتی. همه این زنان با حضورشان از ایران باید هدف این هیات را محقق کنند. اما متأسفانه جریانی که در این چند روز دارد فضاسازی می کند، در واقع یک جور کار غیر اخلاقی را کلید زده که اتفاقاً از سوی کسانی ست که ادعای دلسوزی برای نظام را دارند. هرچند این احتمال هم بعید نیست کسان دیگری باز به بهانه دلسوزی برای جامعه زنان و کشور در هنگام حضورشان در این کمیسیون آب به آسیاب دشمن بریزند. (باید از هردو سو به این قضیه نگریست).
پس گروه غیردولتی که معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری متقبل شده از آنها برای رفتن به نیویورک حمایت کند. فقط پنج نفر است. یعنی به هر سازمان غیر دولتی یک ده میلیون تومان می دهند. حالا اگر آن سازمان می خواهد چند نفر را همراه خود به نیویورک ببرد باید برای بقیه افراد، خودش حامی مالی پیدا کند. تازه باید دید برای چند نفر روادید صادر می شود. هنوز برای تعداد زیادی از ما روادید صادر نشده، گروه دولتی عازم هستند چون روادیدشان حاضر شده است. اما غیر دولتی ها از طیف های مختلف هنوز ویزاهای شان صادر نشده است. یعنی اینطور نیست که برای مثال اگر به منِ اصولگرا ویزا ندادند لزوماً به دوست دیگری که نگرش خاص اصلاح طلبی دارد ویزا بدهند. آنچه روشن و واضح است این است که به هر حال وزارت امور خارجه ایالات متحده قاعدتاً فرایند و پروسه خود را طی می کند تا ویزا بدهد یا ندهد. به هر حال ما مجبور یم به دلیل واقع شدن سازمان ملل در آمریکا ویزای امریکا را بگیریم.

آیا مشخصاً بیان شده است که چه مطالبی باید در سازمان ملل از سوی هیات ایرانی مطرح شود؟
همه ی ما در جلساتی که برای هماهنگی داشتیم به چند نکته مشخصاً تأکید کردیم؛ منافع ملی، گفتمان انقلاب اسلامی، ارزش ها، دفاع مقدس، داستان تحریم علیه ایران یا به عبارت درست تر محکوم کردن تحریم علیه ایران، دفاع از زنان اسیب دیده اجتماعی حتی در حوزه بین الملل، موضوع فلسطین و … همه ی این ها جزو مطالبی ست که ما به آن رسیده ایم که باید مطرح کنیم.
نکته مهم این است که ما در فضای بین الملل ممکن است با شرایط خاصی مواجه شویم . مثلا ممکن است گروه های ایرانی که با ما همسو هم نیستند و خارج از ایران مقیمند، آنجا باشندو با ما ارتباط برقرار کنند. من تأکیدم بر این است که این گروه به صورت مشخص این تدبیر را حداقل در این مرحله دارد که باید با یک هم افزایی اینگونه بحران ها را در آنجا مدیریت کند و این تأکید در جلساتی که ما با هم داشته ایم در حضور معاون امور زنان و خانواده ریاست جمهوری و معاون بین الملل شان بصورت گرفت. تأکید کردیم که حتی نقد دولت گذشته یا دولت فعلی از سوی هر سازمان غیر دولتی در آن فضای بین المللی نقد نظام محسوب می شود و ما نباید مشکلات و دغدغه های داخلی مان را به فضای بین الملل بکشیم. ما در صدد هستیم که در آن فضا بتوانیم فرصتی را فراهم کنیم تا پیشرفت زنان ایرانی را در حوزه های محتلف معرفی کنیم.
برای مثال سازمان غیر دولتی که با رویکرد کار آفرینی یا با رویکرد بهداشت، سلامت جنسی و حمایت از زنان آسیب دیده مبتلا به ایدز به آنجا می آید، قرار است راهکارها را برای کمک به این زنان و پیشگیری از این آسیب ها بگویند. این نوع مسائل را امروز ما در رسانه ملی مان هم طرح می کنیم و دیگر مطرح شدن این نوع مسائل تابو یا خط قرمز برای ما حساب نمی شود.
من با تأکید بر مقدمه صحبتم که ما وقتی می خواهیم در حوزه بین الملل فعالیت کنیم باید اول هنر باهم بودن و کنار هم بودن رادر داخل کشور بلد باشیم و به عنوان فردی اصولگرا که در حوزه زنان یک نگاه نزدیک به فقه جواهری دارم، معتقدم که ما راحت می توانیم با هم کنار بیاییم این ها فقط نیازبه بحث علمی و آکادمیک دارد بدون هر گونه جو سازی در داخل کشور. اگر این اتفاق در داخل کشور می افتاد الآن دیگر گمانه زنی های کاملاً بی اساس پیش نمی آمد.
ضمنا ما شاهد حضور دو نماینده مجلس شورای اسلامی هم در این اجلاس هستیم. همان طور که از دولتی ها و غیردولتی ها سوال می شود که می خواهند آنجا چه بگویند و چه کار کنند، این سوال از نماینده های مجلس هم مطرح است که مشخصا می خواهند در این اجلاس چه چیز ی ارائه دهند؟ آیا هم افزایی لازم بین ما در آنجا وجود دارد؟

البته خوشبختانه ما در بخش سازمان های غیر دولتی و گروه دولتی که می خواهند مقالات متعدد را ارائه دهند تا اینجا در کلیات و برخی جزئیات با هم هماهنگ شده ایم. منظورم از هماهنگی این نیست که ما کارکرد و استقلال خود را به عنوان سازمان غیر دولتی از دست بدهیم. منتها باید بدانیم حتی سازمان های غیردولتی خارجی هم برای خود چارچوب دارند. حالا ممکن است چارچوب های مان با هم متفاوت باشد.مثلا وقتی سازمان های غیر دولتی امریکایی هم در برگزاری یک پنل در سازمان ملل به ما کمک کردند، اف بی آی از آنها سؤال پرسید که شما چرا به این ها کمک کردید.
ما از یک نماینده مجلس انتظار نداریم که بیاید به هیئت دولتی یا به معاون امور زنان اعتراض کند که چرا فلان NGO را با خود می برید. سازمان غیر دولتی که مجوز فعالیت دارد چرا باید در چنین موقعیت هایی حضور نداشته باشد؟ این تنگ نظری ها می تواند مورد سوءاستفاده دشمن قرار بگیرد. بجای این ما باید هماهنگی هایی قبل از نشست را بین خودمان تقویت کنیم. این دو جلسه ای که برای هماهنگی داشتیم به نظرم مدبرانه اداره می شد و بسیار خوب بود. ما که سازمان غیر دولتی بودیم نظرات مان را مطرح کردیم. مثلا متواضعانه از من که سفر چهارمم هست و به فضای سازمان ملل آشناترم، می خواستند که درمورد آن فضا و نوع ارائه ی مباحث توضیح بدهم. فعلا این مقدمات خوب پیش رفته به شرط اینکه پیش از سفر بی تدبیری دوستان و بعضی از این احساس تکلیف هایی که دارند و باعث بعضی مصاحبه ها و اظهارنظرهای بی اساس و بی سند می شود، نظام و مصالح زنان مان را دچار مشکل نکند. چون تا زمانی که دعواهای داخلی و این پرخاشگری ها و غیر منصفانه برخورد کردن ها از هردو سو تمام نشود و یا لااقل سعه صدر افراد بالا نرود و بدانند که لااقل باید ابتدا تحقیق کنند و بعداً قضاوت کنند ما نمی توانیم به یک انسجام مفیدی دست پیدا کنیم. حالا این انسجام می خواهد در دولت اعتدال به وجود بیاید یا در دولت اصلاحات و یا اصولگرا فرقی نمی کند. من تأکید می کنم برخی از آقایان در این فضا از آب گل الود ماهی می گیرند و می گویند برخی خانم ها با هم سازگاری ندارند من می گویم مگر آقایان با هم سازگاری دارند که انتظار دارند تمام خانم ها با هم سازگاری داشته باشند؟ اصلاً بالا بردن آستانه تحمل و اخلاق محوری که جنسیت بردار نیست. این نوع نگاه کردن به قضایا خیلی اشتباه است و فقط ما را به خودمان مشغول می کند . من خواهشم از همه دست اندرکاران و صاحب نظران و مردم این است که به من به عنوان نماینده یک سازمان غیر دولتی فرصت عمل بدهند و هم مجال برای پاسخگویی و از قبل از وقوع امور دست به قضاوت نزنند.
در نهایت باز هم تأکید می کنم ما پنج سازمان غیر دولتی که قرار است با حمایت معنوی و قدری مادی معاونت امور زنان اعزام شویم اگر ویزای مان بیاید هماهنگی های لازم را برای یک حضور فعال مقتدرانه و افتخار امیز در نیویورک انجام داده ایم. حال اگر در این بین ، پنجاه، شصت نفر دیگر هم از داخل و خارج کشور به این مجموعه ملحق شوند هر کدام مسئول عملکرد و رفتار خود هستند .
دولتی ها اگر گزارش نادرست دهند باید پاسخ دهند، خود ما از آنها سؤال می کنیم یا در آنجا یا پس از بازگشت. غیر دولتی ها هم اگر در آنجا منافع ملی را فدای سلایق فردی و شخصی کنند باید پاسخ دهند. آنچه که مهم است خود نظام و منویات مقام معظم رهبری و مصلحت عمومی زنان و خانواده ماست.
به این امید که بتوانیم از این سفر با دستاورد خوب برگردیم.

در این گروه اقایان هم حضور دارند؟
بله در این گروه چند نفر از آقایان هم از سازمان های غیردولتی هستند که به خانواده ها مدد می رسانند و برای زنان کارآفرینی می کنند. البته هنوز نمی دانم که چه تعدادشان ویزا گرفته اند.

چه زمانی این گروه اعزام می شوند؟
از 9 مارس تا 22 مارس . دولتی ها قرار است شنبه صبح 16 اسفند اعزام شوند و فکر می کنم اولین سخنرانی شان دهم و یا یازدهم مارس است.

برای روز جهانی زن که 8 مارس است ایا هیأت ایرانی برنامه ای دارد؟
ان ها برنامه هایی را تدارک دیده اند. یقیناً روز زن برای ما مسلمانان ایرانی و حتی غیرمسلمانان ایرانی روز ولادت حضرت زهرا(س) است. 8 مارس روز جهانی زن است روزیست که غیر مسلمان ها، یهودی ها، بودایی ها، سکولارها و لائیک ها آن روز را به عنوان روز کرامت زن انتخاب کرده اند. اگر ما بخواهیم این روز را با نگاه دینی حذف کنیم حذف کردن صورت مسئله یعنی ساده ترین کار است اما ما می توانیم آن روز را در آنجا به روز چالش در مسائل زنان تبدیل کتنیم. یعنی بیاییم بگوییم که اگر قرار است 8 مارس روز جهانی زن باشد چه ملاک ها و معیارهایی به بهبود وضعیت زنان در دنیا کمک می کند. آیا همگام شدن با کنوانسیون های بین المللی و همگام شدن با سازمان ملل که در خیلی موارد تصمیماتش برای ما شیطنت آمیز است درست است؟ آیا ان ها باید برای ما منشور زن را تدوین کنند؟
البته قرار نیست ما در انجا با آن ها دعوا داشته باشیم . یادمان باشد وقتی مثلاً می گوییم فلانی فمینیست است این برای هر زمانی و هر مکانی یک بارمعنایی دارد. الان به خود من که با نگاه فقه جواهری از زنان حمایت می کنم و با تأکید بر تحکیم بنیان خانواده، می خواهم به حقوق فردی زنان هم اهمیت بدهم خیلی ها می گویند فمنیست و این خیلی اشتباه است. اصولا فمنیست در نگاه آکادمیک اصلاً هیچ نوع ارتباطی با حوزه دین ندارد.
الان ما می بینیم خانمی که از سوئدیا دانمارک به یک نشست بین المللی آمده خود را فمنیست می داند و به دنبال رفع هر گونه خشونت خانگی و تجاوز جنسی به زنان است.در حالی که مثلا در کشور ما فمینیسم یک انگاره ای ست که به دنبال برتری جویی زنان در مقابل مردان است ویک تقابل بین زن و مرد را در خود دارد. خود من معتقدم اگر ما با نگاه دینی و فقه پویای اسلامی به دنبال حل مسئله زنان در کشور برویم و از دستگاه قانونگذار بخواهیم که با توجه به تکوین و خلقت زنان در برنامه ریزی های قانونی و یا آئین دادرسی های کیفری عمل کنند و از طرف دیگر از حوزه ها و مراجع و اساتید اخلاق بخواهیم که از سیره پیامبر اکرم و اهل بیت کرام محورهای اخلاقی را در خصوص حقوق زنان مطرح کنند و آن ها را به قانون تبدیل کنیم همه و همه این ها باعث می شود که ما بتوانیم ثابت کنیم اسلام از همه ادیان به دفاع از حقوق زنان و کودکان بیش تر توجه کرده است.
ببینید ما در حوزه فقهی برای حقوق زنان قدری کار کرده ایم که کافی نیست اما در حوزه تبدیل مباحث اخلاقی و سیره عملی اهل بیت به قانون هیچ کار نکرده ایم. در حل مسائل زنان؛ فضا و جو حاکم در حوزه هایی که کار می کنند مردانه است یا در حوزه تصمیم گیری و تصمیم سازی کلان مردان تصمیم می گیرند این خودش یک آسیب جدی است که زنان در خیلی از موارد در حوزه تصمیم گیری جدی گرفته نمی شوند. این ها نقدهای جدی ست که ما به خودمان باید وارد کنیم.
اما اگر همین نقد را دیگری مطرح کند به او می گویند فمنیست. ما یا معتقدیم این توانایی را در دفاع از حقوق زنان با توجه به تحکیم بنیان خانواده داریم که بسم الله اگر نداریم باید به این فکر بیفتیم که این یک آسیب جدی ست و به صلاح مملکت و نظام و ارزش های انقلاب نیست. مقام معظم رهبری نیز بارها تأکید کرده اند که ما در نقد جریانات معارض به ویژه جریان فمنیست کار عمیق و مؤثری انجام ندادیم. این مطلب را سال 86 در روز زن مطرح کردند اما در کنارش این را هم گفتند که متأسفانه خشونت علیه زنان در جامعه ی ما همچنان وجود دارد. مضافاً بر اینکه تأکید کردند ما در بین خانواده ها و مردان متدین هم افرادی داریم که تدین شان یک جاهایی کار نمی کند و آنجا جایی نیست جز زمانی که می خواهند زنان شان را تحویل بگیرند. بعد فرمودند من این مردان متدین را اولاً به تهذیب و اگر تهذیب کار نکرد و موثر نبود به قانون مراجعه می دهم. یعنی ایشان به خلاء قانونی در حوزه زنان هم اشاره می کنند. کجا ما در این چند سال به جد با یک جنبش فکری و یک دغدغه درحوزه برطرف کردن خلاء های قانونی در کشور کار کرده ایم؟ ما فرصت را می دهیم به دیگران چون خودمان از فرصت استفاده نمی کنیم واین به همه جناحها بر می گردد. و حالا قرار است با تمام این تفاسیر ما به نیویورک برویم اگر ما هنر در کنار هم بودن را در یک سفر ده روزه نداشته باشیم دیگر هیچ. اما اگر می خواهیم کار کنیم آستانه تحمل مان را باید بالا ببریم و برای این منظور باید اولا: دیگر پای سلایق شخصی به میان نیاید.ثانیا: فراموش نکنیم که ما هیچ نیازی به منشورات و کنوانسیون هایی که با آموزه های دینی , بومی و شرقی ما تعارض دارد نیز نداریم. از طرفی مسئولان نظام و برادران محترم که عمدتا در مناصب مدیریتی مسئولیت دارند باید با یک بازنگری جدی بدنبال ارائه آموزش حقوق زنان و مسئولیت مردان در قبال زنان باشند. فراموش نکنیم ارائه این آموزشها باید با تاکید بر دو روی یک سکه باشد که همانا حقوق و مسئولیت های متقابل زوجین (درحریم خانواده) ونیز سپهر عمومی و اجتماع است.

/انتهای متن/