شاگردهای دیروز برای خودشان استادی شده اند

فرزانه حکمت/

حالا یک عده از دانشجویان جهادگر دیروز دور هم جمع شده اند و گروه” جهادگران پیشگام” را راه انداخته اند که می خواهند کمک های جهادی را ثبات و استمرار ببخشند. به سراغ شان رفتیم و با دو تن از اعضای گروه الهام میرزایی مسئول اشتغال زایی گروه جهادگران پیشگام و زهرا فضل علی کارشناس این گروه صحبت کردیم.

چه شد که به فکر تشکیل گروه جهادگران پیشگام افتادید؟
– ما یک عده دوستان آشنا با هم بودیم که در دوران دانشجویی داوطلبانه در مناطق محروم فعالیت جهادی می کردیم. اما فکرکردیم که این فعالیت های دانشجویی به دلیل فصلی و مقطعی بودن نتیجه دلخواه را نمی دهد. چون با تمام شدن دوره دانشجویی زمان این کار هم به آخر می رسد. بعد از تمام شدن درس مان فکر کردیم برای ادامه فعالیت جهادی باید کاری کنیم. برای همین این گروه را تشکیل دادیم. نظرمان این است که برای این فعالیت ها الگو و مدل خوبی را طراحی کنیم . برای این منظور کتابی هم تدوین شده و سعی کردیم بر اساس تجربیات خودمان این مدل ها و الگوها را بهبود ببخشیم. مثلا ما الان می دانیم که وقتی می خواهیم زمینه اشتغال زایی را در این مناطق به وجود آوریم، باید اول شرایط فرهنگی و اقتصادی بومی منطقه را بشناسیم و بر اساس آن عمل کنیم.

مشخصا گروه چه فعالیت هایی دارد؟
– عمده فعالیت های ما فعالیت فرهنگی و اقتصادی در مناطق محروم است. معمولا برای شروع هرکار اقتصادی در این مناطق یک زمینه سنجی و بسترسازی فرهنگی لازم است . برای همین است که اول بخش فرهنگی ما در این مناطق دست به کار می شود تا هم شرایط منطقه را بشناسد و هم یک اعتمادسازی بین مردم صورت بگیرد. الان ما در مناطقی مثل روستاهای اطراف کرمان و زنجان داریم کار می کنیم.

در مسیر کارتان با مشکلی هم روبرو شده اید؟
– البته همان طور که گفتم ما وقتی به روستا می رویم سعی می کنیم کار فرهنگی را مقدمه و زمینه کار اقتصادی کنیم یا بهتر بگویم این دو را پابه پای هم جلو ببریم. یعنی کاری کنیم که اعتماد روستاییان را به خودمان و کارمان جلب کنیم. این کار راحتی هم نیست. چون اولا هیچ روستایی نیست که از لحاظ شرایط فرهنگی و اجتماعی مشابه روستای دیگرباشد. یعنی کاری که برای یک روستا جواب می دهد در جلب اعتماد مردم روستا برای روستای دیگر جواب نمی دهد. ثانیا بدون این اعتماد هیچ کاری نمی شود کرد. مردان روستا تا به کسی اعتماد نکنند اجازه نمی دهند که دختر و همسرشان برای هیچ کاری به او مراجعه کند حتی اگر به نفع شان باشد. بنابراین کارمهم و سختی که ما در پیش داریم این است که بر اساس شناختی که از وضعیت روستا به دست می آوریم اول اعتمادسازی کنیم. مثلا در یک روستا ممکن است اعتمادسازی از طریق کانال های دولتی مثل نامه از بخشداری و فرمانداری ممکن باشد و در یک روستای دیگر ممکن است فقط از طریق ریش سفیدها و معتمدان محلی بتوان اعتماد روستاییان را به دست آورد. اما وقتی به کسی اعتماد کنند دیگر کار چه فرهنگی باشد و چه اقتصادی خیلی راحت و پرثمر می شود.

– ثمرات کارتان دقیقا چه بوده و چقدر ازنظر خود گروه با توجه به اهداف تان رضایت بخش محسوب می شود؟
– بطور نسبی کارمان خوب بوده و رضایت بخش. بعضی از این روستاها سابقه هنرهای بومی در بین دختران و زنان دارند مثل روستاهای اطراف کرمان که گلابتون دوزی و کارهای هنری دیگر می کنند و بعضی هم این زمینه ها را ندارند. ما در جاهایی که این زمینه ها هست، سعی می کنیم همان را تقویت و احیا کنیم و اگر زمینه نباشد مثل روستاهای اطراف زنجان تلاش مان این است که برای دخترها و زنان زمینه هایی را ایجاد کنیم . مثلا ما الان کار چرم را در این روستاها به دخترها و زن های روستایی به عنوان یک اشتغال مفید معرفی کردیم و آموزش دادیم و خوشبختانه خیلی هم نتیجه داد. الان بعضی از این خانم ها اینقدر در کارشان پیشرفت و ترقی کرده اند که مربی شان را پشت سرگذاشته اند. طرح های خاص دارند و ما حتی برای کار این ها اسم و برند تعریف کردیم . در واقع شاگردهای دیروزی برای خودشان امروز استادی شده اند.

وابسته به سازمان و نهادی دولتی هستید؟
– نه ما یک مجموعه غیردولتی هستیم که سعی می کنیم برای کار مان امکاناتی جذب کنیم ولی به جای خاصی هم وابسته نباشیم. خود این کارآفرینی که برای مناطق محروم داریم، تا حدی هزینه های کار ما را هم تامین می کند. یعنی غیر این که به خود روستاییان که کننده کار هستند منافع کارشان را می دهیم، هزینه های کار خود ما هم به دست می آید.

/انتهای متن/