درآمد میلیاردی سایت‌های همسریابی

 سرویس خبر به دخت/

به گزارش به دخت به نقل از جهان ،ازدواج پس از اشتغال، مهمترین دغدغه جوانان است. دغدغه ای که البته هرسال به دلیل افزایش سن ازدواج، کهنه تر می شود.

این درحالی است که از یک دهه پیش تاکنون که اینترنت در ایران جای خود را باز می کند، روابط دختر و پسر ابعاد جدیدی پیدا کرده است؛ اول از همه چیز چت روم ها کاربران ایرانی را به سمت خود کشیدند، سپس نوبت اورکات و شهرهای مجازی دیگری مانند آن رسید و حالا فیس بوک. اما در کنار این دنیاهای مجازی، سایت هایی همسریابی در ایران مشتری های خاص خودشان را دارند. سایتی هایی که البته تکلیفشان نه تنها با هیچ کس، حتی با خودشان معلوم نیست و هرکدام سازی می زنند. هرچند که عمده آن ها ظاهرا از یک فرمول برای همسرگزینی و همسریابی استفاده می کنند.

بیشتر جامعه شناسان و آسیب شناسان خانواده معتقدند ازدواج اینترنتی در ایران بیشتر ضرر دارد تا منفعت. هرچند که متولیان این سایت ها می گویند هدفشان تسهیل ازدواج جوانان است.

همین آسیب ها به تحقیقی از مرکز پژوهش های مجلس منجر شده است. در بخشی از گزارش مرکز پژوهش های مجلس که ۸ آبان ۹۲ منتشر شده، چنین آمده است: “این شیوه همسریابی اگرچه می تواند به امکانی برای تسهیل ازدواج بدل شود، اما آسیب هایی از قبیل عدم آموزش، نظارت ضعیف، ناپایداری ارتباط در محیط مجازی و خلا مشورت لازم، تهدیداتی را از طرف اینترنت برای ازدواج بوجود آورده است.”

این گزارش می گوید که عمده سایت های همسریابی فقط مکان هایی برای دوست یابی و در برخی موارد متاسفانه روابط نامشروع هستند. ضمن اینکه فقط از خرید و فروش اطلاعات افراد به یکدیگر گاه درآمدهای میلیاردی دارند. در بخشی از این گزارش دراین باره چنین آمده است: “در برخی موارد بررسی شده که به حکم قضایی پرینت حساب ها مورد ارزیابی قرار گرفت، رقم های خیلی سنگین و با تراکنش مالی زیاد و حتی میلیاردی جابجا می شد. مثلا تراکنش مالی در یکی از سایت ها روزانه حدود ۱۲ میلیون تومان بود.”

اینترنت گردی جوانان صرف دوست‌یابی می‌شود

آن طور که در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس آمده است؛ براساس آمارهای مرکز آمار ایران، از مجموع کاربران اینترنت کشور، تعداد ۶.۴ میلیون نفر (۵۸.۱ درصد) مرد و ۴.۶ میلیون نفر (۴۱.۹ درصد) زن بوده اند. همچنین درسال ۱۳۸۹ کاربران اینترنت مرد، ۱۶.۶ درصد کل جمعیت مردان و کاربران زن، ۱۲.۷ درصد کل جمعیت زنان کشور را به خود اختصاص داده اند. ۵۴.۵ درصد کاربران تحصیلات عالی و ۳۴.۹ درصد در مقطع دبیرستان به سر می برند.

مصرف اینترنت در جامعه جوان ایرانی به طور ویژه ای به سوی دوست یابی و روابط دوجنس مخالف میل کرده است و البته سایت های دوست یابی در ردیف سایت های پرمراجعه قرار دارد.

مومنی نسب، یک کارشناس جرائم رایانه ای به استناد مستندات بانکی، درآمد گردانندگان یک سایت دوست یابی را از محل خرید و فروش اطلاعات اشخاص، روزانه بالغ بر ۱۲ میلیون تومان اعلام می کند.

هریک از گردانندگان سایت های همسریابی، برای گسترش دامنه جذب کاربر، ده ها سایت را به طور همزمان راه اندازی و مدیریت می کنند. البته نکته جالب توجه اینکه هدف اغلب گردانندگان سایت های همسریابی در جامعه ایرانی صرفا پوششی برای دوست یابی و حتی روابط نامشروع در فضای مجازی است. چنانکه براساس آمارها، فقط دو درصد ازدواج ها اینترنتی هستند. اساس هدف تشکیل سایت های همسریابی، ازدواج و همسریابی نیست و در حقیقت دوست یابی به معنای عام ام مورد نظر این سایتها قرار دارد.

صفحات اولیه این سایت ها با تصاویر و عبارات مذهبی طراحی شده اند و کاربران با اعتماد به همین موارد وارد می شوند، اما در مسیر رابطه با ارائه مشخصات فردی مانند عکس و فیلم های خانوادگی، به سواستفاده های گردانندگان می افتند.

اگر برنامه پنجم توسعه به موقع اجرا می‌شد…

شاید اجرای با تاخیر ماده ۴۳ قانون برنامه پنجم این شرایط را برای سایت های همسریابی فراهم کرد تا بدون کمترین نظارت ها پاتوق هایی را برای امیال عده ای فراهم کرده و امر مقدس ازدواج را به محفل هایی برای آشنایی های غیرواقعی بدل کنند.

دفتر ازدواج و تعالی خانواده در وزارت ورزش و جوانان به منظور اجرای ماده ۴۳ قانون برنامه، سلسله فعالیت هایی را به اجرا گذاشت که نتیجه آن در قالب پیش نویس آیین نامه ساماندهی و اعتبار بخشی مراکز مشاوره به هیات دولت ارائه شد. آیین نامه یاد شده با اصلاحات اندکی در مهرماه ۹۱ از طرف معاون اول رییس جمهور ابلاغ شد.

پس از ابلاغ آیین نامه، وزارت ورزش و حوانان براساس شیوه نامه اجرایی جهت ثبت نام از مراکز همسریابی فراخوان داد. به گفته مسعود امینی، مدیرکل دفتر ازدواج و تعالی خانواده، ۱۸۳ مرکز تا پایان اردیبهشت ۹۲ مشمول دریافت مجوز بوده اند. براساس گفته های امینی، سایت های همسریابی نیز به عنوان مرکز همسریابی مشمول این آیین نامه قرار می گیرند.

البته تا پیش از این مراکز همسریابی به عنوان مراکز مشاوره از سازمان نظام مشاوره ای کشور مجوز می گرفتند.

آن هایی که به سایت های همسریابی مراجعه می کنند

به طور کلی انواع کاربران از نظر کارشناسان چند دسته هستند؛

۱- افراد ساده لوح و درواقع قربانیانی که به راحتی اطلاعات خانوادگی خود را به صورت دقیق وارد کرده و به راحتی هم ابراز علاقه می کنند که اکثریت را شامل می شود.

۲- افراد سودجو و کلاهبردار که غیر از مدیران سایت ها بوده و افرادی هستند که در سایت ها به نوعی عضو شده اند و به صورت حرفه ای ارتباط برقرار می کنند و از اطلاعات به دست امده از اشخاص سواستفاده می کنند. اخاذی، باجگیری، دزدی در قبال اطلاعات شخصی افراد.

۳- افراد فاسدی که به جای رفتن به خیابان ها و پارک ها در این سایت ها دنبال موارد خود می گردد که بیشتر بین آقایان رایج است و یا همچنین در مورد خانم ها.

۴- افراد معمولی که به دلایل مختلف از جمله معذوریات اجتماعی که دارند امکان برقراری ارتباط در فضای واقعی را ندارند، در این فضای مجازی به راحتی می توانند ارتباط برقرار کنند. عده ای باور دارند که از طریق این سایت ها می توانند همسر ایده آل خود را بیایند و ظاهر موجه بسیاری از این سایت ها این باور را تشدید می کند. درحالی که بررسی ها نشان می دهد در اکثر موارد، این اطلاعات ابراز شده، متعلق به اشخاص حقیقی نیست و صحت و سقم اطلاعات دچار مشکل است؛ اکثرا یا به ازدواج نمی رسد یا پایان خوشی ندارد.

 /انتهای متن/