“سفر به انتهای شب”، اسطوره ادبیات فرانسه

سرویس فرهنگی به دخت/

لویی فردینان سلین متولد1894 در حومه پاریس است. نام واقعی او لویس فردینان دتوش است. او برای ادای احترام به مادر بزرگش که در زندگی کمک های زیادی به آنها کرد، پسوند سلین را به جای دتوش به نامش افزود.

وی به نظر بعضی منتقدین جزو برترین نویسندگان قرن معاصر است. شاهکار سلین کتاب سفر به انتهای شب است که آن را در 38 سالگی چاپ کرد.

داستان این کتاب در مورد واقعیت لحظه به لحظه جنگ و تاثیرش بر روح و روان آدمی است. قهرمان داستان، پزشک جوانی به نام فردینان باردامو است که بدون هدف خاصی به جنگ می رود. او که معتقد است اشراف زاده ها و بورژواها، جنگ را به راه می اندازند، ولی در نهایت طبقه ی کارگر بهای واقعی را می پردازد، به جنگ می رود و خیلی زود بعد از خوابیدن شعارهای پرشور می فهمد مرتکب بزرگترین اشتباه عمرش شده است! اما دیگر راه بازگشتی ندارد. به خاطر همین هم با تمام آنچه در توان دارد برای رهایی خود از شر مصیبتی که گرفتار آن است می کوشد.

 در کتاب سفر به انتهای شب سلین می کوشد که جهان بینی خود، که نگاه تازه ای به دنیاست، به مخاطب نشان دهد؛  نگاهی که بسیار تیره تر از واقعیت است. حتی خود سلین هم به این افراط اعتقاد دارد و می گوید: من واقعیت را تیره تر نشان می دهم تا درخشان و ماندگار شود!

او که خود از قشر متوسط مردم فرانسه است، همیشه با نفرت از این قشر یاد می کند و تمام سختی ها و بدبختی ها را متعلق به این قشر می داند. سلین با قلم قدرتمند خود هیچ تصویری را از قلم نمی اندازد و کوچکترین اتفاقات را با لحنی

نیمه شوخی نیمه جدی برای مخاطب شرح می دهد.

 بهترین دوران زندگی سلین در زندان گذشت. او در زمان جنگ به اتهام گرایش به حزب نازی، به زندان افتاد؛ چیزی که هرگز ثابت نشد. یکی از دلایل این اتهام، تنفر شدید سلین از یهودیان بود.

 سلین قبل از نگارش کتاب سفر به انتهای شب، که یک جور زندگی نامه ی خودش است، به شغل طبابت مشغول بود، ولی با نوشتن کتاب سفر به انتهای شب به یکی از اسطوره های ادبیات فرانسه و جهان تبدیل شد. سلین در تمام طول کتاب با لحن مخصوص و عامیانه ی خودش مخاطب را با خود همراه می کند، هر چند بعضی منتقدین به روند کند داستان ایراد وارد کرده اند و آن را خسته کننده می دانند.

دغدغه های سلین در کتاب سفر به انتهای شب یک جور سردرگمی انسان در جهان معاصر است. وی در جایی از کتاب با گله از کم کاری مذهبیون و نقش آنها در این سردرگمی ها می گوید: کشیش مدتهاست که به خدایش فکر نمی کند، در حالی که خادم کلیسا هنوز بر سر ایمانش ایستاده است. این تاسف آور است.

فاطمه قاسم آبادی/انتهای متن/