کسی مسیر خدا را به من نشان بدهد
رمضان، ماه رسیدن است، ماه پیدا کردن مسیرهایی که مستقیم ما را به خدا می‌رساند، در این روزهای خدایی، دفتر شعرمان را ورق می‌زنیم و دلمان را به دست آسمان می‌سپاریم و میهمان بیت‌های غزل سید محمد بابامیری می‌شویم.
رمضان، ماه رسیدن است، ماه پیدا کردن مسیرهایی که مستقیم ما را به خدا می‌رساند.
رمضان یک نوبت است، نوبتی برای شروع د و باره، برای تجدید پیمان و برای عشق‌بازی کردن باخدا.
رمضان یک فرصت است برای اینکه تو باشی و خدا و یکدل سیر با او مناجات کنی.
فرصت رمضان را قدر بدانیم!
در این روزهای خدایی، دفتر شعرمان را ورق می‌زنیم، دلمان را به دست آسمان می‌سپاریم و میهمان بیت‌های غزل سید محمد بابامیری می‌شویم.
کسی مسیر خدا را به من نشان بدهد
دل سیاه مرا دست آسمان بدهد
درون پیله سر در گمی اسیرم، آه
کسی برای پریدن به من توان بدهد
به دشت خیره شدم تا مگر که قاصدکی
نشانه ای به من از یار مهربان بدهد
و کاش رنگ غزلهای نا سروده من
بهار شعر مرا شور ناگهان بدهد
هزار بیت به وصفش قصیده میخوانم
اگر که بغض گلوگیر من امان بدهد
من از حکایت آشفتگی پرم اما
کجاست او که مرا جرات بیان بدهد؟
همیشه منتظرم تا عزیز خوش خبری
خبر ز آمدن او دوان دوان بدهد
چه سرد مرده ام اینجا، کجاست دستی که
به بند بند وجودم دوباره جان بدهد
/انتهای متن/
