و بی بدیل ترین جلوه خداوندی
رمضان که می ر سد، شوق اجابت دارم؛ اجابت دعایی که پس از روزهای روزه داری در روز میلاد بی بدیل ترین جلوه خداوند محقق می شود
رمضان که به نیمه می رسد
دل مژده می دهد که میهمان سفره کرم حسن مجتبی ایم
ای حسن بینهایت!
طراوت پندارت را با کدام گلستان بگوییم که شکفته نشود؟
وقار نگاهت را با کدام کوه بگوییم که سر به تعظیم، خم نکند؟!
با شعری از هادی ملک پور ، آینه های حضورت را به استقبال، شکوفه میپاشیم.
یگانه ای و نداری شبیه و مانندی
که بی بدیل ترین جلوه خداوندی
معطل اند هزاران فرشته کاسه به دست
عسل بیاوری از آن لبی که می خندی
به قصد کشتن شاعر شدند هم پیمان
دوچشم مست تو با ابروان پیوندی!
تمام عرش خدا در طواف گهواره
نگاه خیره ی زهرا به طفل دلبندی
به نیمه رمضان و میان صوت اذان …
رطب رسیده به دستان آرزومندی
نمی شناخت رسول خدا سر ازپایش
نمی رسید به آن لحظه ی خوشایندی
نوشته اند تو را از بهشت آوردند
نوشته اند ز عطری که می پراکندی
لبان فاطمه خندان و چشم مولا اشک
نوشته اند تو مولود اشک و لبخندی
برای خیل غلامان چه خوب مولایی!
برای حیدر و زهرا چه ناز فرزندی!
گدا که فرق ندارد تو سفره ات پهن است
درِ امید به روی کسی نمی بندی
/انتهای متن/
