وقت دل تکانی هم رسیده

راضیه رحمی جعفری/
نزدیک عید که می‌شود همه به تکاپو می‌افتند تا اول از همه خانه تکانی ها را شروع کنند. یعنی تمام آلودگی ها را از حریم و منزل دور کردن. بعضی اوقات خانه تکانی محدود به یک نظافت ساده و غبارزدایی از سقف و دیوار و اتاق نمی‌شود. گاهی لازم است آستین همت را بالاتر زده و وارد ماجرای بنایی و نقاشی خانه شوید. اگر این اتفاق افتاد لحظات ماجراجویانه ی جدیدی در پیش دارید. مثلا وقتی رنگ دیوارها پریده یا کمی از آن ریخته باشد، هر چه ضخامت و عمق کمتری داشته باشد، پر کردن آن راحت تر است.اما داد از آن پریدگی‌ها و ریختگی‌های ضخیم! بارها باید روی آن رنگ بزنی و حتی بنا بیاوری و رویش گچ بکشی تا رنگ و ضخامت از بین رفته اش برگردد و مثل روز اولش پر و یک دست بشود.
بعضی زخم ها هم همینطورند. اگر یک خراشیدگی ساده باشد، بعد از مدت کوتاهی مراقبت های ساده و ابتدایی خیلی زود برطرف می‌شود و حتی آدم یادش می‌رود که اصلا چنین زخمی وجود داشته است!اما به همان اندازه که حجم و دامنه و عمق زخم بیشتر باشد، مراقبت از آن هم سخت تر و طولانی تر می‌شود. گاهی کار به بیمارستان هم می‌کشد. زخم های عمیق ممکن است هیچ گاه جایش خوب نشود و خاطرش از یاد نرود.
بعضی وقت ها آدم از بعضی امور ناراحت می‌شود. از بعضی آدم ها، از بعضی رفتارها، از بعضی کارها و حرف ها و نگاه ها …. که بعضی از این بعضی ها این قدری دل انسان را می‎‌آزارد و آدمی را رنج می‌دهد که تا سال های سال عمق رنجش دل بالا نمی‌آيد و جای زخمش پر نمی‌شود.
اگر آدم دل کسی را رنجانده باشد، برطرف کردن آن زمان می‌برد. بسته به شدت و عمق آن رنجش تلاش های متقاوتی هم لازم دارد. اگر آن ناراحتی مثلا از سر شوخی و بدون منظور باشدبا یک دلجویی ساده می شود از دل آن دوست درآورد؛ اما اگر از روی حسد، کینه، با منظور و خدای ناکرده از روی مرض های قلبی و روحی باشد، بسته به طرف مقابل زمان ها و راه های متفاوتی لازم دارد تا بتوان آن ساییدگی و فرورفتگی را بهبود بخشید. شاید هم هیچ وقت دل آن فرد مثل روز اولش با آدم نشود. همان طور صاف و یکدست و صیقلی مثل گذشته. انگار گوشه ای از قلب او لبه اش یا رنگش پریده باشد! به قول قدیمی ها مثل چینی بند زده ایست که همیشه رد و و نشان ترکش پیداست.
البته نکته طلایی این کنکور خودساخته مثل همیشه در تلاش است. تلاشی برای پر کردن و التیام آن زخم.
آن وقت است که به یک جفت کمکی پر قدرت نیاز است تا کارها را رو به راه کند. چیزی یا کسی که وقتی تلاش آن فرد را دید به سراغش بیاید و به نرمی و از راه درستش روی آن فرورفتگی و سوراخ و ناهمواری هایی را که با دست ها و حرف ها و کارهای خود روی دل آدم های اطرافش ایجاد کرده و قصد جبران دارد، پر کند و زخم ها را التیام بخشد. همان که فرمود : ” و إنّی لَغفارٌ لِمَن تابَ و آمَنَ و عَمِلَ صالحاً… ”
و چه خوب است که در این حال و هوای دم عید، وجود خود و خاطر دیگران را هم از دل تکانی بی نصیب نکنیم.

/انتهای متن/