نگرانی از وخامت اوضاع زنان آواره عراقی

کاش همه اش یک خواب بود
حدود ۸ ماه از زندگی در آوارگی و سرگردانی و بلاتکلیفی می گذرد و انگار هیچ چشم انداز روشنی دیده نمی شود؛ هر روز صبح که از خواب بیدار می شوند، قبل از بازکردن چشم ها آرزو کنند که همه اش یک خواب بوده باشد.

دختران، زنان و کودکانی که قربانی تحجر و تفکر تکفیری ها و تروریست ها در عراق شده اند، این روزها در کمپ های مختلف اسکان آوارگان، شرایط سختی را سپری می کنند و هر روز وضع را بدتر از دیروز می بینند، بطوری که اکنون سازمان های بین المللی هم از روند این اوضاع ابراز نگرانی می کنند.
کمیسیون زنان و خانواده پارلمان عراق روز یکشنبه این هفته بار دیگر هشدار داد و از افزایش رنج زنان در آوارگی خبر داد که تحت جنایات ضدبشری قرار دارند.
رحاب خشجوری رییس کمیسیون زنان و خانواده پارلمان عراق در گفت وگو با یکی از سایت های خبری می گوید که معضلات مربوط به زنان و کودکان آواره عراقی نسبت به مردان بسیار وسیع تر و سخت تر است و برغم کمک های دولتی و بین المللی، همچنان از کمبودها رنج می برند و دشواری هایشان روبه افزایش است، بویژه به دلیل کمبود برخی نیازهای اساسی و در این میان زنان باردار و بیماران، وضعیت بغرنج تری دارند.
وی خواستار کمک های بیشتر و تلاش های گسترده تر برای رفع نیازها و مشکلات آنان شد که بسیاریشان به دلیل آسیب های زیادی که از اقدامات خشونت بار تروریستی دیده اند، نیاز به رسیدگی بیشتری دارند.
رنا حسینعضو جمعیت زنان بغداد، تشکیلاتی که می گویند بر وضعیت روحی و روانی زنان آواره نظارت داشته و مسایل آنان را رصد می کند، نیز در گفت وگویی رسانه ای از وجود مواردی خبر داده که تمایل به خودکشی در زنان آواره روبه افزایش است.
طی روزهای گذشته از موصل گزارش هایی دریافت شد که حاکی است، تاکنون سه زن برای فرار از تعرضات و خشونت داعش دست به خودکشی زده اند. البته تلاش هایی برای فرار از سوی زنان در استان نینوا نیز صورت گرفته که در برخی موارد موفق شده اند از دست داعش بگریزند.
زمانی که زنان آواره که بعضا خود شاهد حوادثی از این دست بوده اند، از این گزارش ها با خبر می شوند، در روحیه آنها آثار منفی برجای می گذارد.
بسیاری از این زنان هم اکنون در چادرهایشان تنها با دختران و کودکان و زنان زندگی می گذرانند و شوهران و مردان جوان خانواده را میان خود ندارند و این آزار روحی بیشتری برایشان دارد.
بسیار زنانی در این اردوگاهها هستند که طی ماههای خرداد و تیر شاهد کشته شدن شوهران و پسران جوان خود توسط تروریست های داعش بوده اند.
کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد چهارشنبه گذشته از حکومت عراق خواست که کمک های خود را به آوارگان استان نینوا، بویژه برای رفع نیاز زنان و کودکان افزایش دهد.
این کمیساریا همچنین از سازمان ملل و سازمان های بین المللی دیگر خواستار کمک های فوری و رسیدگی بیشتر برای امنیت کمپ ها و چادرهای آوارگان شده است.
سازمان های بین المللی بر روند اوضاع در مناطق شمالی نظارت بیشتری دارند، اما در عین حال از مناطق درگیری میان داعش و نیروهای ارتش و مردمی چیزی شنیده نمی شود؛ از زنان و کودکانی که طی ماههای اخیر بارها از منطقه ای به منطقه دیگر جابجا شده اند. در مناطق جنوب صلاح الدین و بخش هایی از دیالی، نیروهای داعش پیش از عقب نشینی خانه ها را منهدم کرده اند و آوارگان این مناطق حتی اگر بتوانند به مناطق خود بازگردند، آنجا هم باید در چادر زندگی کنند.
در مناطق جنوبی هم اوضاع آوارگانی که از شمال عراق پناه آورده اند، اصلا خوب نیست و زندگی در حسینیه هایی که برای شیعیان جایگاه محترمی محسوب می شود، برایشان سخت است.
زندگی اجباری جمعی در ساختمان های کوچک که در آن نه اسبابی هست و نه سامانی و نه امیدی، روح و روان آوارگان، بویژه زنان را آزار می دهد.
اکنون نگرانی ها از وضعیت روحی زنانی که آسیب های شدیدی دیده اند، روبه افزایش است، بویژه زنان و دخترانی که یا در معرض وحشی گری های داعش بوده و یا نظاره گر و شاهد جنایات بوده اند.
ادامه آوارگی بدون داشتن امید به آینده، آنها را فرسوده کرده و گزارش هایی مبنی بر افزایش افسردگی در میان زنان آواره عراقی وجود دارد.
نگاه اهالی مناطق محل استقرار آوارگان نیز صدمات روحی و روانی به دنبال دارد. اکنون دیگر آن هیجان ها و احساسات ناشی از حس نوع دوستی روزهای اول بحران در میان اهالی بومی این مناطق فروکش کرده و بعضا این آوارگان حالا حکم مزاحم را نیز پیدا کرده اند.
و سرانجام، کمبودهای مختلف آوارگان را رنج می دهد و جامعه جهانی نباید چشم بر آن بسته و اجازه ندهد به این راحتی فراموش شوند.