زندگی آپارتمان نشینی و این همه حرف و حدیث؟

شاید بتوان گفت ریشه ی برخی از مشکلات و تنش ها در جوامع شهری و خصوصا کلان شهرهایی چون تهران افزایش تعداد خانه های  آپارتمانی و نزدیکی ناگزیر و بیش از حد  خانواده ها به هم می باشد. مثلا وجود دو یا سه واحد در یک طبقه و فاصله ی یک قدمی درب های منازل به  یکدیگر. از آن بدتر بسیاری از افراد هنوز نپذیرفته اند که فرهنگ زندگی آپارتمان نشینی همزیستی مسالمت آمیز و تحمل تفاوت و سلایق مختلف است چرا که جز این هر روز باید با مشاجرات و درگیری های تمام نشدنی و بی نتیجه و پرونده های روی هم انباشته شده ی شکایات همسایگان از یکدیگر مواجه باشیم.

مهمانی های گاه و بیگاه، آن هم در نیمه های شب

فریبا خانم، خانم میانسالی است که هم سابقه زندگی در خانه های ویلایی را داشته هم آپارتمانی. او می گفت: “در خانه های آپارتمانی وقتی تعداد همسایه ها زیاد می شود مشکلات نیز به تبع آن بیشتر خواهد شد. یادم می آید در یکی از آپارتمان ها همسایه ای داشتیم که از خانه ویلایی به آپارتمان ما آمده بودند و با ما همسایه شده بودند . با وجود اینکه انسان های خوبی بودند اما تعداد  مهمانی هایشان به قدری زیاد بود  که حتی  نمی توانستند در آشپزخانه خود غذا بپزند و مجبور بودند برای تهیه ی غذا به پارکینگ بیایند و اصلا حدود پارکینگ خود و دیگران را رعایت نمی کردند. برای پارک ماشین همیشه با آن ها مشکل داشتیم . سرو صدای مهمانی هایشان ما را اذیت می کرد و تا نیمه های شب ادامه داشت. متأسفانه هم تعداد مهمانی هایشان زیاد بود و هم اینکه خیلی از اقوام برای حل مشکلات به خانه ی آن ها آمده و صدای دعوا و بحشان واقعا آسایش را از ما می گرفت. ضمن اینکه مهمان های زیادی از شهرستان برایشان می آمد آن هم مثلا دو نصف شب طوریکه ما نمی توانستیم بخوابیم و چند باری هم به آن ها معترض شدیم که بی فایده بود و بسیار خودمحور بودند. حضرت علی (ع) از پیامبر نقل کرده اند که “پیامبر اینقدر به حقوق همسایه تأکید داشتند که من همیشه فکر می کردم همسایه هم قرار است از ما ارث ببرد.” ولی در مورد همسایه های ما این حقوق رعایت نمی شود.”

گذشت میان همسایگان کم شده

او در ادامه بیان داشت: “در زندگی آپارتمان نشینی بعضی مسائل باید مشترک صورت گیرد و به همکاری همه ی همسایه ها نیاز است اما متأسفانه بسیاری از خانواده ها همکاری نمی کنند. گاهی همسایه ای بیمار و مسن است و دیگران باید نسبت به او ملاحظه بیشتری داشته باشند ولی مثلا وقتی بچه ها در خانه سرو صدا می کنند به این فرد ناتوان فشار روانی وارد می شود. یکی دیگر از مشکلات اختلافات مذهبی و اعتقادی بین همسایه هاست مثلا برخی خانواده ها جشن تولد و پارتی می گیرند و تا نیمه های شب رقص و آواز و موسیقی دارند برای خانواده های مقید و مذهبی تحمل این مسائل سخت خواهد بود. بی اخلاقی های دیگر در آپارتمان این است که افراد مشکلات ساختمان را به جای اینکه اول با مدیر ساختمان درمیان بگذارند تا مشکلات بهتر و بدون دعوا حل شود، مستقیم به یکدیگر انتقال می دهند. متأسفانه گذشت و فداکاری بین افراد کم شده و همه منتظر ایرادگیری از هم هستند.”

محدودیت بچه ها در زندگی آپارتمان نشینی

خانم ناصری هم اینطور نظراتش را نسبت به زندگی آپارتمان نشینی بازگو کرد: “من تجربه زندگی در خانه مستقل و ویلایی را نداشته ام و همیشه در آپارتمان زندگی کرده ام. سه پسر دارم و متأسفانه یکی از مشکلات ما با همسایه ها همین سرو صدای بچه های ماست و در هر آپارتمانی می رویم به ما معترض می شوند. در واقع یکی از ایرادات اصلی خانه های آپارتمانی این است که برخلاف خانه های ویلایی که بچه ها برای بازی و شادی محدودیت زیادی ندارند، در خانه ی آپارتمانی بچه ها واقعا اذیت می شوند و آسیب می بینند. مثلا من بارها دیده ام که به دلیل بازی بچه ها در پارکینگ، بدنه خودروها آسیب دیده و همین باعث مشاجرات بین همسایگان شده است. ما با مشکلات دیگری هم در آپارتمان مواجه بوده ایم مثل رفت وآمد های بی موقع برخی همسایگان و عدم ملاحظه همسایگان نسبت به ساعات ایاب و ذهاب در ساختمان، بیرون کشیده شدن اختلافات خانوادگی و مسائل شخصی، نگهداری برخی حیوانات مثل سگ، گربه، مرغ و کبوتر که علاوه بر ایجاد بوی بسیار بد در ساختمان، باعث بی نظمی و بر هم خوردن آسایش همسایگان می شود. معضل بغرنج دیگری  که متأسفانه در آپارتمان ها بعضا دیده می شود استفاده تجاری و ایجاد مزون های زنانه و مردانه توسط برخی همسایه ها در واحد مسکونی خود است و همین مسأله امنیت ساختمان را بسیار تحت خطر قرار می دهد و باعث ایجاد رفت و آمد زیاد و  مزاحمت برای ساکنین و نوامیس خواهد شد.”

وقتی همسایه ات وسواس باشد

او اضافه کرد: “به عنوان نمونه در یکی از آپارتمان هایی که بودیم یکی از خانم های همسایه های ما وسواس داشت و هر ماه موکت و روفروشی و غیره را می شست و در بالکن آویزان می کرد. حالا آب این اقلام به بالکن طبقات پایین می ریخت و دعوا و بحث شدید در می گرفت. یا همین خانم هر فصل ترشی ها و مرباها و سرخ کردنی های خود را داخل حیاط درست می کرد و  نظم حیاط را به هم می ریخت و دائم راهرو و پله و حیاط را می شست و خلاصه مصرف آب و برق و گازش فراوان می شد. متأسفانه همسایه دیگری در طبقه بالایمان داشتیم که همیشه زن و شوهر با هم جنگ داشتند و فریاد و جیغ های وحشتناک و صدای شکستن ظرف هایشان مانند بمبی هر شب بلند می شد و واقعا اذیت می شدیم. در آپارتمان های با واحد زیاد، وجود افراد فضول و خال زنک هم که رفت آمد ساکنین و مهمان ها را کنترل می کنند و حتی بی دلیل گاهی دعوا و غرو لند هم راه می اندازند ، آسایش و نظم ساکنین را بر هم می زند. مسائل دیگری نیز در آپارتمان ها وجود دارد که امنیت ساکنین را برهم میزند مثلا چند سال قبل در آپارتمانی که مادرم در آن ساکن بود، یکی از همسایه ها خانه مجردی داشت و مواد فروش بود. بارها اموال ساکنین ساختمان را سرقت کرد و بالاخره با نصب دوربین مدار بسته توانستند او را به دام بیندازند.”

خسارت به همه ساکنین به دلیل سهل انگاری یک همسایه

خانم مهدوی نیا هم مجرد است و سال ها به همراه خانواده اش در خانه ای ویلایی زندگی می کرده اما مدتیست وارد زندگی آپارتمان نشینی شده اند. او هم گفت:” به نظر من زندگی آپارتمان نشینی نسبت به خانه های ویلایی و مستقل عیب های زیادی دارد. با اینکه در حال حاضر همسایه های خوبی در آپارتمانمان داریم و از خانه جدیدمان راضی هستیم اما در هر طبقه دو واحد سکونت دارند و همین باعث می شود که همیشه مراقب بالا رفتن سر و صدا باشیم و وقتی مهمان برایمان می آید معذب می شویم چون نگرانیم همسایه های کناری و بالا و پایینی اذیت نشوند یا اینکه گاهی بعضی همسایه ها مواردی را رعایت نمی کنند مثل استفاده نادرست از آسانسور یا ریختن آشغال در راهروها و این باعث می شود همه ی اعضای ساختمان خسارت این سهل انگاری ها را بدهند. از طرفی با اینکه دادن شارژ ماهانه ساختمان خرجی مشترک و برای راحتی ساکنین است اما وقتی خانه ای  مستقل داری خودت می توانی بسیاری از مخارجت را مدیریت کنی و این باعث می شود که با همسایه های دیگر سر مسائل پیش پا افتاده درگیر نشوی. “

حسرت زندگی در خانه های ویلایی

محبوبه ٣١ سال دارد و به گفته ی خودش تا بحال زندگی در خانه های مستقل و ویلایی را تجربه نکرده است. او هم در ادامه ی نظرات اظهار کرد: “سال های قبل در ساختمانی زندگی می کردیم که همسایه هایمان از اقوام مختلف بودند و متأسفانه از خانه های بزرگ و ویلایی به ساختمان ما آمده بودند و با فرهنگ آپارتمان نشینی اصلا آشنایی نداشتند .  مثلا همسایه ای داشتیم که دائم بالکن خود را می شست و آب آن به داخل بالکن ما ریخته و باعث ایجاد کثیفی  و دلخوری می شد. این سال ها بارها دعوای همسایه ها را سر مسائل مختلف کوچک و بزرگ شاهد بودیم. یا مثلا دخترخانمی در کنار واحد  ما زندگی می کرد که دانشجوی پزشکی بود و با کوچکترین سر و صدا حتی صدای نماز به دیوار می کوبید و اعصابش خیلی زود به هم می ریخت و ما با وجود اجاره ی بالایی که برای خانه می دادیم، درب آن اتاق که دیوارش همجوار اتاق آن دختر بود را بسته بودیم و مجبور بودیم از سایر قسمت های خانه استفاده کنیم.”

او درد و دلی هم داشت: “وقتی به شهرستان می روم و می بینم بچه ها در خانه های ویلایی زندگی می کنند و بدون ایجاد مزاحمت برای همسایه های دیگر ساعت ها آب بازی و تفریح می کنند لذت می برم و حسرت می خورم. چون وقتی بچه ها در حیاط خانه های مستقل می توانند بازی کنند با محیط زیست خود به راحتی ارتباط برقرار کرده و محدودیتی برای دیگران ندارند اما در زندگی آپارتمان نشینی همسایه ها با کوچکترین سر و صدایی شاکی شده و اعتراض می کنند البته شاید حق هم دارند.”

/انتهای متن/